تاریخ انتشار : ۱۴۰۱/۰۸/۲۰ ساعت ۱۹:۱۰
کد مطلب : ۳۶۸۷۷۷
نظرات و دیدگاه‌ها
نمی‌توان سخن از آزادی پوشش گفت و هم‌زمان ...
حسین قدیانی *
در کرونا، در سیل، در زلزله و البته در جبهه، ای بسا جوان‌مردهایی که درس و بحث را می‌پیچاندند و عازم میدان خدمت می‌شدند. من مثال از کربلای پنج می‌زنم که در این عملیات، تعداد شهدای روحانی از تعداد شهدای هر جمعیت دیگری حتی شهدای دانشجو بیشتر بود. مصداق زورگویی فقط گشت ارشاد فراجا نیست؛ توی جوان عزیز دهه‌هشتادی هم موسم عمامه‌پرانی مشغولی به ظلم. ظلم در حق جماعتی که خیلی‌های‌شان اصلا نقشی در تصمیم‌های نظام ندارند. نخستین روزهای روزنامه‌نگاری یعنی قریب ربع قرن پیش با هم‌سر یک طلبه‌ی شهید مصاحبه‌ای کردم برای هفته‌نامه‌ای. می‌گفت: «ما ماشین لباس‌شویی نداشتیم. هم‌سرم هم هیچ وقت نمی‌گذاشت من عمامه‌اش را بشورم. همیشه خودش می‌شست. یک روز قبل از اعزام به منطقه، قسمش دادم که مجید! اقلا این بار بگذار من عمامه‌ات را بشورم. باز هم قبول نکرد و بهانه آورد که پارچه‌ی عمامه دور و دراز است و شستنش دست مردانه می‌خواهد. از این گفت‌وگوی زن و شوهری، یک ماه نگذشت که خبر شهادت هم‌سرم را در جبهه‌ی شرهانی آوردند. چند روز بعد هم پیکرش را آوردند. تیر به صورتش خورده بود و رد خون، رنگ سفید عمامه‌اش را سرخ کرده بود.»
دوست خوب دهه‌هشتادی! گیرم سن تو به دوران دفاع مقدس قد نمی‌دهد؛ روزهای سخت و نفس‌گیر کرونا را که دیگر باید یادت باشد. ای بسا طلبه که درس و بحث را پیچاندند و عوض حوزه، راهی بیمارستان شدند تا در ایامی که ناظر بر تعدد بیمار، پرستار کم داشتیم، کمک‌حال بیماران کرونایی باشند. نمی‌توان سخن از آزادی پوشش گفت و هم‌زمان به رسم و رسوم پوشش طلبه‌ها بی‌حرمتی کرد. نمی‌توان منتقد گشت ارشاد بود و توأمان همان کار گشت ارشاد را به نوعی دیگر تکرار کرد.
ای خوشا که ورق متن را برگردانم به همان روزهای جبهه و جنگ. من این را خودم از زبان یکی از سردارهای فصل همیشه درخشان دفاع مقدس شنیدم: «ما در #جبهه چیزی که زیاد داشتیم، کمبود امکانات بود؛ فی‌المثل کلاه جنگی. شانسی که آورده بودیم، روحانی‌ها عمامه‌ی خود را بدل از کلاه می‌گرفتند و همین باعث می‌شد تا حدی کمبود کلاه جبران شود. ناگفته پیداست که طلبه‌ها ایثار می‌کردند. کجا آن پارچه‌ی نازک می‌توانست مانع تیر و ترکش شود؟» خدا به این حقیر، یک قلم فقیر داده که ان‌شاءالله همیشه از مظلوم دفاع کند. شجاعت فقط به نقد مواضع وحدت‌شکن شماری از روحانی‌های صاحب‌تریبون نیست؛ به نوشتن این متن هم هست. آری! من زور قلمم را به شیوخ ضد جمهور می‌رسانم، نه به طلبه‌های مظلومی که بارها رنگ عمامه‌ی سفیدشان سرخ شده...
