تاریخ انتشار : ۱۳۹۳/۰۲/۰۶ ساعت ۱۳:۳۴
کد مطلب : ۳۹۵۴۳
زمزمه خصوصیسازی استقلالو پرسپولیس
گروه ورزشي: استقلال و پرسپولیس تاکنون آن طور که شایسته است از حضور هیات مدیره قوی بهره نبرده‌اند و در بسیاری موارد ضرر هم کرده‌اند . با این حال زمزمه تغییر هیات مدیره دو باشگاه با وجود شایعات موجود، هواداران را نگران‌تر از همیشه کرده است.
این روزها همه جا صحبت از خصوصی سازی ورزشی و به ویژه دو باشگاه استقلال و پرسپولیس است. هر روز اخباری و نکته‌ای در این باره منتشر می‌شود و هر روز بابی تازه به این مساله گشوده می‌شود. در این میان آن چه اهمیت فوق‌العاده زیادی دارد، بحث مدیریت و کادر مدیریتی دو باشگاه است که گویا مسئولان امر چندان مهم تلقی‌اش نکرده‌اند. وزارت ورزش و جوانان اعلام کرده که به زودی ترکیب جدید هیات مدیره دو باشگاه پرطرفدار ایران را معرفی می‌کند با این که استقلال و پرسپولیس در سال‌های اخیر از ناحیه هیات مدیره آسیب دیده‌اند و مشکلاتی برایشان پیش آمده، اما گویا باز هم قرار نیست این مساله به طور کلی حل و فصل شود.
نام بردن از افرادی که هیچ گونه سابقه مدیریت در کارنامه خود ندارند به عنوان گزینه عضویت در هیات مدیره این باشگاه بیش از هر چیز هواداران را نگران می‌کند که قرار است سکان هدایت باشگاه محبوب‌شان به چه کسانی تحویل داده شود. از زمانی که استقلال و پرسپولیس به دولت سپرده شدند، هیات مدیره لفظی غریب برای آنها بود. این هیات یا نبود یا اگر هم بود از کسانی تشکیل شده بود که هیچ تاثیری در روند حرکت باشگاه نداشتند.
کافی است به ترکیب هیات مدیره سرخآبی‌ها در فصل گذشته نگاهی بیندازیم تا به نکات کلیدی دست یابیم. در فصل گذشته – و البته فصل‌های قبل – مدیرعامل‌های استقلال و پرسپولیس بارها از عدم همراهی هیات مدیره در پیش برد برنامه‌ها و جذب سرمایه گله کردند. هر چند در مقاطعی این انتقادها جای خود را به تعریف داد، اما در مجموع عملکرد اعضای هیات مدیره سرخابی‌ها چندان مطلوب نبوده است. حسین شهریاری، مقداد نجف نژاد، حسین زمانی، منصورپورحیدری و علی فتح‌الله‌زاده اعضای هیات مدیره استقلال هستند.
نفر نخست یک نظامی بازنشسته است که پیش‌تر مدیریت باشگاه صبا باتری (صبای قم) را بر عهده داشت و به همراه این تیم به لیگ قهرمانان آسیا راه یافت، اما در نهایت نتیجه نگرفت. او تنها عضو هیات مدیره است که سابقه مدیریت جدی در ورزش دارد و اتفاقا گزینه جدی و البته غیر رسمی جانشینی فتح‌الله‌زاده هم همیشه مطرح بوده است. اگر شهریاری مدیرعامل استقلال شود، شاهد مدیریت یک نظامی دیگر در لیگ برتر خواهیم بود. پیش از این سردار رویانیان، تیمسار ملاحی، سردار عزیز محمدی، سردار جعفری و سردار آجرلو، نظامی‌هایی بودند که در فوتبال مدیر شدند.
