بهار نیوز - ماجرای صندلی‌های خالی

گروه سیاسی: حضور رییس‌جمهور در آیین گشایش دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی که چند روز پیش در دانشگاه تهران برگزار شد با حاشیه‌هایی پر رنگ‌تر از متن حضور و سخنرانی روحانی در دانشگاه تهران روبرو شد.
از تجمعات اعتراضی دانشجویانی که به احکام سنگین قضایی فعالان دانشجویی، پولی شدن دانشگاه و انفعال وزارت علوم دولت روحانی اعتراض داشتند تا دانشجویان اصولگرا و بسیجی که در ابتدای سخنرانی حسن روحانی به نشانه اعتراض این جلسه را ترک کردند و معتقد بودند که امکان سخن گفت در برابر رییس‌جمهور از آنان سلب شده است. و شاید نمایان‌تر از اعتراض این دو گروه صندلی‌های خالی این نشست بود که مقایسه آن با تصاویری از همین مراسم در سال‌های قبل حرف‌های بسیاری برای گفتن داشت البته اگر گوشی برای شنیدن پیدا شود.
جدا از این حاشیه‌ها در متن حادثه نیز اشاره روحانی به ضرورت برگزاری همه‌پرسی برای تعیین تکلیف دوگانه «تقابل یا تعامل» با جامعه جهانی در سیاست خارجی جالب توجه به نظر می‌آمد. این طور که از سخنرانی‌های اخیر رییس دولت پیداست او دیگر به این نتیجه قطعی رسیده است که در چنین مسائلی رایزنی‌های پشت پرده و جلسات بی سروصدای پشت درهای بسته سود و نتیجه‌ای به همراه نخواهد داشت و راهی جز مراجعه به آرا عمومی برای گذر از این بن‌بست دیپلماتیک وجود ندارد.اما شاید بتوان با نگاهی از زاویه‌ای دیگر میان آن صندلی‌های خالی دانشگاه تهران و اعتراضات دانشجویان و پیشنهادهایی از جنس همه‌پرسی ارتباطی برقرار کرد.
با نگاهی به عملکرد دولت روحانی در بیشتر از شش سال اخیر می‌توان به این نتیجه رسید که دولت اعتدال به ریاست حسن روحانی شاید در اقتصاد و از آن ملموس‌تر سیاست خارجی ‌گام‌هایی را برداشته باشد اما در مسائل مربوط به سیاست داخلی و موضوعات فرهنگی و اجتماعی بیشتر از آن که شاهد اعمال نظر باشیم، اعلام نظر و اظهارنظر را شاهد هستیم. به‌عنوان نمونه همین موضوع همه‌پرسی و تاکید بر اجرایی کردن اصل پنجاه‌ونهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که به رفراندوم اشاره دارد از تابستان ۹۲ به این سو قریب به ده بار در سخنرانی‌های رییس‌جمهور شنیده شده است اما در کارنامه دولت گامی هر چند اندک نیز برای توجه عملی به این مطالبه عمومی دیده نمی‌شود و همه‌اش حرف است و حرف و حرف! آن صندلی‌های خالی نتیجه همین رویکرد است؛ رویکردی که هنگام اعلام نظر از طریق تریبون‌ها پر شور است و صدای ملت و هنگام اعمال نظر و تصمیم‌گیری در جلسات خصوصی ساکت است و دور از مطالبات ملت!