تصاویر خیره‌کننده‌ فضایی از زمین

تشخیص برخی از آنها کار ساده‌ای است٬ مانند قطع درختان جنگل‌های آمازون در برزیل، چشم‌انداز رودخانه نیل، و یا عقب‌نشینی خزنده یخچال‌های قطبی. اما مکان‌های زیادی هم وجود دارند که حتی افرادی هم که شیفته این نوع عکس‌ها هستند، یا آنها را ندیده‌اند و یا قادر به شناسایی آنها نیستند: جنگل‌های حرا در خلیج بنگال، چشم‌انداز قبل و بعد از حادثه چرنوبیل، مزارع پرورش میگو در ویتنام، و یا آتشفشانی دور افتاده در الجزایر از جمله دسته دوم به شمار می‌روند.

در کتاب «زمین از فضا» که به تازگی توسط انتشارات آبرامز منتشر شده است، 150 عکس فضایی از نقاط مختلف زمین وجود دارد. نویسنده این کتاب، یان آرتوس برتراند که همچنین کتاب «زمین از بالا» را به رشته تحریر در آورده، این عکس‌ها را در موضوعات مختلف شامل آلودگی، بیابان‌زایی، گسترش شهرها، مزرعه‌داری و بلایای طبیعی طبقه‌بندی کرده است. اغلب اوقات، تلاش برای ایجاد طبقه‌بندی عکس‌های نیازمند استفاده از تصاویری است که ممکن است زیبا یا توصیف کننده موضوع نباشند؛ اما این کتاب توانسته است از این مشکل رهایی یابد و عکس‌هایی به غایت زیبا و مرتبط را در مجموعه‌ای نفیس در اختیار علاقه‌مندان قرار دهد.



مخزن سد ایتای‌پو که بخشی از آن در این عکس دیده می‌شود، در امتداد مرز بزریل و پاراگوئه واقع شده است و بیش از 1350 کیلومترمربع وسعت دارد. اگرچه حریم سد حفاظت شده است، اما سایر منطقه به فعالیت‌های کشاورزی اختصاص یافته است.



جنگل‌های حرا ساندوربان در خلیج بنگال ناحیه‌ای به وسعت بیش از 10 هزار کیلومترمربع را پوشانده‌اند. این جنگل‌ها که بزرگ‌ترین جنگل از نوع خود در دنیا هستند، همچنین پناهگاهی طبیعی با تنوع زیستی غنی محسوب می‌شود که از آن جمله می‌توان به 260 گونه پرنده مختلف، سمورهای پوست صاف، آهوی سیکا و خرچنگ نقب‌زن اشاره کرد. این جنگل‌ها همچنین مأمن گونه‌های در معرض انقراضی همچون تمساح خورنشین، پیتون هندی و ببر بنگال است.



ماهواره TerraSAR-X نمای کلی پارک ملی اگمونت را در جزیره شمالی نیوزیلند به تصویر کشیده است؛ نمایی که در آن شیب آتشفشان تاراناکی و سایر نقاط منطقه به دلیل اختلاف رنگ به خوبی نمایان است. دایره عکس که شعاعی حدود 9.6 کیلومتر دارد پدیده‌ای طبیعی نیست: این دایره جنگل‌های پر باران پارک را از مراتع اطراف آن جدا می‌کند. آتشفشان تاراناکی 2518 متر ارتفاع دارد و 258 سال از آخرین فوران آن می‌گذرد. در حالی‌که روی قله کوه مجاور آن هیچ برفی دیده نمی‌شود، دهانه آتشفشان تاراناکی با برفی دائمی پوشیده شده است.



در جنوب کشور الجزایر، رشته کوه هوگار قرار دارد که صخره‌های آتشفشانی آن توسط جریان‌های گدازه و آتشفشان‌های خاموش علامت‌گذاری شده است. ارتفاع برخی از این آتشفشان‌ها به 3 هزار متر می‌رسد.


