تاریخ انتشار : ۱۳۹۹/۰۷/۱۸ ساعت ۰۹:۲۳
کد مطلب : ۲۳۵۵۲۰
شعر و کلام شفیعی‌کدکنی برای استاد شجریان
گروه فرهنگی: محمدرضا شفیعی‌کدکنی که استاد محمدرضا شجریان را در موسیقی آوازی ایران همچون حافظ در شعر فارسی می‌داند، شعر «در آن زلال بیکران» را برای او گفته است. در پی درگذشت استاد محمدرضا شجریان، شعری را که محمدرضا شفیعی‌کدکنی برای این هنرمند موسیقی سروده است می‌خوانیم:
«در آن زلال بیکران»
(به محمدرضا شجریان)
بخوان که از صدای تو سپیده سر برآورد
وطن، زِ نو، جوان شود دمی دگر برآورد
به روی نقشه وطن، صدات چون کند سفر
کویر سبز گردد و سر از خزر برآورد
برون زِ ترس و لرزها گذر کند ز مرزها
بهار بیکرانهای به زیب و فر برآورد
چو موجِ آن ترانهها برآید از کرانهها
جوانههای ارغوان زِ بیشه سر برآورد
بهار جاودانهای که شیوه و شمیم آن
ز صبرِ سبزِ باغِ ما گُلِ ظفر برآورد
سیاهی از وطن رود، سپیده‌ای جوان دمد
چو آذرخشِ نغمهات زِ شب شرر برآورد
شب ارچه های و هو کند، زِ خویش شست‌وشو کند
در این زلال بیکران دمی اگر برآورد
صدای توست جادهای که میرود که میرود
به باغ اشتیاق جان وزان سحر برآورد
بخوان که از صدای تو در آسمانِ باغ ما
هزار قمریِ جوان دوباره پَر برآورد
سفیرِ شادی وطن صفیر نغمههای توست
بخوان که از صدای تو سپیده سر برآورد
این شعر در تازه‌ترین مجموعه شعر محمدرضا شفیعی‌کدکنی، «طفلی به نام شادی» منتشر شده است.همچنین در یکی از جلسه‌های کلاس درس روزهای سه‌شنبه در دانشگاه تهران، شاگردان از شفیعی‌کدکنی درباره استاد محمدرضا شجریان می‌پرسند و این شاعر و استاد ادبیات چنین پاسخ می‌دهد: «من حق خودم و در حد خودم نمی‌دانم که درباره هنر شجریان صحبت کنم، چون من در موسیقی یک شنونده مبتدی و بسیار بسیار کم‌استعدادی و بی‌فرهنگی هستم و استاد شجریان در موسیقی آوازی ایران جایگاهی را دارد که حافظ در شعر فارسی دارد. حق خودم نمی‌دانم، اصلا الفبای این کار را نمی‌دانم. «رَحِمَ اللّه ُ أمرَءً عَرَفَ قَدرَهُ وَ لَم یَتَعَدَّ طَورَهُ [یُجاوِز حَدّه]...(۱)». من از حد خودم تجاوز نمی‌کنم و در حق استاد شجریان جز ستایش و احترام هیچ چیز دیگری نمی‌تونم داشته باشم.»
(۱): قال امیر المؤمنین(ع)
«در آن زلال بیکران»
(به محمدرضا شجریان)
بخوان که از صدای تو سپیده سر برآورد
وطن، زِ نو، جوان شود دمی دگر برآورد
به روی نقشه وطن، صدات چون کند سفر
کویر سبز گردد و سر از خزر برآورد
برون زِ ترس و لرزها گذر کند ز مرزها
بهار بیکرانهای به زیب و فر برآورد
چو موجِ آن ترانهها برآید از کرانهها
جوانههای ارغوان زِ بیشه سر برآورد
بهار جاودانهای که شیوه و شمیم آن
ز صبرِ سبزِ باغِ ما گُلِ ظفر برآورد
سیاهی از وطن رود، سپیده‌ای جوان دمد
چو آذرخشِ نغمهات زِ شب شرر برآورد
شب ارچه های و هو کند، زِ خویش شست‌وشو کند
در این زلال بیکران دمی اگر برآورد
صدای توست جادهای که میرود که میرود
به باغ اشتیاق جان وزان سحر برآورد
بخوان که از صدای تو در آسمانِ باغ ما
هزار قمریِ جوان دوباره پَر برآورد
سفیرِ شادی وطن صفیر نغمههای توست
بخوان که از صدای تو سپیده سر برآورد
این شعر در تازه‌ترین مجموعه شعر محمدرضا شفیعی‌کدکنی، «طفلی به نام شادی» منتشر شده است.همچنین در یکی از جلسه‌های کلاس درس روزهای سه‌شنبه در دانشگاه تهران، شاگردان از شفیعی‌کدکنی درباره استاد محمدرضا شجریان می‌پرسند و این شاعر و استاد ادبیات چنین پاسخ می‌دهد: «من حق خودم و در حد خودم نمی‌دانم که درباره هنر شجریان صحبت کنم، چون من در موسیقی یک شنونده مبتدی و بسیار بسیار کم‌استعدادی و بی‌فرهنگی هستم و استاد شجریان در موسیقی آوازی ایران جایگاهی را دارد که حافظ در شعر فارسی دارد. حق خودم نمی‌دانم، اصلا الفبای این کار را نمی‌دانم. «رَحِمَ اللّه ُ أمرَءً عَرَفَ قَدرَهُ وَ لَم یَتَعَدَّ طَورَهُ [یُجاوِز حَدّه]...(۱)». من از حد خودم تجاوز نمی‌کنم و در حق استاد شجریان جز ستایش و احترام هیچ چیز دیگری نمی‌تونم داشته باشم.»
(۱): قال امیر المؤمنین(ع)
