یک همزمانی تلخ در تهران و دوبی

گروه سیاسی: جعفر محمدی در عصر ایران نوشت: هر چند موزه‌ها ناظر به گذشته اند اما حکومت تحولگرای امارت دوبی، موزه ای ساخته است که به جای گذشته، بازدید کنندگان را به آینده می‌برد.
در این موزه که نامش نیز "آینده" است (The Museum of the Future) فناوری‌های پیشرویی مانند نسل‌های جدید اینترنت، متاورس، هوش مصنوعی، ربات‌های انسان نما و ... محل بازدید و آشنایی مردم و بحث و تبادل اطلاعات متخصصان خواهد بود. از این رو می‌توان گفت که این موزه به نوعی موتور محرکه آینده‌پژوهی فناورانه در سطح بین المللی خواهد بود و در حالی که مردم و حتی مسوولان بسیاری از کشورها، حتی تصوری از آینده فناورانه ندارند، مردم امارات، در این موزه آن را لمس خواهند کرد.
نکته جالب توجه در افتتاح این موزه مدرن و پبشروی علمی در شهر دوبی این است که همزمان با این رویداد، در تهران نیز کلیات طرح موسوم به صیانت در کمیسیون ویژه مجلس شورای اسلامی تصویب شد که در نهایت به محدودسازی دسترسی مردم ایران به اینترنت پرسرعت و آزاد منجر می‌شود.چند روز پیش رئیس سازمان مناطق آزاد خبر داده بود که امارات به سرمایه گذاران ایرانی زمین رایگان و تسهیلات برای حضور در امارات می‌دهد.به نظر شما چرا ایرانی ها به امارات می‌روند و اماراتی ها، ایران را که بزرگ تر و سرسبزتر هم هست برای کار و زندگی و تحصیل انتخاب نمی‌کنند؟!آیا طرح های انزواگرایانه ای مانند صیانت که از آزادی های سیاسی گرفته تا نان شب مردم را محدود می‌کند، دافعه ای از داخل نیست تا جاذبه اماراتی ها و ترک ها و کانادایی و ... بیشتر عمل کند؟آیا به وضوح این ها دو لبه یک قیچی نیستند که برخلاف تضاد ظاهری شان، دقیقاً در تعامل با یکدیگر کار می‌کنند و فقط تقسیم نقش هایشان متفات است؟ آیا مسوولان خودمان عامل راندن جوانان و تحصیل کردگان و متخصصان و کارآفرینان از کشور نیستند؟!همزمانی افتتاح موزه فناورانه زمان در دوبی که 40 سال قبل یک بیایان بود با تصویب طرح صیانت در ایران که آوازه تمدنی اش تاریخ را درنوردیده است، از تلخکامی های این روزهای ماست و البته مبارک همسایه جنوبی مان باشد درایت دولتمردان شان و آینده نگری قابل تمجیدشان.
کسی که به آینده نگاه کند، آینده را صاحب می‌شود کسی که پایش در گِل گذشته گیر کرده باشد، عاقبت در آن فرو می‌رود.