رودخانه ایبرو خروشان‌ترین رود اسپانیا است که با طولی بیش از 900 کیلومتر و داشتن دلتایی بزرگ به دریای مدیترانه می‌ریزد. سیستم آبرفتی و هوشمندانه آبراهه‌های کشاورزی منطقه به خوبی کشتزارهای برنج را تغذیه می‌کند. پارک ملی دلتای ایبرو که در سال 1983 / 1362 بنیان‌گذاری شد و مساحتی معادل 7802 هکتار دارد، بزرگ‌ترین منطقه مرطوب ایالت کاتالونیا است.



بیابان اوردوس ناحیه‌ای به وسعت بیش از 90 هزار کیلومترمربع است که در بخش جنوبی منطقه مغولستان داخلی چین قرار دارد. به استثنای دره رودخانه هوان هی (رود زرد)، سایر منطقه بایر و خشک است که از شمال به تپه‌هایی با شیب تند و از جنوب به رمل‌های شنی منتهی می‌شود.



با بیش از هزار جزیره و تپه مرجانی، مجمع‌الجزایر کیز (Keys Archipelago) بخشی از دماغه ایالت فلوریدا آمریکا محسوب می‌شود. برخی از جزایر مرجانی منطقه غیرمسکونی بوده و توسط جنگل‌های حرا پوشیده شده است. این جزایر گاه در اثر امواج طوفانی کاملا به زیر آب فرو می‌روند؛ پدیده‌ای که به طور متناوب رخ می‌دهد. زیست‌بوم شکننده منطقه که خانه بیش از 250 گونه پرنده است، جزو مناطق حفاظت شده به شمار می‌رود.



کوه اورست به عنوان بلندترین نقطه روی زمین 8848 متر بلندی دارد. قله این کوه برای نخستین بار در سال 1953 / 1332 فتح شد. اگرچه از آن زمان تا کنون، صعود خطرناک به اورست تنها محدود به کوهنوردان برجسته و زبده باقی مانده است؛ اما حتی معدود کسانی‌که بر بام جهان قدم گذاشته‌اند، متوجه کاهش حجم یخ‌های منطقه شده‌اند.



این عکس گسترش زمین‌های کشاورزی را به درون جنگل‌های شمال شهر اسپرانس استرالیا نشان می‌دهد. بین سال‌های 1990 تا 2010 / 1369 تا 1389، استرالیا هر ساله حدود 260 هزار هکتار از جنگل‌های خود را از دست داده است. این مقدار که معادل 0.17 درصد پوشش جنگلی استرالیا است، به دلیل رشد کشاورزی و مناطق شهری از بین رفته‌اند.



دشت کویر بزرگ‌ترین بیابانی است که بخش مرکزی فلات ایران را اشغال کرده است. این بیابان نمکی کم جمعیت که در قسمت شمالی مرکز ایران قرار دارد، حدود 800 کیلومتر طول و 300 کیلومتر عرض دارد. دشت کویر که در گذشته‌ای دوردست اقیانوسی کم‌عمق بوده، به دلیل وجود باتلاق‌های نمکی خود شهرت دارد؛ باتلاقی‌های که گاهی اوقات باعث شکل‌گیری ماسه روان می‌شود.



در دلتای رود مکونگ تاسیسات آب‌پروری فراوانی وجود دارد، که از آن جمله می‌توان به مزارع پرورش میگو اشاره کرد. اما پرورش آبزیان سبب بروز مشکلاتی مشابه کشاورزی صنعتی شده است که مهم‌ترین آن آلودگی آب است: غلظت بالای نیتروژن، استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها برای مبارزه با عفونت، و همچنین میزان بالای هورمون‌ها و افزودنی‌های مضر در این مزارع باعث ایجاد مشکلات فراوانی شده است.



این معدن روباز که 2 کیلومتر طول، 3 کیلومتر عرض و 800 متر عمق دارد، یکی از بزرگ‌ترین معادن دنیا است. سنگ‌های غنی این معدن سرشار از مس هستند. این معدن همچنین دارای درصد سولفات بالایی است؛ ذراتی سمی که در ابرهای غبار برخاسته از انفجار معدن و رفت و آمد بی‌پایان کامیون‌ها یافت می‌شود. به همین دلیل کارگران مجاز نیستند بیش از 3 سال در معدن کار کنند، و در معرض خطر بالای ابتلا به سرطان ریه قرار دارند.