دریافت لینک صفحه با کد QR
مراسم تشییع شهدای حمله‌تروریستی اهواز جلوه‌ای زیبا از وحدت مردم ایران بود. چه آنان که در استان خوزستان با هر زبان و لهجه و قومی در این مراسم شرکت کرده بودند و چه مردمی که از طریق فضای مجازی ارادت خود را به مردم آن دیار اعلام و با آن‌ها ابراز همدردی کردند. دیگر اینجا خبری از اصول‌گرا و اصلاح‌طلب، مخالف دولت و موافق دولت، دولت پنهان و دولت پیدا، تندرو و میانه‌رو، ارزش‌مدار و اصلاح‌طلب و برانداز و... و این قبیل چندگانه‌سازی‌های بی‌ثمر نبود. همه و همه حول محور ایران گرد هم آمدند تا بار دیگر نشان دهند آنچه این سرزمین را متحد و استوار نگاه داشته است مفهوم «ایران» است.
اعراب خوزستان یکصدا از «حب الایران یجمعنا» گفتند و اعلام کردند آنچه سبب اتحاد و اجتماع ما علیه هر خصمی خواهد شد وطن است؛ وطنی که متعلق به همه اقوام، مذاهب، قومیت‌ها است؛ یا بهتر بگوییم باید باشد! حال نوبت مسئولان و تصمیم‌گیران کشور است که خوزستان را از نو نگاه کنند؛ نه فقط خوزستان بلکه همه مناطق این جغرافیای وحدت‌بخش را. همه مناطقی که به هزار و یک دلیل فراموش شده‌اند، از امکانات اولیه محروم هستند و از آن مهم‌تر غریبه حساب می‌شوند؛ و چه دردی سخت‌تر از غریب بودن در وطن؟!
سخنان قابل تامل یک زن اهوازی خطاب به علی ربیعی در حاشیه مراسم تشییع جنازه شهدای اهواز كه فیلم آن دیروز در فضای مجازی منتشر شد در همین راستا قابل بررسی است كه از فقر، بیكاری، بی‌آبی و ... خوزستانی‌ها سخن می‌گفت و اینكه فقر و بیكاری بنا به صراحت پیامبر اكرم(ص)، منتهی به كفر انسان می‌شود چه برسد به ...! باید سوت پایان بازی شقه‌شقه کردن جامعه را بزنیم، امروز دیگر زمان آن نیست که به دلیل بازی‌های سیاسی و رقابت‌های کودکانه جناحی بخش بزرگی از مدیران کشور را حذف کرده و فرمان مدیریت ایران را به کارنابلدهایی بدهیم که این حجم از محرومیت را در خوزستان و سایر استان‌های محروم از امکانات فراوانی که در ایران است ایجاد کرده‌اند.
همان‌طور که «عشق به ایران» سبب جمع شدن مردم به گرد هم شده است حالا لازم است تا مسئولان هم در عمل نشان دهند که «حب وطن» تنها برایشان یک شعار دهان‌پرکن نیست و واقعا به ایران به عنوان مفهومی که می‌تواند وحدت‌بخش باشد نگاهی جدی و واقعی دارند. اگر بپذیرم که این سرزمین و منافع و امنیت ملی آن محور وحدت نیروهای سیاسی و اجتماعی باشد آنگاه دیگر نه خبری از تبعیض‌های اقتصادی خواهد بود نه شاهد غلبه نگاهی امنیتی به اقلیت‌های قومی و مذهبی هستیم.
اگر بپذیریم که ایران همان نقطه‌ای است که همگان بر آن توافق دارند آن هنگام دیگر شاهد آن نخواهیم بود که‌تریبون‌های رسمی استانی و کشوری در اختیار اقلیتی خاص قرار بگیرد تا با اظهارات نسنجیده خود بر آتش تفرقه و تندروی بدمند. اگر مسئولان کشور در عمل ایران را محور وحدت قرار دهند آنگاه با برگزاری «انتخابات آزاد» اجازه خواهند داد تا مردم شایستگان را بر صدر نشانده و در نهایت دست همه آنان که در مسیر آبادانی ایران در هر حوزه‌ای گام برمی‌دارند به گرمی فشرده خواهد شد.