حال به آمار مرگ و میر به همان ترتیب دقت کنید، ۴۴۲، ۵۹۴، ۳۲۱، ۱۷۹، ۷۳، ۴۴۹، ۱۳۲، ۱۴۶، ۶۱، ۱۰۸، ۲۱ و ۳۳۷٫ رقم آخری آمار مرگ و میر کشور خودمان است.
هر چند این رقم بالای ۳۳۰ نفر بیشترین میزان مرگ و میر در جهان نبوده و به‌عنوان مثال آمار فوتی‌ها در هند و آمریکا و مکزیک ارقام درشت‌تری هستند اما در مقایسه با جمعیت و میزان ابتلا نمایانگر وضعیت نگران‌کننده‌ای است که باید محل توجه جدی قرار گیرد. از این آمار همچنین به چند نکته می‌توان پی برد.
نخست این که احتمالاً و شاید قطعاً آمار مبتلایان ایران بسی بیش از تعداد رسمی اعلامی است. علت آن هم قلب آمار توسط مقامات رسمی، یا تشکیک در آمارهای آنان نیست بلکه عدم شناسایی مبتلایان واقعی است. از جمله تعداد اندک آنهایی که تست داده‌اند و تا به حال رقم انجام تست‌های آزمایشگاهی و تشخیص به ۵ میلیون نفر نرسیده است. قدر مسلم بسیاری مبتلا هستند اما یا نمی‌دانند و آزمایش نداده‌اند یا این که مشکوک هستند و احتمال ابتلا هم می‌دهند اما به دلیل نگرانی یا ترس یا هزینه‌های مرتبط با انجام تست، مراجعه نمی‌کنند و در آمار نمی‌آیند که این مورد اخیر بسیار خطرآفرین است.
مورد دوم یا بهتر بگوییم علت دوم گسترش مجدد بیماری، غیر از شلوغی بیمارستان‌ها، خالی نبودن تخت‌ها، خستگی بیش از حد کادر درمان و کمبودهای بیمارستانی و دارویی، بی‌توجهی به دستورالعمل‌ها و پروتکل‌های بهداشتی از یک‌طرف و مماشات مقامات و مسئولان و کم‌توجهی به لزوم اقدامات پیشگیرانه و بازدارنده و کنترلی است. در بسیاری از کشورها حتی کشورهای به اصطلاح دمکرات غربی با بیشترین ادعاهای حقوق بشری و شهروندی، اقدامات تنبیهی و سختگیرانه‌ای به منظور کنترل بیماری اعمال می‌شود. اما در ایران خودمان تازه پس از ماه‌ها برای نزدن ماسک جریمه‌ای تعیین شده که معلوم نیست تا چه حد جدی است و به چه شکل قرار است اجرایی و عملیاتی شود و چه بازدارندگی ایجاد کرده یا می‌کند. در برزخ بی‌تصمیمی و اعوجاج در تصمیم‌گیری هم که مدت‌هاست گیر کرده‌ایم و نظام تصمیم‌گیری کشور هم حیران است. روزی در برگزاری کنکور یا عدم برگزاری آن می‌ماند و روزی دیگر در بازگشایی مدارس متوجه اشتباهش می‌شود و آن‌ را پس می‌گیرد و در بازگشایی و محدودیت‌ها هم شل کن سفت‌کن‌هایی از این دست کم نداشته است و ندارد اما آن چه از نان شب در حال حاضر واجب‌تر است، حفظ جان شهروندان عزیزی است که هر روز بخاطر بی‌توجهی عده‌ای از دست‌ می‌روند و اوضاع نگران‌کننده‌ای است که در صورت کم‌توجهی یا غفلت به گفته مقامات رسمی بهداشت و درمان کشور ممکن است آمار مرگ و میر را تا بیش از پنجاه درصد آمار این روزها و حتی بیش از آن افزایش دهد.
طنز تلخ ماجرا این روزها اینجاست که عده‌ای از دولتمردان و نیز مجلسیان و تریبون‌داران و منبریان، اولویت مهمی مثل اندیشه برای خلاصی ملک و ملت از کرونا و تورّم و معیشت مردم گرفتار آمده در صد مشکل و مسأله را فراموش کرده و گرفتار بحث‌ها و جدل‌ها و دغدغه‌هایی شده‌اند که حتی در شرایط عادی هم نمی‌توان آنها را در اولویت مطالبات نخست ملی و انقلابی و مردمی قرار داد؛ تو گویی در سیاره دیگری زندگی می‌کنند. شاید هم…