به دوران «حق مسلم ماست» برمی‌گردیم

محمد توکلی
بار دیگر به دوران «انرژی هسته‌ای حق مسلّم ماست» و شعارهای رنگارنگ مانند این شعار نزدیک می‌شویم؛ دورانی که شعاردهندگان پر شور با فریادهایی از اعماق جان و صدایی رسا این شعار را تکرار کنند و مسئولان نیز از شنیدن آن مشعوف شوند و سخنرانی‌هایی پر حرارت را ایراد کنند.

برجامی که بنا بر گفته یک سال پیش معاون ظریف در آی.سی.یو بود، حالا اندک اندک به سمت سردخانه بیمارستان هدایت می‌شود و ظاهرا در نگاه تصمیم‌گیران ایرانی از آن جنازه‌ای بیش باقی نمانده است. رییس دولت از اجرایی شدن قریب‌الوقوع رفع محدودیت برجامی برای غنی‌سازی اورانیوم می‌گوید و تاکید دارد که راکتور آب سنگین اراک هم به وضعیتی بازگردانده خواهد شد که موجب نگرانی طرف‌های مقابل است.

خلاصه آن که با سرعت غیر قابل باوری از دوران پسا برجام به دوران پیشا برجام در حرکت هستیم! نکته جالب توجهی که در این ارتباط به چشم می‌آید شباهتی است که در تصمیمات و اظهارنظرهای مقامات رسمی در این دو دوره زمانی متفاوت به چشم می‌خورد؛ همان ادبیات تنش‌آفرین دولت‌های نهم و دهم در حال تکرار است و همان بیان شعارگونه در سخنان مسئولان دولتی هویدا شده است.

 تحریم‌ها بی اهمیت انگاشته می‌شود و از طرف دیگر مسائل فنی مرتبط با انرژی هسته‌ای به کف خیابان‌ها منتقل می‌شود، بحث درباره «هزینه - فایده» تصمیمات هسته‌ای و سیاست خارجی جای خود را به دوگانه‌های «حق و باطل» و «عزت و ذلت» می‌دهد، مسیر گفت‌وگو مسدود و آنچه صدای واحد می‌خوانند بهانه‌ای برای انسداد رسانه‌ای خواهد شد و تکرار شدن تصویری آشنا، که از قضا رای به روحانی پاسخ منفی قاطعی به آن بود! مردم هنگامی که در انتخابات۹۲ رای مثبت به برنامه‌های حسن روحانی را انتخاب کردند به صراحت گفتند که معتقدند همان‌قدر و یا بیشتر از آن قدر که انرژی هسته‌ای را حق مسلم خود می‌دانند بهبود شرایط اقتصادی، شغل، توقف گرانی افسارگسیخته، پایان وضعیت عدم قطعیت نسبت به آینده، آرامش و... را از حقوق قطعی و بدیهی خود و هم‌چنین وظیفه ساختار حکمرانی کشور می‌دانند.

حالا منتخب همین مردم در حال پیمودن مسیری دیگر است؛ مسیری که پایان آن به سادگی و با توجه به تجارب پیشین به سادگی قابل پیش‌بینی است. به نظر می‌آید ضرورت دارد که تصمیم‌گیران نظام یک بار برای همیشه «هزینه - فایده» سیاست‌های هسته‌ای در دو بُعد فنی و سیاسی آن را مورد محاسبه قرار داده و ادامه مسیر فعلی و یا انتخاب راهی دیگر را این بار از مردم بپرسند.