کاپلو از خجالت اسپالتی درآمد

کاپلوی ۶۵ساله به روزنامه گاتزتا دلو اسپورت گفت: اسپالتی مانند یک مربی ملی فکر نمی‌کرد بلکه مانند یک مربی باشگاهی فکر می‌کرد. آنها دو شغل متفاوت‌اند. اولین وظیفه یک مربی ملی ایجاد یک روحیه مشترک و تیمی است. یعنی بازیکن خودش را موظف به فداکاری در تیم بداند. من تعداد کمی از بازیکنان ایتالیایی را دیده‌ام که در زمین فداکاری می‌کردند. آنها متحد نبودند. با دیدن بازی‌های ایتالیا مثل زمانی که از جام جهانی ۱۹۷۴ به عنوان یک فوتبالیست برگشتم، کمی شرمنده بودم.

او افزود: اسپالتی در بازی‌های دوستانه پیش از یورو از دفاع سه‌نفره استفاده کرده بود اما در یورو با دفاع چهارنفره بازی کرد و این موضوع باعث سردرگمی، به‌خصوص در بین بازیکنان شد. من برای توصیف اسپالتی از کلمه «غرور» استفاده می‌کنم. اسپالتی در این جام مغرور بود. او مقابل اسپانیا به عنوان یک مربی باشگاهی عمل کرد. او تیم را به زمین فرستاد و گفت: این ما هستیم. ببینیم بهتر از آنها هستیم یا نه. او یک دفاع چهارنفره در برابر بهترین وینگرهای یورو انتخاب کرد و دیدیم که چه تیمی بهتر بود.

فابیو کاپلو در بخش بعدی درباره ماندن اسپالتی افزود: تصمیم او را قضاوت نمی‌کنم اما به آینده خوشبین نیستم. گمان می‌کنم که لوچانو یک مربی باشگاهی عالی است اما او باید به عنوان سرمربی ملی پیشرفت کند. همانطور که در ابتدا گفتم، این دو شغل متفاوتند.

کاپلو در پایان در پاسخ به این سوال که چه کسی در قبال این حذف تلخ مسئولیت بیشتری دارد؛ اسپالتی یا بازیکنان؟ گفت: سوال خوبی است. البته که اسپالتی مسئولیت بزرگی دارد اما فوتبالیست‌ها باید سنگینی پیراهن ملی را احساس کنند. من تا به حال ندیده بودم ایتالیا اینطور بازی کند. زمانی که بازیکنی از میلان و یووه در ترکیب اصلی نیستند، باید زنگ خطر به صدا درآید. اگر این باشگاه‌ها بازیکنان ارزشمندی برای تیم ملی نداشته باشند، یعنی ما مشکل داریم.