تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۰۳/۲۳ ساعت ۱۲:۰۳
کد مطلب : ۱۰۹۲۳۱
امروز اما چه بايد كرد؟
يادداشتي براي انتخابات 22 خرداد 1388
گروه سياسي: حجت‌الاسلام محمدعلي آهنگران در يادداشتي به مناسبت انتخابات 22 خرداد 1388 نوشت: هنوز ساعت اخذ راي به پايان نرسيده بود عصر روز بيست و دوم خرداد سال هشتاد هشت بود. من آن روزها من در زادگاهم اهواز ساكن بودم. از صبح اينترنت و پيامك مختل شده بود و تماس تلفني با تهران نيز به آساني هر روز نبود. محسن دوستم كه از صبح روز راي گيري خبرهاي خوب ميداد نگاهان خبر اشغال ستاد قيطريه و بازداشت بسياري از دوستانمان را داد با عجله خود را به خانه رساندم و با ناباوري تمام خبر ساير بازداشتها را شنيدم.
آن شب خبرها به سرعت و پي در پي مي آمدند و مرا ياراي باور هيچكدامشان نبود. در آن ساعات هيچ كس حمله به ستادها و بازداشت گسترده فعالان ستاد مهندس موسوي را انتظار نداشت و برخوردهايي در حال وقوع بود كه در خانواده بزرگ انقلاب و مناسبات سياسي كشور تا پيش از اين سابقه اي نداشت. آن شب و شبهاي بسياري بعد از آن خواب به چشمانم نيامد اما ديده ها و شنيده هايم كابوسي را مي ماند كه هيچش پايان نبود. وقايع تلخ پس از انتخابات جراحت بي سابقه اي بر پيكر جمهوري اسلامي وارد نمود و آن رخدادها كليت نظام را درگير تلاطمي كرد كه تا همين امروز نيز گرفتار آنيم.
در نزاعي كه مابين خانواده انقلاب شكل گرفت هيچ كس برنده نبود، سرمايه اعتماد و آرامش عمومي كه با دلخوني و زحمت فراوان بدست آمده بود آسيب جدي ديد. در آن فضاي امنيتي بسياري از فرصت‌ها و بهره ها از بين رفت و اصرار دو طرف دعوا بر خواسته هايشان در كنار چرخش باتومها و زنجيرها و حرارت گاز اشكاورها و آتش سوزيها و بازداشتها و قتل و جرحها آن هم در مقابل چشمان حيرت زده جهانيان اميد ملتي را دود كرد و به هوا فرستاد.
امروز اما چه بايد كرد؟ آيا بايد در آن روزها متوقف ماند؟ آيا بايد همه استعدادها و ظرفيت‌هاي كشور را قرباني اين دعواي بي حاصل كرد؟ آيا نبايد تفاهم و مسالمت و گفتگو جايگزين جنگ و نزاع و نفرت پراكني شود؟ آيا براي اين زخم چركين و اين اندام تاول زده مرهمي نيست؟ تا كي مردم ما بايد هست و نيست خود را پايمال اختلافات سياسي داخلي ببينند؟ صرف نظر از تعيين مقصر يا مقصرين اصلي آن فاجعه خانمانسوز و خانمان برانداز، درمان زخمهاي برجا مانده از اين نزاع هفت ساله از واجب ترين واجبات است.
هر كس در هر رتبه و مقامي و هر شأن و جايگاهي مي بايست در درمان دردها و جبران خسارتهاي زلزله هشتاد و هشت بكوشد. امام صادق عليه السلام در حديثي به نقل از حضرت عيسي مسيح سلام الله عليه مي فرمايند انَّ التّارِكَ شفاء المجروحِ منْ جُرْحِه شريكٌ لجارحه (كافي جلد ٨ صفحه ٣٤٥) آن که درمان کردن زخم زخم دیده ای را واگذرد، ناگزیر شریک کسی است که زخم را بر بدن وی نشانده است.
آن شب خبرها به سرعت و پي در پي مي آمدند و مرا ياراي باور هيچكدامشان نبود. در آن ساعات هيچ كس حمله به ستادها و بازداشت گسترده فعالان ستاد مهندس موسوي را انتظار نداشت و برخوردهايي در حال وقوع بود كه در خانواده بزرگ انقلاب و مناسبات سياسي كشور تا پيش از اين سابقه اي نداشت. آن شب و شبهاي بسياري بعد از آن خواب به چشمانم نيامد اما ديده ها و شنيده هايم كابوسي را مي ماند كه هيچش پايان نبود. وقايع تلخ پس از انتخابات جراحت بي سابقه اي بر پيكر جمهوري اسلامي وارد نمود و آن رخدادها كليت نظام را درگير تلاطمي كرد كه تا همين امروز نيز گرفتار آنيم.
در نزاعي كه مابين خانواده انقلاب شكل گرفت هيچ كس برنده نبود، سرمايه اعتماد و آرامش عمومي كه با دلخوني و زحمت فراوان بدست آمده بود آسيب جدي ديد. در آن فضاي امنيتي بسياري از فرصت‌ها و بهره ها از بين رفت و اصرار دو طرف دعوا بر خواسته هايشان در كنار چرخش باتومها و زنجيرها و حرارت گاز اشكاورها و آتش سوزيها و بازداشتها و قتل و جرحها آن هم در مقابل چشمان حيرت زده جهانيان اميد ملتي را دود كرد و به هوا فرستاد.
امروز اما چه بايد كرد؟ آيا بايد در آن روزها متوقف ماند؟ آيا بايد همه استعدادها و ظرفيت‌هاي كشور را قرباني اين دعواي بي حاصل كرد؟ آيا نبايد تفاهم و مسالمت و گفتگو جايگزين جنگ و نزاع و نفرت پراكني شود؟ آيا براي اين زخم چركين و اين اندام تاول زده مرهمي نيست؟ تا كي مردم ما بايد هست و نيست خود را پايمال اختلافات سياسي داخلي ببينند؟ صرف نظر از تعيين مقصر يا مقصرين اصلي آن فاجعه خانمانسوز و خانمان برانداز، درمان زخمهاي برجا مانده از اين نزاع هفت ساله از واجب ترين واجبات است.
هر كس در هر رتبه و مقامي و هر شأن و جايگاهي مي بايست در درمان دردها و جبران خسارتهاي زلزله هشتاد و هشت بكوشد. امام صادق عليه السلام در حديثي به نقل از حضرت عيسي مسيح سلام الله عليه مي فرمايند انَّ التّارِكَ شفاء المجروحِ منْ جُرْحِه شريكٌ لجارحه (كافي جلد ٨ صفحه ٣٤٥) آن که درمان کردن زخم زخم دیده ای را واگذرد، ناگزیر شریک کسی است که زخم را بر بدن وی نشانده است.