* نویسنده و فعال طیف اصولگرایان ارزشی
در کرونا، در سیل، در زلزله و البته در جبهه، ای بسا جوان‌مردهایی که درس و بحث را می‌پیچاندند و عازم میدان خدمت می‌شدند. من مثال از کربلای پنج می‌زنم که در این عملیات، تعداد شهدای روحانی از تعداد شهدای هر جمعیت دیگری حتی شهدای دانشجو بیشتر بود. مصداق زورگویی فقط گشت ارشاد فراجا نیست؛ توی جوان عزیز دهه‌هشتادی هم موسم عمامه‌پرانی مشغولی به ظلم. ظلم در حق جماعتی که خیلی‌های‌شان اصلا نقشی در تصمیم‌های نظام ندارند. نخستین روزهای روزنامه‌نگاری یعنی قریب ربع قرن پیش با هم‌سر یک طلبه‌ی شهید مصاحبه‌ای کردم برای هفته‌نامه‌ای. می‌گفت: «ما ماشین لباس‌شویی نداشتیم. هم‌سرم هم هیچ وقت نمی‌گذاشت من عمامه‌اش را بشورم. همیشه خودش می‌شست. یک روز قبل از اعزام به منطقه، قسمش دادم که مجید! اقلا این بار بگذار من عمامه‌ات را بشورم. باز هم قبول نکرد و بهانه آورد که پارچه‌ی عمامه دور و دراز است و شستنش دست مردانه می‌خواهد. از این گفت‌وگوی زن و شوهری، یک ماه نگذشت که خبر شهادت هم‌سرم را در جبهه‌ی شرهانی آوردند. چند روز بعد هم پیکرش را آوردند. تیر به صورتش خورده بود و رد خون، رنگ سفید عمامه‌اش را سرخ کرده بود.»
دوست خوب دهه‌هشتادی! گیرم سن تو به دوران دفاع مقدس قد نمی‌دهد؛ روزهای سخت و نفس‌گیر کرونا را که دیگر باید یادت باشد. ای بسا طلبه که درس و بحث را پیچاندند و عوض حوزه، راهی بیمارستان شدند تا در ایامی که ناظر بر تعدد بیمار، پرستار کم داشتیم، کمک‌حال بیماران کرونایی باشند. نمی‌توان سخن از آزادی پوشش گفت و هم‌زمان به رسم و رسوم پوشش طلبه‌ها بی‌حرمتی کرد. نمی‌توان منتقد گشت ارشاد بود و توأمان همان کار گشت ارشاد را به نوعی دیگر تکرار کرد.
ای خوشا که ورق متن را برگردانم به همان روزهای جبهه و جنگ. من این را خودم از زبان یکی از سردارهای فصل همیشه درخشان دفاع مقدس شنیدم: «ما در #جبهه چیزی که زیاد داشتیم، کمبود امکانات بود؛ فی‌المثل کلاه جنگی. شانسی که آورده بودیم، روحانی‌ها عمامه‌ی خود را بدل از کلاه می‌گرفتند و همین باعث می‌شد تا حدی کمبود کلاه جبران شود. ناگفته پیداست که طلبه‌ها ایثار می‌کردند. کجا آن پارچه‌ی نازک می‌توانست مانع تیر و ترکش شود؟» خدا به این حقیر، یک قلم فقیر داده که ان‌شاءالله همیشه از مظلوم دفاع کند. شجاعت فقط به نقد مواضع وحدت‌شکن شماری از روحانی‌های صاحب‌تریبون نیست؛ به نوشتن این متن هم هست. آری! من زور قلمم را به شیوخ ضد جمهور می‌رسانم، نه به طلبه‌های مظلومی که بارها رنگ عمامه‌ی سفیدشان سرخ شده...
* نویسنده و فعال طیف اصولگرایان ارزشی
پربينندهترين مطالب و خبرها
