دشتِ بی‌فرهنگی عریان‌تر از همیشه

گروه جامعه: خدیجه گلین‌مقدم - فعال مدنی- در یادداشتی نوشت: شیوع گسترده کرونا ویروس در ایران مدارس و دانشگاهها را به تعطیلی کشانید. وزیر بهداشت نیز از مردم خواست که در این تعطیلی در خانه بمانند و به سفر نروند تا از ابتلا به این بیماری کشنده در امان بمانند. با آنکه این هشدار کاملا واضح بیان شده بود، اما گویا عده‌ای نتوانستند آن را به درستی درک کنند و راهی شمال شدند. شمالی که به شدت به این ویروس آلوده است، به طوری‌که وضعیت گیلان قرمز اعلام شده و مازندران هم چندان تعریفی ندارد. به همین خاطر از ۱۵ اسفند ۹۸ تمامی ورودی‌های منتهی به این استان مسدود شدند. دیر هنگام، اما بسیار به جا. این امر سبب شد تا تعدادی از هموطنانِ بی‌باور به خطرِ  کرونا ویروس غافگیر شده و برگشتی بخورند.

همچنین در ۱۶ اسفند ۹۸ به خاطر شیوع نگران کننده  کروناویروس در گیلان، آزاد راه قزوین-رشت بسته شد. نوش‌دارو پس از مرگ سهراب!! این کار باید بسیار زودتر انجام می‌شد تا این همه‌گیری پیش نمی‌آمد. به هر حال با بسته شدن ورودی‌های دو استان شمالی برای حفاظت و امنیت جانی مردم، انتظار می‌رفت که این هموطنان به هشدارهای وزیر بهداشت و دیگر دست‌اندرکاران و زحمت‌کشان گوش فرا داده به مبداء سفر خود باز می‌گشتند، اما اینگونه نشد. از جاده چالوس که یک مسیر بسته است و راه فراری وجود ندارد، عکس‌ها و فیلم‌های منتشر شده ترافیک سنگینی را نشان می‌دهد که "مجبور" به بازگشت شدند. چرا مجبور؟ چون بحث‌ها، پافشاری‌ها و درگیری‌های لفظی مسافران با پلیس و راهداران که اصرار داشتند حتما به شمال بروند این را می‌گوید. از سوی دیگر با بسته شدن آزادراه قزوین-رشت وضعیت بدتری نسبت به جاده کندوان گزارش شد. در این محور در کمال ناباوری مسافران بدون توجه به هشدارها راه جاده قدیم را در پیش گرفتند تا خود را به گیلان برسانند!! که چه کنند؟
حال سوال اینجاست؛ چرا مسافران با وجود آگاهی چنین رفتار زشتی از خود بروز دادند؟ آیا برای جلوگیری از اینگونه حرکات نیاز به فرهنگ سازی‌ است؟ به نظر کار از فرهنگ سازی گذشته است. زیرا فرهنگ‌سازی زمانی معنا پیدا می‌کند که طرفِ مقابل ناآگاه باشد و نتواند درست یا غلط بودن کاری را تشخیص دهد. وقتی کسی می‌داند کاری که انجام می‌دهد نادرست است، اما بر انجام آن پافشاری می‌کند و حتی لذت می‌برد، نامش ناآگاهی نیست، لگام گسیختگی فرهنگی‌ است که سقوط اخلاق انسانی جامعه‌ی ایرانی را به همه ما گوشزد می‌نماید. نمایشِ دشتِ بی‌فرهنگی‌ جامعه ماست که در حال گسترش است.
به نظر شما آیا این لگام گسیختگی قابل ترمیم است؟ آیا این دشت گسترده‌تر خواهد شد؟
کاش این افراد گاهی با خود اندیشه کنند که چه می‌کنند.