وقتی با من تماس گرفتند، عصبانی شدم!

اسمیت: سلام. با پروفسور آلتر صحبت می‌کنم؟
آلتر: سلام. بله درست است.
اسمیت: من آدام اسمیت هستم و برای سایت نوبل کار می‌کنم.
آلتر: من با شنیدن صدای تلفن در این ساعت، شوکه شدم.
اسمیت: پس زمانی که تلفن زنگ زد، خواب بودید؟
آلتر: بله. فکر می‌کنم حدود ساعت چهار یا ۴:۴۵ بود که تلفن زنگ خورد و من به آن پاسخ ندادم. سپس حدود پنج دقیقه بعد دوباره زنگ خورد و من دوباره پاسخ ندادم. وقتی صدای تلفن را برای سومین بار شنیدم، عصبانی شدم.
اسمیت: حدس می‌زنم که عصبانیت شما به سرعت فروکش کرد.
آلتر: بله. عصبانیت من بعد از چند ثانیه، جای خود را به شگفتی داد.
اسمیت: اولین کاری که بعد از شنیدن خبر انجام دادید، چه بود؟
آلتر: به همسرم گفتم. این اتفاقی است که همیشه رخ نمی‌دهد.
اسمیت: این پژوهش و کشفی که صورت گرفته، بسیار امیدوارکننده است. بسیاری از کشورها با هپاتیت درگیر هستند و پژوهش‌های بسیاری در مورد آن انجام می‌شوند.
آلتر: بله این موضوع خوشحال‌کننده‌ای است. من فرضیه‌ای داشتم و نمی‌دانستم که به کجا خواهد رسید. ما در جست و جوی عامل هپاتیت بودیم و ماجراهای بسیاری برای رسیدن به هدف داشتیم و افراد زیادی نیز در این پژوهش نقش داشتند. زمان زیادی سپری شد تا به آنچه می‌خواستیم برسیم. این کار حدود یک دهه زمان برد و افراد بسیاری در کنار من حضور داشتند.
اسمیت: این داستان جالبی است که باید برای نسل‌های بعد گفته شود.
آلتر: فکر می‌کنم پیام مهم کار ما این است که همیشه نمی‌دانیم به کجا می‌رویم. تلاش برای ارائه یک روش درمان، بسیار مهم است و همچنین دیدن بیمارانی که بهبود می‌یابند.
اسمیت: دیدن تاثیر مستقیم پژوهش شما بر بیماران، یقینا شگفت‌آور خواهد. 
آلتر: این موضوعی نیست که انتظار داشته باشم واقعا به زودی اتفاق بیفتد. از تماس شما متشکرم.
اسمیت: ممنونم. تبریک مرا بپذیرید.‌