تاخیر در تشخیص مصلحت نظام و تبعات سیاسی و اقتصادی آن موضوعی است که در هفته‌های اخیر بیشتر از قبل مورد توجه رسانه‌ها و سیاسیون قرار گرفته است. یکی از پرسش‌های مطرح شده در این باره آن است که علت این تاخیر چیست و چرا سیاسیون حاضر در مجمع تشخیص مصلحت نظام در این بزنگاه حساس توان تصمیم‌گیری به موقع را به طور کامل از دست داده و فرصت‌های موجود برای بازسازی اقتصادی و کاهش اثرات سوء تحریم‌ها را از میان می‌برند؟! در پاسخ به این پرسش دو فرضیه قابل طرح است که در ادامه به بررسی این فرضیه‌ها خواهیم پرداخت.

الف) در فرضیه نخست که بر پایه روایت رسمی از جلسات مجمع تشخیص مصلحت نظام برای بررسی دو لایحه باقی مانده از لوایح FATF استوار است بر عدم جمع‌بندی اعضا برای تصمیم‌گیری در این موضوع تاکید می‌شود. با نگاهی به گفته‌های آیت‌الله آملی لاریجانی و برخی دیگر از اعضای مجمع تشخیص مصلحت شاهد آن هستیم که آنان بر این عقیده هستند که گفت‌وگوهای موافقان و مخالفان پالرمو و سی.اف.تی هنوز نتوانسته است مجمع‌نشینان را به جمع‌بندی کامل در موافقت و یا مخالفت با این دو لایحه مرتبط با اف.ای.تی.اف برساند و از همین رو تصمیم‌گیران حاضر در جلسات مجمع هنوز به مرحله «کفایت مذاکرات» و رای‌گیری در این باره نرسیده‌اند.

این فرضیه را شاید بتوان در خصوص لایحه CFT تا حدودی قابل قبول دانست اما پرسش اساسی این است که آیا لایحه پالرمو که دولت، شورایعالی امنیت ملی، وزارت اطلاعات، مجلس و شورای نگهبان بر آن مهر تایید زده‌اند هم جای بحث دارد؟ مگر نه آن است که مطابق اصول قانون اساسی وظیفه مجمع تشخیص مصلحت حل اختلاف میان مجلس و شورای نگهبان در طرح‌ها و لوایح است. حال چگونه برای تصمیم‌گیری در رابطه با لایحه‌ای که درباره‌اش اختلافی میان مجلس و شورای نگهبان هم وجود نداشته است این میزان از تاخیر را شاهد هستیم؟

ب) اما فرضیه دوم بر مبنای نوعی کارشکنی داخلی است. اگر چند سالی به عقب بازگردیم و تایید برجام در مجلس را به یاد آوریم با این نکته مواجه می‌شویم که در آن روزها نیز برخی نمایندگان که ذیل جناح تندرو مشغول فعالیت بوده و هستند در تلاش بودند تا با به وجود آوردن تاخیر تعمدی زمان تصویب و تایید برجام در مجلس را آن قدر طولانی کنند تا زمان ۹۰روزه اعلام تصمیم طرف‌های برجام درباره این توافق هسته‌ای گذر کند و این توافق پیش از آغاز به پایان برسد. آنچه در تبلیغات تندروها به عنوان «تصویب ۲۰ دقیقه‌ای برجام» خوانده می‌شود اقدامی از سوی رئيس مجلس در پاسخ به همین طراحی برای تاخیر در تصمیم‌گیری بود.

شاید اگر علی لاریجانی آن جلسه مجلس شورای اسلامی را به شکل متعارف اداره می‌کرد نمایندگان جبهه پایداری با نطق‌ها و تذکرات طولانی فضای جلسه را به سمت و سویی هدایت می‌کردند که امکان تصمیم‌گیری در خصوص برجام غیرممکن شده و زمان از دست می‌رفت. به نظر می‌آید همان روش این بار در مجمع تشخیص مصلحت نظام در حال تکرار شدن است و گروهی با چنان تاکتیکی در حال وقت‌کشی هستند. واقعیت تلخ آن است که برخی منفعت سیاسی و اقتصادی خود را در عدم تصویب لوایح اف.ای.تی.اف و حتی بازگشت نام کشورمان به لیست سیاه می‌دانند و از همین رو بعید نیست که همان طرح و نقشه‌ای که برای به نتیجه نرسیدن تایید برجام در مجلس داشتند را این بار در موضوع لوایح باقی مانده FATF و به وسیله تحت تاثیر قرار دادن اعضای مجمع تشخیص مصلحت نظام به کار بسته باشند.

بهار نیوز