داستان گفتگو با یک رئیس‌جمهور سابق!

گروه سياسي: خبرنگار شبكه بي بي سي در گزارشي از سفر محمود احمدي نژاد نوشته است:
جمعه گذشته محمود احمدی‌نژاد، رئیس جمهوری سابق ایران برای شرکت در مراسم چهارمین سالگرد در گذشت نجم الدین اربکان، سیاستمدار اسلام گرای ترکیه که از ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۷ نخست وزیر این کشور بود، به بورسا سفر کرد.

این سفر به دعوت بنیاد موقوفه اربکان صورت گرفت و فاتح اربکان، پسر نخست وزیر فقید به عنوان میزبان از آقای احمدی‌نژاد پذیرایی مي‌کرد. طبق برنامه قبلی که میزبان به ما اعلام کرده بود، قرار بود جمعه صبح در هتل محل اقامت آقای احمدی‌نژاد یک کنفرانس خبری برگزار شود و من و فیلم بردارم از شب قبل در آنجا مستقر شدیم تا بتوانیم این برنامه را پوشش دهیم.

من با مشورت سردبیرانم چند سوال را از قبل آماده کرده بودم تا در صورت حضور در این کنفرانس خبری، مطرح کنم. سوال هایی درباره آینده سیاسی آقای احمدی‌نژاد، نظرش درباره پرونده های فساد مالی و همین طور مذاکرات هسته ای با آمریکا اما زمانی که برای کنفرانس خبری مراجعه کردم، مطلع شدم که این برنامه لغو شده است. کارکنان بنیاد اربکان علت لغو این کنفرانس خبری را تغییر برنامه آقای احمدی‌نژاد عنوان کردند.

ولی از بورسا دست خالی برنگشتم. زمانی که آقای احمدی‌نژاد از اقامتگاه سابق آیت الله خمینی بازدید مي‌کرد، توانستم چند سوال از او بپرسم. این اولین باری نبود که در خارج از ایران با یک رئیس جمهوری سابق گفت و گو مي‌کردم. در سال ۲۰۰۶ محمد خاتمی، به دعوت شخصیت های دینی آمریکا به واشنگتن سفر کرد و در کنفرانس مطبوعاتی که در کلیسای جامع پایتخت برگزار شد، توانستم از آقای خاتمی درباره درخواست یکی از شخصیت های محافظه کار برای خلع لباس او به علت سفر به ایالات متحده سئوال کنم. او هم با روی باز جوابم را داد.

سفر آقای خاتمی هم رسمی نبود، ولی او برخلاف آقای احمدی‌نژاد با همراهان اندکی به آمریکا رفته بود. آقای احمدی‌نژاد را در سفر به ترکیه چند نفر از مقام های ارشد دولت سابق مانند غلامحسین الهام، محمد رضا میرتاج الدینی، جواد شمقدری و گروه دیگری از محافظان و کارکنان همراهی مي‌کردند. اعضای هیئت همراه آقای احمدی‌نژاد خیلی زود متوجه حضور من به عنوان خبرنگار بی‌بی‌سی فارسی شدند.

خود آقای احمدی‌نژاد چند بار در طول برنامه های مختلفی که در بورسا داشت، رو به دوربین عکاسی من دست تکان داده بود ولی نمی دانستم که آیا حضور خبرنگار بی‌بی‌سی فارسی را به او اطلاع داده اند یا نه؟‌ ولی او مي‌دانست من ایرانی ام چرا که چند بار به فارسی صدایش کرده بودم و در پاسخ دستی تکان داده بود. به هر حال، در غیاب خبرنگاران رسانه های رسمی ایران که در ترکیه مستقر هستند، به نظر مي‌رسید من تنها خبرنگار ایرانی یک رسانه عمده بودم که سفر او به این شهر را پوشش مي‌دادم.

آقای احمدی‌نژاد پس از ورود به بورسا در نماز جمعه بورسا حاضر شد و پس از نماز مدتی را مشغول پاسخگویی به ابراز احساسات نمازگزاران بود. مقصد بعدی آقای احمدی‌نژاد، اقامتگاه دوران تبعید آیت الله خمینی در بورسا بود. آیت الله خمینی پس از تبعید از ایران در آبان ۱۳۴۳، پس از حدود یازده ماه سکونت در بورسا راهی نجف شده بود. ساختمان مورد بازدید، به علت نوسازی با محل اقامت آیت الله خمینی تفاوت داشت و آقای احمدی‌نژاد در حالی که منقلب بود، سوال هایی را از حاضران مي‌پرسید.

