خوشنامی فوتبال ایران پس از توافق هسته‌ای؟

ششم شهریورماه قرار است روزی به یادماندنی در تاریخ فوتبال ایران باشد. جمعی از ستارگان فراموش نشدنی فوتبال دنیا آن روز به تهران می‌آیند و در ورزشگاه پرخاطره آزادی رودرروی ستارگان همیشگی فوتبال ایران صف آرایی می‌کنند. این دیدار از چند جهت قابل بررسی و دارای اهمیت است. اقدام صحیح درباره این بازی، آبرو و اعتبار و اقدام نامناسب و ناقص بی‌آبرویی برای فوتبال ایران به بار می‌آورد.

تاکنون چند بار فرصت فراهم شده تا تعدادی از بهترین‌های فوتبال جهان پا به ورزشگاه آزادی بگذارند و مقابل چشم هزاران هوادار ایرانی فوتبال، طنازی کنند. بایرن مونیخ، تیم ملی آلمان و تیم پیشکسوتان میلان نمونه‌هایی از این دست هستند. هر سه نمونه خاطرات شیرینی برای فوتبال ایرانی به یادگار گذاشته اما برخی مشکلات و ناهماهنگی‌ها پای طاووس این بازی‌ها بودند و باعث شدند برخی دلخوری‌ها و رنجش‌ها پیش بیاید. تجربه نشان داده هر گاه پای برگزاری چنین رویدادهای بزرگ و جهانی در میان بوده کمیته برگزاری خوب و اصولی مسابقه لنگیده و شرایط آن طور که باید شکل نگرفته است.

در لیگ برتر ایران یکی، دو سال است که مراسم و جشن‌های قهرمانی با سر و شکل نسبتا قابل قبول برگزار می‌شود. تا پیش از این برگزاری یک مراسم در خور شأن فوتبال ایران و هوادارانش آرزوی دست نیافتنی به نظر می‌رسید. اکنون هم این امید می‌رود که مراسم و مسابقه منظم، هماهنگ و قابل قبول برگزار شود. چندی است ایران در مجامع جهانی مورد توجه عام و خاص قرار گرفته و به ویژه پس از توافق هسته‌ای با کشورهای 1+5 این توجه‌ها بیشتر هم شده است. شاید حضور ستارگان جهان در ایران با این توافق و اجماع جهانی به سود ایران بی‌ارتباط نباشد. در نتیجه برگزاری این مسابقه – که قطعا بازتاب جهانی زیادی خواهد داشت – فرصت مناسبی برای شناساندن ایران به کسانی است که نگاه درست و کاملی از ایران و ایرانی ندارند.

تصور کنید مردمی که تاکنون از ایران فقط تبلیغات منفی رسانه‌های خارجی را دیده‌اند و شناخت خوبی از ایرانیان ندارند، مسابقه خیریه ستارگان جهان و ایران را از طریق رسانه‌ها ببینند و اخبارش را پیگیری کنند. اگر در چنین شرایطی تصویری که از ایران به دنیا مخابره می‌شود مملو از ناهماهنگی، شلوغی، فرهنگ غلط و هرج و مرج باشد، دیگر چگونه می‌توان چهره غلطی که از ایران در ذهن جهانیان نقش بسته را زدود؟

عقل سلیم حکم می‌کند که در چنین اوضاع و احوالی از تک تک فرصت‌ها به بهترین شکل استفاده کرد تا چهره ایران در دنیا هرچه بیشتر و بهتر نمایانده شود. برگزارکنندگان بازی باید تمام هم و غم خود را برای برگزاری خوب این مسابقه و مراسم و ضیافت‌های قبل و بعدش صرف کند. هر یک از ستارگانی که پنجشنبه و جمعه این هفته به ایران می‌آیند پس از بازگشت به کشورهای خود سفیرانی خواهند بود که از فرهنگ و نظم و آداب ایرانیان سخن خواهند گفت. دیدار با ستارگان جهان از این جهت دو راهی نام و ننگ است.

آنچه در زمین مسابقه و مراسم خارج از آن رخ می‌دهد آینده‌ای است روبه‌روی چهره ایران که تصویرش مستقیم روی آنتن رسانه‌های خارجی قرار می‌گیرد و ایران و ایرانی را به جهان بازتاب می‌دهد. گذشته از این مساله، نیت برگزاری این بازی و کمک به بیماران ام اسی می‌تواند یک قدم بزرگ در فوتبال ایران باشد. استفاده از پتانسیل‌های مغفول فوتبال یکی‌اش می‌تواند همین کارهای خیرخواهانه باشد و آن هم این که ستارگان در کنار هواداران منشا خیر باشند. البته در این بین انتظار از ستاره‌هایی همچون علی دایی بیش از این است که خیلی راحت نقش بزرگ اجتماعی خودشان را فراموش کنند و تنها نگاهی حرفه‌ای به مسوولیت‌شان داشته باشند. مطمئنا اگر این بازی در هر کجای دیگر جهان برگزار می‌شد و از دایی به عنوان مهمترین چهره فوتبال ایران برای حضور در تیم ستاره‌های دنیا دعوت می‌شد، دایی آن را می‌پذیرفت و در آن بازی حاضر می‌شد، بنابراین اکنون نیز حداقل انتظار از بهترین گلزن جهان این است که یک بار دیگر وظیفه اجتماعی‌اش را انجام دهد و در کنار ستاره‌های فوتبال ایران و دنیا و ده‌ها هزار هوادار ایرانی، روز بزرگی را برای کمک به بیماران ام اسی رقم بزند.