تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۲/۱۴ ساعت ۲۲:۱۶
کد مطلب : ۱۲۹۴۷۴
حضور فیلمسازان گمنام نشانه چیست؟
روزنامه بهار: با نگاهی به اسامی افرادی که در تلاش برای ساخت مستندهای تبلیغاتی نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم هستند این گونه به نظر می‌رسد که بر خلاف دوره های گذشته انتخابات در این دوره خبری از اسامی فیلمسازان مطرح نیست و اغلب اسامی مطرح شده برای ساخت مستندهای انتخاباتی نامزدهای انتخابات96 افرادی شناخته شده نیستند و یا گروهی از افراد ناشناخته در ستادهای انتخاباتی مسئول ساخت این مستندها شده اند.
واقعیت آن است که یکی از برنامه های تبلیغاتی که پس از مناظره ها از جایگاه مهمی در امر تبلیغات انتخاباتی برخوردار است همین مستندهای تبلیغاتی است. مستند انتخاباتی احمدی نژاد در انتخابات84، مستند انتخاباتی میرحسین موسوی در انتخابات88 و مستند انتخاباتی حسن روحانی برای انتخابات92 که توسط حسین دهباشی ساخته شد که از لحاظ کیفیت و ویژگی های مورد نیاز برای چنین مستندهایی یک سروگردن نسبت به نمونه‌های مشابه بالاتر بود نمونه های موفق مستند سازی انتخاباتی در سه دوره اخیر انتخابات بوده است. عدم حضور فیلمسازان شناخته شده در کنار ستادهای انتخاباتی در این دوره از جهاتی هم می تواند نشانه ای خطرناک از بی تفاوتی اهالی فرهنگ نسبت به انتخابات این دوره باشد. دوری گزیدن فیلمسازان از ستادهای انتخاباتی و رد پیشنهادهای مختلفی که از نامزدهای اصلی این دوره از انتخابات برای ساخت مستند انتخاباتی مطرح شده بود از سوی آنان می تواند نشان دهنده نوعی بی تفاوتی به سیاست به شکل عام و انتخابات به شکل خاص باشد.
اگر بخواهیم این بی تفاوتی در بین اهالی سینما به انتخابات را به سایر اهالی فرهنگ در جامعه نیز تعمیم دهیم این پرسش به وجود می آید که علت این امر چیست؟ آیا این گروه از جامعه که به نوعی مرجعیت فکری برای بخشی از جامعه را نیز دارند نسبت به نفس انتخاب کردن ناامید شده اند؟ کارنامه دولت اعتدال در عرصه فرهنگ تا چه حد به این بی تفاوتی دامن زده است؟با نگاهی به آن چه در حوزه فرهنگ و هنر از عملکرد برگزیدگان دولت روحانی در وزارت فرهنگ و ارشاد به جا مانده است می توان مشاهده کرد که کارنامه فرهنگی دولت روحانی با آن چه وعده داده بود فاصله معناداری داشته است.
شاید بتوان با مقایسه عملکرد فرهنگی دولت روحانی با دولت سابق به این نتیجه رسید که تغییرات ملموسی رخ داده است اما واقعیت آن است که همین تغییرات ملموس در حوزه فرهنگ هم با آن چه برنامه اعلامی روحانی در انتخابات92 بود فاصله‌ای بعید دارد.شاید بتوان راه حل تغییر در این بی تفاوتی فعالان عرصه فرهنگ را بازنگری مجدد در برنامه های فرهنگی (البته در صورتی که چنین برنامه‌ای وجود داشته باشد) و همچنین توضیح موانع بر سر راه دولت در سه سال و نیم گذشته برای اجرای وعده های بیان شده از سوی روحانی در انتخابات92 در این عرصه با بیانی شفاف و صریح دانست.
واقعیت آن است که یکی از برنامه های تبلیغاتی که پس از مناظره ها از جایگاه مهمی در امر تبلیغات انتخاباتی برخوردار است همین مستندهای تبلیغاتی است. مستند انتخاباتی احمدی نژاد در انتخابات84، مستند انتخاباتی میرحسین موسوی در انتخابات88 و مستند انتخاباتی حسن روحانی برای انتخابات92 که توسط حسین دهباشی ساخته شد که از لحاظ کیفیت و ویژگی های مورد نیاز برای چنین مستندهایی یک سروگردن نسبت به نمونه‌های مشابه بالاتر بود نمونه های موفق مستند سازی انتخاباتی در سه دوره اخیر انتخابات بوده است. عدم حضور فیلمسازان شناخته شده در کنار ستادهای انتخاباتی در این دوره از جهاتی هم می تواند نشانه ای خطرناک از بی تفاوتی اهالی فرهنگ نسبت به انتخابات این دوره باشد. دوری گزیدن فیلمسازان از ستادهای انتخاباتی و رد پیشنهادهای مختلفی که از نامزدهای اصلی این دوره از انتخابات برای ساخت مستند انتخاباتی مطرح شده بود از سوی آنان می تواند نشان دهنده نوعی بی تفاوتی به سیاست به شکل عام و انتخابات به شکل خاص باشد.
اگر بخواهیم این بی تفاوتی در بین اهالی سینما به انتخابات را به سایر اهالی فرهنگ در جامعه نیز تعمیم دهیم این پرسش به وجود می آید که علت این امر چیست؟ آیا این گروه از جامعه که به نوعی مرجعیت فکری برای بخشی از جامعه را نیز دارند نسبت به نفس انتخاب کردن ناامید شده اند؟ کارنامه دولت اعتدال در عرصه فرهنگ تا چه حد به این بی تفاوتی دامن زده است؟با نگاهی به آن چه در حوزه فرهنگ و هنر از عملکرد برگزیدگان دولت روحانی در وزارت فرهنگ و ارشاد به جا مانده است می توان مشاهده کرد که کارنامه فرهنگی دولت روحانی با آن چه وعده داده بود فاصله معناداری داشته است.
شاید بتوان با مقایسه عملکرد فرهنگی دولت روحانی با دولت سابق به این نتیجه رسید که تغییرات ملموسی رخ داده است اما واقعیت آن است که همین تغییرات ملموس در حوزه فرهنگ هم با آن چه برنامه اعلامی روحانی در انتخابات92 بود فاصله‌ای بعید دارد.شاید بتوان راه حل تغییر در این بی تفاوتی فعالان عرصه فرهنگ را بازنگری مجدد در برنامه های فرهنگی (البته در صورتی که چنین برنامه‌ای وجود داشته باشد) و همچنین توضیح موانع بر سر راه دولت در سه سال و نیم گذشته برای اجرای وعده های بیان شده از سوی روحانی در انتخابات92 در این عرصه با بیانی شفاف و صریح دانست.
