فکر می‌کنند باید سوار مجسمه شوند!

حسین تک زارع اظهار کرد: دو سال گذشته در فراخوان سازمان زیباسازی شهرداری تهران که به مناسبت استقبال از بهار 92 داده بود شرکت کردم و طرحم در این فراخوان قبول شد. به دنبال آن اثر حجمی این طرح را ساختم. این طرح اله‌کلنگی را نشان می‌دهد که یک دختر با وزن کم در قسمت پایین آن و یک پسر با وزن سنگین در قسمت بالای آن قرار گرفته است. این مجسمه از جنس فلز و فایبرگلاس است. او افزود: این مجسمه انسانم آرزوست نام دارد و هدفم از ارائه این مجسمه نیز آن بود که نشان دهم جنسیت، سن و اندازه‌ هیکل آدم‌ها مهم نیست بلکه این شخصیت آدم‌هاست که مهم است. خیلی از آدم‌ها جثه‌ ضعیفی دارند ولی توانایی فکری بالاتری دارند، حتی نسبت به کسانی که جثه‌ درشت‌تری دارند.

این هنرمند ادامه داد: چندی پیش متوجه شدم که مجسمه‌ام آسیب دیده‌است به این صورت که بخش کودک آن از روی اثر حجمی برداشته شده است. فکر می‌کنم که عده‌ای از سر کنجکاوی اثر را دستکاری کرده، آن را شکسته، کنده و برده‌اند.

تک‌زارع اظهار کرد: معتقدم در زمینه‌ حفظ مجسمه‌های شهری نیاز به فرهنگ‌سازی داریم. اگر به خیابان‌های کشورهای اروپایی نگاه کنیم متوجه می‌شویم که مقابل بسیاری از خانه‌ها مجسمه قرار دارد و تعداد آن هم آنقدر زیاد است که مردم به وجود آن‌ها عادت کرده‌اند و به آن‌ها آسیب نمی‌زنند. ولی در ایران چنین نیست؛ بعضی از مردم به محض اینکه مجسمه‌ای را می‌بینند فکر می‌کنند که حتما باید سوار آن شوند و از سر و کولش بالا روند. چون از فضاهای هنری دورند. باید رابطه‌ای بین مردم و فضای هنری ایجاد کنیم. اگر مردم مجسمه‌ای را خراب کردند باید آن‌ها را جایگزین کنیم تا دیگر اقدام به خراب کردن مجسمه‌ها نکنند.

او افزود: آسیب رساندن به مجسمه‌ها مانند کندن گل در پارک‌هاست. در حدود 15 سال پیش هر جا که گل‌کاری می‌شد مردم آن‌ها را می‌کندند ولی الان چنین نیست. آنقدر گل‌کاری زیاد شده است که مردم به حضور گل‌ها عادت کرده‌اند و دیگر آن‌ها را نمی‌کنند.

تک زارع گفت: من فکر می‌کنم که بخشی از موضوع آسیب رساندن به مجسمه‌ها هم ایدئولوژیک است. چنانچه در سال‌هایی ساخت مجسمه به راحتی انجام نمی‌شد و حتی در مواقعی حرام هم قلمداد می‌شد. الان هم شاید عده‌ای چندان موافق ساختن مجسمه نباشند و یا با نگاه مثبتی به آن ننگرند و حتی احساس اضافه یا ممنوع بودن به آن داشته باشند.