دولتی که هر روز که می‌گذرد فاصله خود را با حامیان خود و مردم بیشتر و بیشتر می‌کند، دولتی که پس از پنج سال حاکم کردن رکود بر اقتصاد کشور تورمی بیشتر از چهل درصدی را بر مردم تحمیل کرده است، دولتی که با شعارهای اصلاح‌طلبانه رای آورد و رویکردی اقتدارگرایانه را در فرهنگ‌وهنر، دانشگاه‌ها و مسائل اجتماعی در دستور کار قرار داده است، دولتی که حتی در مسائل سیاست خارجی که وجه تمایز آن با دیگران بود هم مدتی است جز عقب‌نشینی از سیاست‌های اعلامی خود مبنی بر تعامل سازنده و گفت‌وگو با غرب را نشان نمی‌دهد مگر به اصطلاح عامیانه چه آش دهن سوزی است که برای صاحب شدن آن نیازی به رقابت و دعوا باشد.

واعظی و نوبخت در دو سه سال اخیر همه تلاش خود را به کار بستند تا حزب اعتدال و توسعه که از نظر آقایان حزب پیروز  انتخابات بوده است از صدر تا ذیل امور را در دست خود بگیرند و حالا می‌توان نتیجه آن را در عملکرد دولت مشاهده کرد. بخش عمده‌ای از شکافی که میان مردم پشیمان از رای به روحانی و دولت ایجاد شده است. حاصل عملکرد افرادی است که تصور می‌کردند تقسیم قدرت با دیگران سبب کاهش منفعت‌های آنان از قدرت خواهد شد. از سویی دیگر پرسش مهم‌تری که می‌توان مطرح کرد آن است که در این میان تصمیم‌گیران جریان اصلاحات قرار است چه کنند؟

آن چه در این سال‌ها دیده‌ایم جز انفعال نبوده است. انفعالی که نتیجه آن کمرنگ و کمرنگ‌تر شدن هویت اصلاح‌طلبی و بیشتر و بیشتر شدن فاصله میان متن جامعه و اصلاح‌طلبان شده است. از امثال واعظی و حتی روحانی که هیچ‌گاه داعیه اصلاح‌طلبی نداشته‌اند انتظاری نیست اما به واقع مدعیان رهبری اصلاحات چه پاسخی برای این وضعیت دارند؟!

بهار نیوز