وزارت پاسخگویی به دلواپسان!

محمد توکلی
شاید بتوان به جرات گفت نیمی از زمانی که مسوولان ارشد دولت روحانی در این چهار سال صرف انجام وظایفشان می‌کنند به پاسخگویی به ابهام آفرینی‌های جریان مخالف دولت که خود را «دلواپس» می‌نامند اختصاص داده شده است. هنگامی که وزیر امور خارجه کشورمان از هر دور مذاکرات به کشور باز می‌گشت اولین دغدغه‌اش چگونگی پاسخگویی به وارونه‌سازی و جعلیاتی بود که رسانه‌های خاص در جامعه نشر داده بودند و برخی نمایندگان تندرو مجلس آن را از‌تریبون این نهاد که قرار بود «عصاره فضائل ملت» باشد تکرار می‌کردند.«بلندگوهای بزرگ» مانند‌تریبون‌های نماز جمعه، صداوسیما و. . . هم یکسره در اختیار جریانی خاص قرار می‌گرفت تا هر آنچه می‌خواهند را علیه وزیری که بی سابقه‌ترین تمجیدها به شکل صریح از سوی رهبری نظام درباره‌اش بیان شده بگویند. پس از برجام هم «حکایت همچنان باقی‌ست» و عده‌ای در تلاش هستند تا با افزایش فشارها بر ظریف او را از ادامه حضور در وزارت امور خارجه منصرف کنند که امید است چنین نشود.

پس از برجام نوبت به وزارت‌خانه‌های اقتصادی بود تا از فرصت‌های پدید آمده به واسطه این توافق تاریخی استفاده لازم را ببرند. وزارت راه و شهرسازی برای استفاده از این فرصت و نوسازی ناوگان فرسوده هوایی کشور پیشقدم شد. ناوگان فرسوده هوایی که علاوه بر تهدید جان انسان‌ها منابع مالی را هم به جیب شرکت‌های هواپیمایی منطقه سرازیر کرده بود. «دلواپسان» هسته‌ای به یکباره متخصص هواپیمایی شدند و با همان «بلندگوهای بزرگ» در مذمت خرید هواپیمای نو سخن‌ها گفتند و حتی کار به جایی رسید که خرید هواپیما از بوئینگ و ایرباس را به معنای مقابله با تولید ملی هواپیما دانستند! این سوال که مگر ما هواپیمای تولید داخل داریم هم لابد در نگاه این عده آن چنان پرسش مهم و قابل ذکری نمی‌آمد!

پس از قراردادهای هواپیمایی زمان قرارداد نفتی رسید و کیست که نداند امضای قرارداد با شرکت‌های معتبر خارجی بازار چه کسانی را کساد خواهد کرد. «دلواپسان» این بار هم به میدان آمده و دلواپسانه از نفت گفتند. از محرمانه بودن قرارداد، از خیانت مسوولان وزارت نفت، از تقدیم رایگان نفت به بیگانه، از «توتال چای» . «بلندگوهای بزرگ» باز هم دربست در اختیارشان بود و هر چه خواستند یکطرفه بر زبان راندند. در نهایت وزیر نفت به مجلس فراخوانده شد تا درباره قراردادی که سرمایه و فناوری را به کشور وارد می‌کند، توضیح دهد و در مجلس به امضای «قرارداد قجری» متهم‌اش کردند. وزیر نفت از مصوبه مجلس گفت که اساس محرمانه بودن قرارداد با توتال است، از ده‌ها قراردادی که به طور غیر شفاف در گذشته امضا می‌شد و از اینکه اگر انگلیس نه، آمریکا نه، فرانسه نه، پس چه کسی آری؟ ! سرمایه و فناوری خارجی قرار است از آسمان نازل شود؟

 البته بیژن زنگنه نکته‌ای را نگفت و آن ارتباط غارتگران نفتی با سروصداهای اخیر است. وزیر نفت از این که عدم حضور شرکتی با فناوری بالاتر به چه معناست و سودش به جیب چه کسانی می‌رود و نسبت آن ناکسان با فریادهای «دلواپسانه» این روزهای عده‌ای چیست سخنی به زبان نیاورد. همانطور که روشن است هر اقدام رییس جمهور روحانی و دولتش که رنگی از تعامل با غرب دارد مورد اعتراض عده‌ای مشخص قرار می‌گیرد که با وجود مشخص شدن این موضوع که در اقلیت هستند «بلندگوهای بزرگ را به ناحق در اختیار دارند» . حال در چنین شرایطی دولت در چهار سال پیش رو چه خواهد کرد؟

آیا باید دست به تاسیس وزارتخانه پاسخگویی به «دلواپسان بزند یا یکبار برای همیشه تکلیف آن بلندگوهای بزرگ را روشن کند؟! به نظر گزینه دوم منطقی‌تر است. رییس جمهور روحانی به واسطه رای ۲۴میلیونی‌اش و همینطور اختیاراتی که مطابق قانون دارد باید برنامه‌ای ویژه برای این بلندگوهای به ناحق اشغال شده داشته باشد. برنامه‌ای که بر اساس آن حداقل چند دقیقه‌ای فرصت دفاع در برابر ساعت‌ها هجمه علیه موضوعات مختلف از برجام تا قرارداد نفتی به وزیران دولت داده شود.