چند صد مسافر اربعینی که بازنگشته‌اند!

گروه جامعه: سایت «تابناک» در گزارشی با تیتر «چرا كسي به فكر چند صد مسافر اربعینی که بازنگشته‌اند، نیست؟ » نوشت: از جمعیت بیش از یک میلیون نفری ایرانیانی که در هفته‌ها و روزهای گذشته خود را به کربلا رساندند، هنوز شماری شان یافت نشده‌اند؛ یعنی معلوم نیست که در عراق جامانده‌ و در غربتِ عراق دچار مشکل شده‌اند، به ایران بازگشته‌اند و در وطن دچار مشکلات مترقبه و غیرمترقبه شده‌اند یا اتفاق دیگری برایشان روی داده که نتوانسته‌اند به منازل خود بازگردند.

این سایت نوشته است: بیایید برخی واقعیت‌ها در این خصوص را که آمار و ارقام رسیده نشان می‌دهند، رج بزنیم تا کمی ماجرا برایمان ملموس‌تر شود و به چرایی فقدان برخی از هموطنانمان در سفر اربعین و پیگیری نشدن وضعیت مفقودان پی ببریم:
* برخی از هموطنانمان به دلیل حمل و نقل مواد مخدر یا همراه داشتن پول‌های تقلبی و… بازداشت می‌شوند؛ آن هم در شرایطی که دانش زبانی یا علمی شان در این خصوص بسیار ناقص و پراشکال است.
* بعضی از زائرانی که راهی این سفر طولانی و طاقت فرسا می‌شوند، از سلامت جسمی و حتی روحی برخوردار نیستند و حتی شنیده شده که در جمع ایشان، افراد مبتلا به بیماری‌های محدودیت آوری چون صرع هم وجود دارد؛ یا بیمارانی که می‌بایست داروهای بسیار ویژه‌ای مصرف کنند و در غیر اینصورت به مشکلات بسیار جدی مواجه می‌شوند.
* سابقه داشته که رقم زدن جرایمی مانند سرقت (گاه در ابعاد بسیار عجیبی مانند سرقت از صحن و ضریح ائمه) یا درگیری با ماموران امنیی عراقی موجب رقم خوردن اتفاقات سختی آفرینی شده و به جمع مفقودان اربعینی افزوده است.
* از اینها دردناک‌تر اینجاست که بدانیم متاسفانه برخی از سودجویان، فرصت اربعینی را فضای برای خلاص شدن از برخی سختی هایشان در نظر گرفته و دست به اقدامات بی‌شرمانه‌ای می‌زنند که باید به شدت با آن مقابله کرد؛ اقدام به رها کردن پدر یا مادر پیر در عراق!

اکنون اگر به این فهرست عجیب و باور ناپذیر، پاسخگو نبودن برخی مسئولان کاروان‌های ایرانی و مفقود شدن هایی که در زیرمجموعه ایشان رخ می‌دهد را اضافه کرده و بدانیم که متولی یافتن تمامی این افراد و رفع و رجوع مشکلاتشان در عراق، جز چند عضو انگشت شمار کنسولگری نیستند و امثال سازمان حج و زیارت یا دیگر متولیان برگزاری اربعین، کمتر مسئولیتی در این خصوص عهده دار می‌شوند، اوضاع نگران کننده‌تر هم خواهد شد.

بر این اساس جا دارد از مسئولان در این باره توضیح بخواهیم و از ایشان، به ویژه آن دسته از مسئولان که گاه همه قول و قرارها و وظایفشان را در این خصوص فراموش کرده و هرساله مرزها را برای خروج همه، چه آنها که سلامت کامل ندارند، یا سوپیشینه دارند، یا… باز می‌کنند، بپرسیم که تدبیرشان برای مفقودشدگان چیست و از آن مهم‌تر، چه برنامه‌ و راهکاری برای تکرار نشدن این رویدادهای ناخوش، در سالهای آینده دارند؟