برخی کوچک‌ترین صدای اعتراض را برنمی‌تابند

گروه سیاسی: یک عضو  شورای مرکزی حزب اعتماد ملی گفت: معمولاً نگاه امنیتی حاکم بر رفتارهای اجتماعی و سیاسی فضا را به جایی برده است که برخی کوچکترین صدا را هم برنمی‌تابند.
‌ محمد صادق جوادی حصار، درباره اینکه این روزها با توجه به شرایط کشور شاهد تجمعات و اعتراضات مردمی هستیم تا مشکلاتی که با آن دست و پنجه نرم می‌کنند برطرف شود، چقدر ضرورت دارد حق اعتراض شهروندان و همچنین انتقادات آنان به رسمیت شناخته شود، گفت: حق اعتراض اصل قانون اساسی است. طبق قانون اساسی کشورمان تجمعات و اعتراضات مردمی بدون حمل سلاح از حقوق عمومی شهروندان است، به ویژه هنگامی که پیگیری مطالبات از طریق رسانه‌ها و امکانات عمومی و یا احزاب مقدور نباشد یا ضعیف انجام شود. بنابراین این حق مردم است که برای احقاق حقوق‌شان طبق قانون اساسی، اعتراض کند. وی با اشاره به این‌که قانون اساسی به صورت واضح و مشخص درباره چگونگی اعتراضات مردمی سخن گفته‌ است، بیان کرد: قانون اساسی گفته است تجمعات مردمی مخل مبانی اسلام نباشد، اینکه کسی بیاید در خیابان عنوان کند که من آب و نان می‌خواهم، به دین اسلام ربطی ندارد و خدشه هم وارد نکرده است؛ اتفاقاً اسلام فریاد کشیده است از هر دری که فقر وارد می‌شود، ایمان از آن خارج خواهد شد.
وی تاکید کرد: مردم هنگامی که فقر آبی، محیط زیستی و اقتصادی را تجربه می‌کنند، بدیهی است که برای احقاق حقوقشان اعتراض کنند و فریاد بکشند. بنابراین اگر کسی این بهانه را بیاورد که اعتراضات و انتقادات مردمی امنیت کشور را به خطر می‌اندازد، درست نیست؛ چراکه طبق اصل نهم قانون اساسی هیچ فردی حق ندارد به بهانه امنیت کشور، آزادی‌های مشروع و این قانون را از مردم دریغ کند، در مقابل هیچ شخصی هم حق ندارد برای کسب آزادی مشروع، امنیت کشور را به خطر بیندازد.
این فعال سیاسی با بیان این‌که مردم صاحبان اصلی انقلاب هستند و دغدغه‌شان برای حفظ نظام و انقلاب از مسئولان کمتر نیست، اظهار داشت: اگر در مجموع برآیند دغدغه‌های ملت را برای حفظ نظام و ارزش‌ها در نظر بگیریم و آنها را بررسی کنیم، مشاهده خواهیم کرد که نگرانی‌های آنان برای حفظ نظام و کشور نه تنها از مسئولان کمتر نیست شاید بیشتر هم باشد.
وی خاطرنشان کرد: این‌که بیاییم با اتهام‌زنی اینکه اگر مردم کاری کنند، نظام و کشور به خطر می‌افتد و متزلزل می‌شود جلوی اعتراض و انتقاد را بگیریم، به اعتقاد من این کارها بهانه و سرپوشی است برای جناحی کردن ناکارآمدی‌ها، نارسایی‌ها و همچنین سوء‌مدیریت‌هایی که معمولاً مسئولان و دولتمردان استفاده می‌کنند تا ضعف‌های خودشان را بپوشانند.
جوادی‌حصار در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه بسیار تلاش شد تا محل‌هایی برای تجمع‌های مسالمت‌آمیز مردم تعبیه شود تا یک اعتراض ساده و مسالمت‌آمیز با مشکلاتی رو‌به‌رو نشود اما این اتفاق نیفتاد، چقدر ضرورت دارد چنین مکان‌هایی برای بیان اعتراضات مردمی تعبیه شود و احزاب چگونه می‌توانند به وزارت کشور فشار بیاورند که این کار را به سرانجام برساند، عنوان کرد: مهیا کردن جایی برای تجمعات و اعتراضات مردمی حقی است که احزاب بسیار آن را دنبال کردند.  معمولاً نگاه امنیتی حاکم بر رفتارهای اجتماعی و سیاسی فضا را به جایی برده است که برخی کوچکترین صدا را هم برنمی‌تابند.  گیرم کسی آمد و در تظاهرات به مسئولان حرف‌هایی زد این‌گونه نیست با سخن یک فرد نظام متزلزل شود؛ معتقدم با کسی که توهین می‌کند می‌شود صحبت کنیم و بگوییم آقای محترم شما اگر آب و نام می‌خواهید بیاید ریشه مشکلات را پیدا کنیم تا ببینیم مشکل کجاست. اگر رئیس‌جمهور یا رئیس مجلس مقصر هستند ما هم می‌پذیریم ولی اگر مقصر نیستند و پدیده‌های مختلف در این امر دخیل‌اند، باید دست به دست هم بدهیم و آنها را برطرف کنیم.وی تاکید کرد: معتقدم نباید تا این حد حساسیت نشان داده شود، خیلی از مسئولان ما هم تا این حد حساس نیستند این دیگرانند که کاسه از آش داغ‌تر می‌شوند.
این عضو شورای مرکزی حزب اعتماد ملی با اشاره به شرایط اقتصادی کشور و مردم، گفت: هنگامی که فشار روی مردم است و از کسب و کارشان می‌افتند، زمانی که یک فرد منشا ارتزاق خود و خانواده‌اش را مسدود مشاهده می‌کند، چه کاری باید انجام دهد؟ باید اعتراض کند. حال اگر اعتراضی نکند، آیا کسی به او می‌گوید چرا صدایت در نمی‌آید؟وی با بیان اینکه کسی که در بازار کسب و کار می‌کند، قطعاً باید درآمدی داشته باشد، اظهار داشت: یک هفته تهران تعطیل بود حال فرد می‌خواهد سر کار و بار خودش بازگردد، برق‌شان قطع می‌شود بالاخره اینها مشکلاتی است که مردم تحمل نمی‌کنند، صدایشان در‌ می‌آید. حال چند نفر هم شعارهایی به دل خودشان می‌دهند، کاری هم به مطالبات مردم ندارند. این را هم می‌شود مدیریت و مدارا کرد همانطور که در قضیه تهران مشاهده کردیم مدارا می‌کنند.
جوادی حصار گفت: به اعتقاد من به راحتی با گشادی سینه و شرح صدر و تحمل و همچنین تلاش برای رفع مشکلات می‌شود امور را سامان داد. مردم اگر برق داشته باشند مرض ندارند به خیابان‌ها بیایند و بگویند چرا برق نداریم؟ یا اینکه آب داشته باشند، به خیابان نمی‌آیند! داشتن آب، گاز و برق از بدیهیات یک زندگی معمولی شهری است. اگر آنها را از مردم دریغ کنیم، مشخص است که صدایشان در می‌آید.