دومین عضو هیات مدیره استقلال، مقداد نجف‌نژاد، رییس فراکسیون ورزش مجلس شورای اسلامی است. این که در خانه ملت، بر چه اساسی تقسیم بندی صورت می‌گیرد بنا بر چه کارنامه ای اعضای فراکسیون‌ها انتخاب می‌شوند، بحث دیگری است که در جای خود باید بررسی شود، اما آنچه به وزارت ورزش و جوانان مربوط است این که چرا یک نماینده مجلس شورای اسلامی به عضویت هیات مدیره یک باشگاه منصوب می‌شود و اصلا در همه‌ی این سال‌ها که نمایندگان به هیات مدیره استقلال و پرسپولیس رسیده‌اند چه آورده‌ای برای این باشگاه‌ها داشته‌اند؟
این حرف درباره عضو سوم هیات مدیره استقلال یعنی حسین زمانی هم صدق می‌کند. آیا تاکنون استقلال از وجود دو نماینده مجلس شورای اسلامی در هیات مدیره‌اش سودی برده است؟ اظهار نظر مدیران و کارشناسان و شواهد نشان می‌دهند که پاسخ منفی است. تنها عضو فوتبالی هیات مدیره استقلال منصور پورحیدری است که صد البته او هم تجربه مدیریت ندارد و تنها می‌تواند رابط فنی تیم و هیات مدیره باشد. در سوی دیگر شهر، هیات مدیره پرسپولیس هم چندان پر و پیمان نیست. جمشیدی، اکبری، نامی ، رویانیان و پروین، اعضای هیات مدیره سرخ‌ها را تشکیل داده‌اند.
جمشیدی پیش از این عضو هیات مدیره باشگاه پیکان بود و حالا رییس مرکز همایش‌های صدا و سیما است. اکبری در دولت گذشته، معاون ورزش شهرستان‌های وزارت ورزش و جوانان بود. مهندس نامی، وزیر ارتباطات دولت دهم بود و سردار رویانیان هم که وضعیتش بر همگان روشن است. علی پروین هم مانند پورحیدری استقلالی‌ها نقش رابط را ایفا می‌کند با این تفاوت که موقتا صندلی مدیریت باشگاه را به او سپرده‌اند.
چرا دولت‌ها افرادی را در هیات مدیره سرخآبی‌ها جای داده‌اند که حضورشان هیچ نفعی برای باشگاه‌ها ندارد؟ چرا حالا که بحث تغییرات هیات مدیره‌ها مطرح است، باز هم نام‌هایی شنیده می‌شود که اگر تجربه‌شان کمتر از افراد فعلی نباشد، بیشتر هم نیست؟ چرا سرنوشت دو باشگاه بزرگ ایران به افرادی کاردان، مدیر و اقتصاددان سپرده نمی‌شود؟
پرسشی که مسئولان وزارت ورزش و جوانان باید به آن پاسخ دهند این است که تا زمانی که استقلال و پرسپولیس خصوصی نشده‌اند، قرار است چه کسانی کادر مدیریتی باشگاه‌ها را تشکیل دهند؟ چه اشکالی دارد به جای افراد بی‌تاثیر و به قول بسیاری از کارشناسان "دکوری" چند فرد اقتصاددان یا آشنا به تجارت در راس هرم مدیریتی قرار بگیرد که دست کم برای باشگاه‌ها سرمایه جذب کند؟ هیات مدیره سرخابی‌ها قرار است مرهم شفابخش آنها باشد یا نمک روی زخم آنها بپاشد؟!
به راستی مشکل کجاست؟
نام بردن از افرادی که هیچ گونه سابقه مدیریت در کارنامه خود ندارند به عنوان گزینه عضویت در هیات مدیره این باشگاه بیش از هر چیز هواداران را نگران می‌کند که قرار است سکان هدایت باشگاه محبوب‌شان به چه کسانی تحویل داده شود. از زمانی که استقلال و پرسپولیس به دولت سپرده شدند، هیات مدیره لفظی غریب برای آنها بود. این هیات یا نبود یا اگر هم بود از کسانی تشکیل شده بود که هیچ تاثیری در روند حرکت باشگاه نداشتند.
کافی است به ترکیب هیات مدیره سرخآبی‌ها در فصل گذشته نگاهی بیندازیم تا به نکات کلیدی دست یابیم. در فصل گذشته – و البته فصل‌های قبل – مدیرعامل‌های استقلال و پرسپولیس بارها از عدم همراهی هیات مدیره در پیش برد برنامه‌ها و جذب سرمایه گله کردند. هر چند در مقاطعی این انتقادها جای خود را به تعریف داد، اما در مجموع عملکرد اعضای هیات مدیره سرخابی‌ها چندان مطلوب نبوده است. حسین شهریاری، مقداد نجف نژاد، حسین زمانی، منصورپورحیدری و علی فتح‌الله‌زاده اعضای هیات مدیره استقلال هستند.
