مه آبادی گفته ایران باید بین باقی ماندن در شرایط محدود و حرکت به سمت محوریت یافتن در منطقه انتخاب کند. به گفته وی "براساس مطالعات نهادهای بینالمللی صنعت هواپیمایی، کشورها و ملتها فقط تا ۱۵ سال آینده فرصت دارند تا موقعیت و جایگاه خود را در صنعت هواپیمایی مشخص کنند و ما هم به عنوان یکی از کشورهای منطقه از این قاعده مستثنی نیستیم.برای اینکه بتوانیم جایگاه خودمان را در منطقه تثبیت و تقویت کنیم، فقط ۱۵ سال طلایی فرصت داریم و باید در این زمان محدود، تکمیل زیرساختها و تجهیز فرودگاهها و فضا را به اتمام برسانیم و یا برای همیشه به جایگاه هفتم و یا پایینتر از آن در منطقه قناعت کنیم".
این به معنی آن است که ایران باید تا سال 2030 میلادی تکلیف خود را روشن کند. هرچند با توجه به برنامه ریزیهای صورت گرفته ایران چه در زیرساختها و چه در ناوگان میتواند در سالهای آینده اوضاع خود را بهبود بخشد، اما عملیاتی شدن این برنامهها شاید سختتر از نمایی باشد که در نگاه نخست مشخص است. خرید 400 هواپیما تا سال 1400 و تکمیل طرحهای توسعهای فرودگاه امام در قالب یک برنامه پنج ساله وعدههایی است که عملیاتی شدنشان نگرانیهای رییس شرکت فرودگاهها را نیز رفع میکند، در غیر این صورت شاید جایگاه ایران در سال 2030 گرفتار اما و اگرها شود.