تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۹/۲۷ ساعت ۱۲:۳۶
کد مطلب : ۱۴۰۹۸۹
کلانتری و معضل «مركز‌نگری»
رضا صادقیان
واکنش نمایندگان خوزستان به نامه ارسالی کلانتری درباره انتقال آب از سررشته‌های کارون به استان‌های دیگر، بازگو کننده رفتار کسانی است که «مركز» نشینی آنان را به نقطه رسانده که اینان برتر از سایر شهروندان هستند. جدای از اینکه می‌توان درباره مسئله انتقال آب به استان‌های دیگر در فضایی آرام و بدور از تنش‌های ساختگی گفتگو کرد و یا از اساس موضوع را رد نمود، نحوه واکنش ریاست محیط زیست با نمایندگان مجلس مهمتر است. گویی او آنقدر خود را به حق می‌داند که حتی حاضر به گفتگو و توضیح بیشتر به نمایندگان مردم نیست. کلانتری با آرامش و یا اجبار به روی صندلی تکیه می‌دهد و با لبخندی که حکایت از تمسخر دارد، حرف‌های خودش را تکرار می‌کند! مشکل شخص کلانتری و یا نوع برخورد وزیر بهداشت با فرماندار یکی از شهرهای استان ایلام قبل از شروع فصل انتخابات نیست، به واقع آنان نماینده نگاهی هستند که هر مدیر و فردی که از «مركز» آمده باشد را مهم و باقی مدیران و شهروندان را به عنوان «شهرستانی» می‌شناسند.
عبارت شهرستانی در درون خود پرسشی است که زاویه نگاه تحقیرنگری را در خود دارد، سوالی که گاه از سوی پایتخت نشینان و برای یادآوری کردن جایگاه طرف مقابل و با آگاهی از وی پرسش می‌کنند، کلانتری با بروز رفتارش بازگو کننده همین نگاه است. نگرشی که او به‌خودی خود و حتی نه براساس جایگاهش، برتر از دیگران است، چون او از پایتخت آمده است، حق دارد برای شما و سرنوشت میلیون‌ها انسان تصمیم‌گیری کند و اگر اعتراضی صورت گرفت آن گلایه‌ها را به هیچ بگیرد و همچنان کار خودش را انجام بدهد. مصاحبه اخیر وی درباره موضوع آن نامه و اعتراض نمایندگان خوزستان، بازتاب دهنده همان نگاه پایتخت‌نگری است.
نگرشی که نه تنها عمل خود را نادرست نمی‌داند بلکه خواهان معذرت‌خواهی طرف مقابل نیز می‌شود. در واقع آنچه او انجام داده در کل و جزء درست است، ولی دیگران به دلیل جایگاهی که از نظر او ندارند و یا در نهایت نماینده مردم «شهرستان» هستند، اشتباه می‌کنند. تردیدی نیست اگر سیاست‌های تمرکززدایی در پایتخت سال‌ها قبل به اجرا در می‌آمد و اندکی از اقتدار کاذب تهران به سوی شهرهای دیگر روانه می‌شد و ساختمان برخی اداره‌ها را به شهرهای محل همان فعالیت انتقال می‌دادند، حال با چنین نگرشی کمتر روبه رو می‌شدیم و بی‌شک فردی مانند کلانتری به خود اجازه نمی‌داد بدون ارائه پاره‌ای توضیحات درباره استانی مهم تصمیم‌گیری کند. مهمتر اینکه رفتارهایی از قبیل رفتار ریاست سازمان محیط زیست، مسئله آب را نه تنها حل نخواهد کرد، بلکه آب را به موضوعی ناموسی تبدیل می‌کند. مسئله‌ای که حتی نمی‌توان درباره آن گفتگو کرد و راه حل یافت و کنش‌های کلانتری تنها به حل نشدن بحران آب دامن می‌زند.
واکنش نمایندگان خوزستان به نامه ارسالی کلانتری درباره انتقال آب از سررشته‌های کارون به استان‌های دیگر، بازگو کننده رفتار کسانی است که «مركز» نشینی آنان را به نقطه رسانده که اینان برتر از سایر شهروندان هستند. جدای از اینکه می‌توان درباره مسئله انتقال آب به استان‌های دیگر در فضایی آرام و بدور از تنش‌های ساختگی گفتگو کرد و یا از اساس موضوع را رد نمود، نحوه واکنش ریاست محیط زیست با نمایندگان مجلس مهمتر است. گویی او آنقدر خود را به حق می‌داند که حتی حاضر به گفتگو و توضیح بیشتر به نمایندگان مردم نیست. کلانتری با آرامش و یا اجبار به روی صندلی تکیه می‌دهد و با لبخندی که حکایت از تمسخر دارد، حرف‌های خودش را تکرار می‌کند! مشکل شخص کلانتری و یا نوع برخورد وزیر بهداشت با فرماندار یکی از شهرهای استان ایلام قبل از شروع فصل انتخابات نیست، به واقع آنان نماینده نگاهی هستند که هر مدیر و فردی که از «مركز» آمده باشد را مهم و باقی مدیران و شهروندان را به عنوان «شهرستانی» می‌شناسند.
عبارت شهرستانی در درون خود پرسشی است که زاویه نگاه تحقیرنگری را در خود دارد، سوالی که گاه از سوی پایتخت نشینان و برای یادآوری کردن جایگاه طرف مقابل و با آگاهی از وی پرسش می‌کنند، کلانتری با بروز رفتارش بازگو کننده همین نگاه است. نگرشی که او به‌خودی خود و حتی نه براساس جایگاهش، برتر از دیگران است، چون او از پایتخت آمده است، حق دارد برای شما و سرنوشت میلیون‌ها انسان تصمیم‌گیری کند و اگر اعتراضی صورت گرفت آن گلایه‌ها را به هیچ بگیرد و همچنان کار خودش را انجام بدهد. مصاحبه اخیر وی درباره موضوع آن نامه و اعتراض نمایندگان خوزستان، بازتاب دهنده همان نگاه پایتخت‌نگری است.
نگرشی که نه تنها عمل خود را نادرست نمی‌داند بلکه خواهان معذرت‌خواهی طرف مقابل نیز می‌شود. در واقع آنچه او انجام داده در کل و جزء درست است، ولی دیگران به دلیل جایگاهی که از نظر او ندارند و یا در نهایت نماینده مردم «شهرستان» هستند، اشتباه می‌کنند. تردیدی نیست اگر سیاست‌های تمرکززدایی در پایتخت سال‌ها قبل به اجرا در می‌آمد و اندکی از اقتدار کاذب تهران به سوی شهرهای دیگر روانه می‌شد و ساختمان برخی اداره‌ها را به شهرهای محل همان فعالیت انتقال می‌دادند، حال با چنین نگرشی کمتر روبه رو می‌شدیم و بی‌شک فردی مانند کلانتری به خود اجازه نمی‌داد بدون ارائه پاره‌ای توضیحات درباره استانی مهم تصمیم‌گیری کند. مهمتر اینکه رفتارهایی از قبیل رفتار ریاست سازمان محیط زیست، مسئله آب را نه تنها حل نخواهد کرد، بلکه آب را به موضوعی ناموسی تبدیل می‌کند. مسئله‌ای که حتی نمی‌توان درباره آن گفتگو کرد و راه حل یافت و کنش‌های کلانتری تنها به حل نشدن بحران آب دامن می‌زند.
