وحدت به سبک اصولگرایان!

گروه سیاسی بهار: مدتی است چهره‌های سیاسی جریان اصولگرا، از معتدل‌‌ها تا تندروها درباره همراهی و هم‌آوایی با دولت روحانی می‌گویند. آنان که تا همین چند روز پیش از طرح عدم کفایت سیاسی رییس‌جمهور سخن می‌گفتند و «خیانت دولت» نقل محافل خصوصی‌ترشان بود حالا از لزوم همراهی با دولت می‌گویند. درباره این چرخش اصولگرایان گمانه‌هایی مطرح شده است.

۱. برخی بر این عقیده‌اند که جدی‌تر شدن فشارهای دولت ایالات متحده و ورود قریب‌الوقوع کشور به فاز تحریمی سبب این تغییر رفتار نسبت به دولت شده است. این نگاه که با نوعی خوشبینی هم همراه است بر این نکته استوار است که جریان اصولگرا نیز متوجه خطرات پیش رو شده‌اند و راه عبور از آن را همراهی با دولت می‌دانند؛ از آن جهت که دولت‌ها در خط اول فعالیت در کشور هستند.

۲. دیدگاه دوم معتقد است که این همراهی، نمایشی است و به دلیل اتخاذ تصمیمی فراتر از این جریان سیاسی اتفاق افتاده است‌. آنان که چنین نظری را مطرح می‌کنند مدل تصمیم‌گیری در بین اصولگرایان را فراتر از الگوی تصمیم‌گیری در جریان‌های سیاسی می‌دانند و معتقدند این تصمیم موقّتی، دستوری و برای هدفی غیر از اتحاد ملی است.

۳. گروه سوم این رفتار اصولگرایان را حاصل تغییر رویکرد دولت می‌دانند. تغییر لحن، ادبیات و حتی اقدامات دولت روحانی در چند ماه اخیر وضعیتی را پدید آورده است که جریان اصولگرا چندان فاصله‌ای بین خود و برنامه‌های دولت در شرایط حاضر نمی‌داند.

۴. و دیدگاه دیگر بر این نکته استوار است که حمایت از دولت نه بر مبنای منافع ملی بلکه یک بازی سیاسی است تا دولت مستقر «بهانه» برای عدم موفقیت نداشته باشد. تحلیلی در بین اصولگرایان تندرو بر این نکته اصرار دارد که میانه‌روها ناموفق هستند و می‌خواهند این عدم موفقیت خود را به دوش رقیبان خود بگذارند. از همین رو باید با به راه انداختن نمایشی از وحدت با دولت آنان را در اجرای این طرح‌شان ناموفق ساخت.

اینکه کدام یک از این چهار گمانه و یا دلیل اعلامی اصولگرایان که وحدت با دولت را به دلیل شرایط خاص کشور می‌دانند منطبق بر واقعیات باشد در یک موضوع تغییری ایجاد نمی‌کند و آن اینکه وحدت به سبک اصولگرایان بیشتر از آنکه اتحادی بر مبنای منافع ملی باشد وحدتی از جنس آن است که دولت باید فرمان‌بردار آنان باشد!

با نگاهی به اظهارات آنان که این روزها دم از وحدت و همراهی با دولت می‌زنند می‌توان به این نتیجه رسید که مقصود آنان از اتحاد نه همراهی با دولت برای اجرای برنامه‌هایی که اکثریت به آن رای داده‌اند و تبدیل به مطالبات جامعه شده است بلکه تلاشی برای اجرای خواسته‌های اقلیت از سوی دولت منتخب اکثریت است!

کوتاه سخن آنکه زمانی می‌توان سخن از وحدت منجر به امنیت گفت که «اکثریت - اقلیت» فراموش نشود و به بهانه حفظ اتحاد در کشور ریل دولت به کلی تغییر نکند. یکی از مهم‌ترین دلایل گلایه مردم از دولت روحانی در یک سال اخیر آن بوده است که این دولت به بهانه رعایت مصلحت و حفظ وحدت از بسیاری برنامه‌های خود عقب‌نشینی کرده. حال اگر قرار باشد این بار وحدت با رقبای دولت بهانه‌ای دیگر برای عقب‌نشینی از توجه به خواست و مطالبات مردم شود نه تنها این وحدت کمکی به کشور نمی‌کند بلکه می‌تواند با کمرنگ‌تر کردن امید مردم، به امنیت ملی نیز آسیب رسانده و مصداق نقض غرض باشد.