نظام‌دفع‌آب‌در‌مجموعه‌جهانی‌«چغازنبیل»

نجلا درخشانی در هشتمین نشست علمی پژوهشی اداره‌ میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خرمشهر به ‌مناسبت روز جهانی باستانشناسی اظهار کرد: محوطه‌ میراث جهانی چغازنبیل، بنایی باقی مانده از دوران ایلام میانه بوده که در حدود 3250 سال از عمر ساخت آن می‌گذرد. وی بیان کرد: از دلایل اصلی استقامت این بنای خشتی ـ آجری، وجود ناودان‌ها و آبراهه‌های منظمی است که آب باران را از سطوح گوناگون بنا به پایین هدایت کرده ‌است. می‌توان گفت یکی از عوامل مهمی که معماران ایلامی در ساخت شهر دور اونتاش از ابتدا مد نظر داشتند، دفع صحیح آب‌های سطحی با طراحی ناودان‌ها و آبراهه‌ها بوده است.

وی عنوان کرد: تعداد و عملکرد این آبراه‌ها و ناودان‌ها، با توجه به شکل و ابعاد قسمت‌های گوناگون بنا، طراحی و ساخته شده و نظامی مناسب را برای دفع آب ‌باران تشکیل داده است. علاوه بر وجود ناودان‌های آشکار، تعدادی از ناودان‌های زیگورات به صورت پنهان در دیوار‌ها تعبیه شده و مسیر ‌ارتباطی صحیح و منطقی را از طبقات بالا تا پایین ایجاد می‌کرده است. با گذشت مدت زمان طولانی از ساخت بنای چغازنبیل و قرارگیری آن در محدوده‌ی جغرافیایی که دارای باران‌های شدید بوده، بخشهایی از این بنای خشتی ـ‌آجری فرسایش یافته است؛ به‌طوری‌که قسمت‌های عمده‌ای از آسیب‌های وارد شده به آن، ناشی ‌از سرگردانی آب‌های سطحی در محوطه است.

وی افزود: مطالعه‌ علمی تولید مواد و مصالح بهینه‌ مرمتی، بررسی روش‌های هدایت آب‌های سطحی و کنترل مسیل‌های ایجاد شده در اثر بارش‌های شدید که در مواردی درحال حرکت به سمت ساختارهای معماری محوطه بوده، از جمله موارد مهمی است که در طول سالیان گذشته مورد مطالعه قرار گرفته است.