بهار نیوز - فقط حیف که امشب مارادونا نبود

حسین قدیانی
خون به جگر کرد دنیا را تا بالاخره دستش به جام جهانی برسد. مسی را می‌گویم که از مارادونا خیلی چیزها به ارث برد الا دیوانگی. همان دنیا که برای مسی جای خیلی مهمی است، به هیچ کجای مارادونا نبود. حتی گرفتن جام جهانی به هیچ کجای مارادونا نبود.
مسی یک عمر دنبال توپ دوید تا عاقبت دستش به جام جهانی برسد اما مارادونا خیلی زود آرزوی دور و دراز مسی را به خاطره‌ی روزهای جوانی خود تبدیل کرد. مارادونا فوتبال را برای جام جهانی نمی‌خواست؛ برای این می‌خواست که پروسه‌ی جنونش را تکمیل کند.
دنیا با همه‌ی عظمتش برای مارادونا ارزشی بالاتر از یک توپ چهل‌تکه نداشت ولی مسی سال‌ها همه‌ی دنیا را دق داد تا دست‌آخر در شبی مثل امشب، جام جهانی را بماچد. فقط حیف که مسی دیر جنبید و امشب در حالی بوسه بر براده‌های طلای جام جهانی زد که مارادونا دیگر در این دنیا نبود. ببینی دیگو، دیگو آرماندو، دیگو آرماندو مارادونا، دیگو آرماندو مارادونای دیوانه امشب از کجای آسمان، تماشاگر هنرنمایی دیرهنگام مسی بود.
ببینی در آسمان هم امکان این را دارد که با بندهای باز، تمرین روپایی کند یا نه. ببینی در آسمان هم باز دنبال حاشیه می‌رود یا نه. این‌جا که به زندگی خودش رحم نکرد. زندگی ما را ساخت اما به زندگی خودش رحم نکرد. البته که مسی حواسش به زندگی خودش بود. این مارادونا بود که بیش‌تر دوست داشت ما از زندگی‌اش لذت ببریم تا خودش.
مارادونا برای ما زندگی می‌کرد و مسی برای خودش؛ برای رسیدن به جام جهانی. خوش به حال کسانی که نهایت دوگانه‌شان، دوگانه‌ی مسی و رونالدو است و هیچ وقت مثل ما درگیر بل‌که دربند مارادونا نبوده‌اند. عشق به دیوانه‌ها آن‌هم اگر دیوانه‌اش مارادونا باشد، آدم را بی‌چاره می‌کند.
کاش ما هم می‌توانستیم بدون حسرت، لذت ببریم از درخشش جام زرین جهانی در دست‌های کوچک مسی ولی چه کنیم که دل ما گیر یک کاپیتان دیگر است؛ یک شماره ده دیگر. اسطوره‌ی ما وقتی بچه بود، همه‌ی آرزویش این بود که بتواند یک روز برای خودش یک توپ چهل‌تکه بخرد. نداشت و پدر و مادرش هم جز آه، چیزی در بساط‌شان نداشتند و مارادونای بدبخت مجبور بود شب‌ها خواب توپ چهل‌تکه ببیند.
واقعیت این است که ما قیاس هر فوتبالیستی را با مارادونا، ظلم به دیگو می‌دانیم. فوتبال اگر چه مارادونا را از فقر نجات داد اما دیگو هرگز به فوتبال به چشم صنعت یا تجارت نگاه نکرد. مارادونا فقط عاشق فوتبال بود. فوتبال چیزی که زیاد دارد، بازیکن است و چیزی که زیادتر دارد، بازیکن بد ولی مارادونا به فوتبال به چشم معشوقه نگاه می‌کرد. بی‌خود نبود با توپ می‌رقصید.