پس از این بازدید، خبرنگاران ترک که در حیاط خانه جمع شده بودند، از آقای احمدی‌نژاد خواستند که عکس یادگاری بگیرند و البته او پذیرفت. من هم در حالی که میکروفون را طوری در دست گرفته بودم که آقای احمدی‌نژاد لوگوی بی بی سی فارسی را ببیند، سوال اول خودم را پرسیدم: "آقای احمدی‌نژاد مي‌گید الان چه حسی دارید؟‌ در منزل قدیمی امام هستید". آقای احمدی‌نژاد در حالی که مي‌خندید و سرش را تکان مي‌داد، دو سه باری با دست به من اشاره کرد و بریده بریده گفت:‌ حسی که… حسی که…من هم با خنده یادآوری کردم که تنها ما هستیم که سفرش را پوشش مي‌دهیم...
گفتم:‌ فقط ما اومدیم. واحد مرکزی نیومده...

آقای احمدی‌نژاد گفت:‌ "حسی که شما داری، این حس خیلی زیباست. قابل وصف نیست." ازدحام اطرافیان و سر و صدا باعث شد که درست متوجه پاسخ آقای احمدی‌نژاد نشوم. شک داشتم که کیفیت صدای ضبط شده خوب باشد. برای همین از او خواستم که پاسخش را تکرار کند. آقای احمدی‌نژاد این بار جدی تر گفت:‌ "حس خیلی زیبایی است. قابل وصف نیست. امام در واقع روح حقیقی انسان ها را دمید در آنها. یعنی احساس انسان بودن. احساس عزیز بودن."

بعدا که فیلم را نگاه کردم از این که از او خواستم جواب را تکرار کند، احساس رضایت کردم چرا که پاسخ اولش جالب نبود و برای همین با این که تصویر من تنها در این قسمت از گفت و گو دیده مي‌شدم، در گزارشی که پخش شد، از آن استفاده نکردم و با در اختیار داشتن پاسخ دوباره او به سوال اول، از آن استفاده کردم. پس از تکرار پاسخ سوال اول، از آقای احمدی‌نژاد پرسیدم: "سفرتون به ترکیه چطور بود؟"

بدون نگاه کردن به من گفت:‌ "خوبه. الحمدالله ملت ترکیه خوبن. هر جا مي‌ریم مردم همیشه خوبن."
در این لحظه بود که آقای احمدی‌نژاد شروع به حرکت کرد. من هنوز سوال اصلی خودم رو نپرسیده بودم. این بود که گفتم: "آقای احمدی‌نژاد یک سوال دیگر بپرسم. شما آینده سیاسی خودتون رو چگونه مي‌بینید؟" در همان لحظه یک نفر از همراهان آقای احمدی‌نژاد گفت:‌ "سوال دیگه نداریم. یکی از مقام های سابق همراهش هم به من تنه زد و با نگاه تندی اشاره کرد که از آقای احمدی‌نژاد فاصله بگیرم. یک نفر دیگر هم هولم داد و ناگهان دو سه نفر دیگر از همراهان دورم را گرفتند و مي‌خواستند فیلم سوال و جواب را از من بگیرند."

خبرنگاران ترکیه ای و همین طور دیگر شهروندان این کشور که در آن مکان حضور داشتند، با تعجب نظاره گر ماجرا بودند ولی ترجیح دادند آقای احمدی‌نژاد را که به سوی در ورودی حرکت مي‌کرد، دنبال کنند. در نهایت یکی از همراهان آقای احمدی‌نژاد، من و فیلم بردارم را از دست این دو سه فرد عصبانی خلاص کرد و آنها را با خود برد. این سوال برای من پیش آمده بود که وقتی فردی مانند محمود احمدی‌نژاد که دو دوره رئیس جمهوری بوده، صلاح دانسته به سوال های یک خبرنگار پاسخ دهد، چرا بعضی از اطرافیانش آن طور تند برخورد مي‌کنند؟

عصر هنگام بود که من در لابی هتل مشغول تدوین گزارشم برای پخش از خبر بودم که زنگ موبایلم به صدا در آمد. شماره ناشناس بود ولی فردی که آن طرف خط بود، آشنا. از همراهان آقای احمدی‌نژاد بود که زنگ بود این پیام را به من بدهد. او گفت "آقای دکتر از اتفاقی که افتاد ناراحت است و ابراز تاسف کرده."