نفر نخست یک نظامی بازنشسته است که پیش‌تر مدیریت باشگاه صبا باتری (صبای قم) را بر عهده داشت و به همراه این تیم به لیگ قهرمانان آسیا راه یافت، اما در نهایت نتیجه نگرفت. او تنها عضو هیات مدیره است که سابقه مدیریت جدی در ورزش دارد و اتفاقا گزینه جدی و البته غیر رسمی جانشینی فتح‌الله‌زاده هم همیشه مطرح بوده است. اگر شهریاری مدیرعامل استقلال شود، شاهد مدیریت یک نظامی دیگر در لیگ برتر خواهیم بود. پیش از این سردار رویانیان، تیمسار ملاحی، سردار عزیز محمدی، سردار جعفری و سردار آجرلو، نظامی‌هایی بودند که در فوتبال مدیر شدند.
دومین عضو هیات مدیره استقلال، مقداد نجف‌نژاد، رییس فراکسیون ورزش مجلس شورای اسلامی است. این که در خانه ملت، بر چه اساسی تقسیم بندی صورت می‌گیرد بنا بر چه کارنامه ای اعضای فراکسیون‌ها انتخاب می‌شوند، بحث دیگری است که در جای خود باید بررسی شود، اما آنچه به وزارت ورزش و جوانان مربوط است این که چرا یک نماینده مجلس شورای اسلامی به عضویت هیات مدیره یک باشگاه منصوب می‌شود و اصلا در همه‌ی این سال‌ها که نمایندگان به هیات مدیره استقلال و پرسپولیس رسیده‌اند چه آورده‌ای برای این باشگاه‌ها داشته‌اند؟
این حرف درباره عضو سوم هیات مدیره استقلال یعنی حسین زمانی هم صدق می‌کند. آیا تاکنون استقلال از وجود دو نماینده مجلس شورای اسلامی در هیات مدیره‌اش سودی برده است؟ اظهار نظر مدیران و کارشناسان و شواهد نشان می‌دهند که پاسخ منفی است. تنها عضو فوتبالی هیات مدیره استقلال منصور پورحیدری است که صد البته او هم تجربه مدیریت ندارد و تنها می‌تواند رابط فنی تیم و هیات مدیره باشد. در سوی دیگر شهر، هیات مدیره پرسپولیس هم چندان پر و پیمان نیست. جمشیدی، اکبری، نامی ، رویانیان و پروین، اعضای هیات مدیره سرخ‌ها را تشکیل داده‌اند.
جمشیدی پیش از این عضو هیات مدیره باشگاه پیکان بود و حالا رییس مرکز همایش‌های صدا و سیما است. اکبری در دولت گذشته، معاون ورزش شهرستان‌های وزارت ورزش و جوانان بود. مهندس نامی، وزیر ارتباطات دولت دهم بود و سردار رویانیان هم که وضعیتش بر همگان روشن است. علی پروین هم مانند پورحیدری استقلالی‌ها نقش رابط را ایفا می‌کند با این تفاوت که موقتا صندلی مدیریت باشگاه را به او سپرده‌اند.
چرا دولت‌ها افرادی را در هیات مدیره سرخآبی‌ها جای داده‌اند که حضورشان هیچ نفعی برای باشگاه‌ها ندارد؟ چرا حالا که بحث تغییرات هیات مدیره‌ها مطرح است، باز هم نام‌هایی شنیده می‌شود که اگر تجربه‌شان کمتر از افراد فعلی نباشد، بیشتر هم نیست؟ چرا سرنوشت دو باشگاه بزرگ ایران به افرادی کاردان، مدیر و اقتصاددان سپرده نمی‌شود؟
پرسشی که مسئولان وزارت ورزش و جوانان باید به آن پاسخ دهند این است که تا زمانی که استقلال و پرسپولیس خصوصی نشده‌اند، قرار است چه کسانی کادر مدیریتی باشگاه‌ها را تشکیل دهند؟ چه اشکالی دارد به جای افراد بی‌تاثیر و به قول بسیاری از کارشناسان "دکوری" چند فرد اقتصاددان یا آشنا به تجارت در راس هرم مدیریتی قرار بگیرد که دست کم برای باشگاه‌ها سرمایه جذب کند؟ هیات مدیره سرخابی‌ها قرار است مرهم شفابخش آنها باشد یا نمک روی زخم آنها بپاشد؟!
به راستی مشکل کجاست؟
مرجع : ايسنا
