تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۱۱/۰۲ ساعت ۱۱:۴۹
کد مطلب : ۱۴۲۳۲۰
بودن یا نبودن مسئله این است
شهنام شفیعی- روزنامه بهار
ارزش واقعی جمله معروف شکسپیر که بارها حتا به طنز شنیده ایم، در مورد ایران عزیز، امروز هویداست؛ سرزمینی که با روزمره گی- می‌توانید بخوانید بی خردی- ساکنانش به مرز نابودی و ویرانی کامل رسیده و برغم اخبار ناگواری که آینده هولناک نه چندان دور آن را به تصویر می‌کشند، همچنان بر طبل سودجویی و بهره کشی بیمارگونه اصرار می‌ورزد.
آثار خشکسالی همین امروز در دشت نیشابور قابل مشاهده است؛ کافی است به جنوب شهرستان (پیرامون منطقه بزق و استایش) بروید تا درختان سوخته و خشکیده بادام را در مقیاسی وسیع ببینید. جنگلی از بادام‌های کهنسال گاه چندصدساله که از نظر مقاومت به کم آبی جزو درختان شاخص ایران بوده و جنگلهای بنه و بادام وحشی از دیدگاه جنگل شناسی کاملا بومی و سازگار با اقلیم نیمه خشک نیشابور محسوب می‌گردد.وقتی این تناور دیرزی کوهپایه‌ای می‌خشکد، از نظر یک متخصص اقلیم شناس تنها یک معنی بیشتر ندارد؛ « افت شدید سفره‌های آب زیرزمینی و آغاز پدیده بیابان زایی».
ادامه چنین وضعی از پیش معلوم است، پس چرا هیچکس کاری نمی‌کند؟ نه مردم، نه مسئولین؛ تاکید می‌کنم، هیچکس. بقول کردوانی کویرشناس؛ «آب نیست، نمی‌فهمید» این موضوع بدیهی‌تر از آنست که احتیاج به سمینار و همایش و. . . داشته باشد. پرواضح است که صحبت از خودکفایی و اشتغال و... در شرایط نابودی سرزمین، حکایت مریض بدحالی است که به فکر تغییر مبلمان و آرایش مو و غیره است. بر سر شاخ نشستن و بن بریدن! راستی چرا بیابانگردان نیمه وحشی عصر آهن و یا روستائیان مصیبت زده نیشابوری در دوره مغول، به حفظ منابع حیاتی و عواقب خشکسالی واقف بودند، ولی فرزندان باسواد و بظاهر متعهد ایشان در سده 21 چنین شتابان، آب را تا آخرین قطره مصرف می‌کنند؟
به نظر می‌رسد نخست باید جلو خشکیدن چشمه‌ها و کاهش سطح آب‌های زیرزمینی را گرفت و همزمان با طرح پرسش هایی از این دست به ریشه یابی رفتار غیرمسئولانه زیست‌مندان این آب و خاک پرداخت.در واقع کشف رمز توسعه پایدار که در چند دهه گذشته تنها واژه‌ای برای توجیه طرح‌های عمرانی و دراختیار گرفتن بودجه‌های کلان از مجلس و سازمان برنامه و بودجه بوده است، امروز ضرورتی انکارناپذیر و نیازمند نگاهی همه‌جانبه در فرآیند اجرا به‌حساب می‌آید.
****
نویسندگانی که تمایل دارند آثارشان در ستون_سبز روزنامه بهار منتشر شود، لطفاً محتواهای خویش را در ۸۰۰ کلمه به رایانامه زیر ارسال نمایند:
Mohitzist-bahar@googlegroups. com
آثار خشکسالی همین امروز در دشت نیشابور قابل مشاهده است؛ کافی است به جنوب شهرستان (پیرامون منطقه بزق و استایش) بروید تا درختان سوخته و خشکیده بادام را در مقیاسی وسیع ببینید. جنگلی از بادام‌های کهنسال گاه چندصدساله که از نظر مقاومت به کم آبی جزو درختان شاخص ایران بوده و جنگلهای بنه و بادام وحشی از دیدگاه جنگل شناسی کاملا بومی و سازگار با اقلیم نیمه خشک نیشابور محسوب می‌گردد.وقتی این تناور دیرزی کوهپایه‌ای می‌خشکد، از نظر یک متخصص اقلیم شناس تنها یک معنی بیشتر ندارد؛ « افت شدید سفره‌های آب زیرزمینی و آغاز پدیده بیابان زایی».
ادامه چنین وضعی از پیش معلوم است، پس چرا هیچکس کاری نمی‌کند؟ نه مردم، نه مسئولین؛ تاکید می‌کنم، هیچکس. بقول کردوانی کویرشناس؛ «آب نیست، نمی‌فهمید» این موضوع بدیهی‌تر از آنست که احتیاج به سمینار و همایش و. . . داشته باشد. پرواضح است که صحبت از خودکفایی و اشتغال و... در شرایط نابودی سرزمین، حکایت مریض بدحالی است که به فکر تغییر مبلمان و آرایش مو و غیره است. بر سر شاخ نشستن و بن بریدن! راستی چرا بیابانگردان نیمه وحشی عصر آهن و یا روستائیان مصیبت زده نیشابوری در دوره مغول، به حفظ منابع حیاتی و عواقب خشکسالی واقف بودند، ولی فرزندان باسواد و بظاهر متعهد ایشان در سده 21 چنین شتابان، آب را تا آخرین قطره مصرف می‌کنند؟
به نظر می‌رسد نخست باید جلو خشکیدن چشمه‌ها و کاهش سطح آب‌های زیرزمینی را گرفت و همزمان با طرح پرسش هایی از این دست به ریشه یابی رفتار غیرمسئولانه زیست‌مندان این آب و خاک پرداخت.در واقع کشف رمز توسعه پایدار که در چند دهه گذشته تنها واژه‌ای برای توجیه طرح‌های عمرانی و دراختیار گرفتن بودجه‌های کلان از مجلس و سازمان برنامه و بودجه بوده است، امروز ضرورتی انکارناپذیر و نیازمند نگاهی همه‌جانبه در فرآیند اجرا به‌حساب می‌آید.
****
نویسندگانی که تمایل دارند آثارشان در ستون_سبز روزنامه بهار منتشر شود، لطفاً محتواهای خویش را در ۸۰۰ کلمه به رایانامه زیر ارسال نمایند:
Mohitzist-bahar@googlegroups. com
