تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۵/۰۴ ساعت ۱۳:۳۹
کد مطلب : ۱۳۴۱۴۱
کابینه «جومونگی» یا کابینه «عملیاتی»
گروه سیاسی: بحث اصلی این روزهای میدان بازی سیاست ایران، چینش کابینه است و سهم خواهی افراد و جریانات و گروه ها و کار به جایی رسیده است که یکی از نمایندگان مجلس علناً رییس جمهور را تهدید کرده که اگر سهم قومیتی مورد نظر وی در کابینه دولت افزایش پیدا نکند، فراکسیون وی به کابینه رای نخواهد داد.
محمدآزاد جلالی زاده
الف» کمتر ایرانی از هر طیف و رنگ و نژاد و قبیله ای است که به لطف صدا و سیما، با «جومونگ» و مبارزات طاقت فرسا و محیرالعقول و شمشیربازی های کم نظیرش!آشنا نباشد، در هر قسمت سریال N قسمتی! جومونگ، ایشان به جنگ با فرد و گروه و جریانی می‌رفت و با ارائه حرکات رزمی و شمشیری و ووشویی و ... به پیروزی نائل می آمد و ظفرمندانه بازمی گشت و ایرانیان که به لطف تاریخ پر از ناکامیشان، همیشه در پس ذهنشان قهرمان های واقعی یا رویایی و توهمی پرورده اند، با دیدن سریال های شبه جومونگی، سازشان کوک می شود و سرحال می شوند.
الف» کمتر ایرانی از هر طیف و رنگ و نژاد و قبیله ای است که به لطف صدا و سیما، با «جومونگ» و مبارزات طاقت فرسا و محیرالعقول و شمشیربازی های کم نظیرش!آشنا نباشد، در هر قسمت سریال N قسمتی! جومونگ، ایشان به جنگ با فرد و گروه و جریانی می‌رفت و با ارائه حرکات رزمی و شمشیری و ووشویی و ... به پیروزی نائل می آمد و ظفرمندانه بازمی گشت و ایرانیان که به لطف تاریخ پر از ناکامیشان، همیشه در پس ذهنشان قهرمان های واقعی یا رویایی و توهمی پرورده اند، با دیدن سریال های شبه جومونگی، سازشان کوک می شود و سرحال می شوند.
ب» نمی دانم چند درصد ایرانی ها سریال House of card یا همان خانه پوشالی را دیده اند، این سریال دو ورژن دارد، یکی نوع دهه نود میلادی اش است و چند قسمتی، که بی بی سی از پشت پرده سیاست انگلستان ساخت و دیگری هم ورژن جدید و مفصل تر آمریکایی اش که اخیراً فصل پنجم هم به پایان رسید و به بحث روابط پیدا و پنهان ساختار قدرت در آمریکا می پردازد و تا اندازه ای نزدیک به واقع است که بیل کلینتون از روسای جمهور دموکرات سابق آمریکا،آن را بسیار نزدیک به واقعیت های سیاسی در آمریکا دانسته است، در خانه پوشالی هم همچون سریال جومونگ، بحث اصلی، قدرت و حکومت و دولت و روابط قدرت و مسایلی از این دست است، امّا نه شمشیری در آن هست و نه حرکات رزمی و کونگ فویی و نه دوئل و نه هل من مبارز طلبیدن و فریاد و جیغ کشیدن و حملات مستقیم تن به تن!؟
ج» بحث اصلی این روزهای میدان بازی سیاست ایران، چینش کابینه است و سهم خواهی افراد و جریانات و گروه ها و کار به جایی رسیده است که یکی از نمایندگان مجلس علناً رییس جمهور را تهدید کرده که اگر سهم قومیتی مورد نظر وی در کابینه دولت افزایش پیدا نکند، فراکسیون وی به کابینه رای نخواهد داد. از سویی دیگر جامعه زنان و اقوام و اصولگرایان و اعتدال گرایان و تحول خواهان و اصلاح طلبان و ... همه در پی گرفتن صندلی ای در هیأت دولت هستند و کارزارها بپاست و کار تقریباً دارد به یقه کشی!می رسد.
د» ممکن است بیشینه ما عاشق «جومونگ» باشیم و الگوی ما برای اداره مُلک و سرزمین «جومونگیسم» باشد و بخواهیم با حرکات جومونگ وار، اقوام و زنان و دگراندیشان و اعتدالیون و ... را وارد کابینه کنیم، امّا چه بخواهیم و چه نخواهیم واقعیت عالم سیاست در دوران معاصر تغییر کرده و الگو در این حوزه نه توهمات فانتزی «جومونگی» که میمیک سرد و خشک و بی رحم و برنامه محور، «فرانک آندروود» در خانه ی پوشالی است، نه زره و نیزه و عربده «جومونگ» که نقشه و استراتژی و تاکتیک و از همه مهمتر ایجاد آرامش برای پیشبرد امور است.
ه » دو حالت می توان برای تشکیل کابینه متصور شد، یکی آنکه با اصرار و پافشاری بر ورود یک زن، یا فردی از یک قومیت یا فرضاً یک اصلاح طلب یا فردی اعتدالی و حتی اصولگرایی که حساسیت های-- درست یا نادرست—در مورد وی وجود دارد، کابینه جومونگی تشکیل شود و هر روز دولت و رییس جمهور مشغول زره پوشی و نیزه به دست گرفتن ! و پاسخگویی به این و آن و حمله و فحش و دشنام کاری و شکایت و شکایت کاری مابین مصبوعات این طرفی و آن طرفی باشند، و دیگر آنکه حداقل ما طرفداران دولت بگذاریم رییس جمهوری در فضایی آرام و بدور از تنش، کابینه ای کارکردی، عملیاتی و دارای کمترین حاشیه تشکیل دهد و فارغ از هیاهوهایی برای هیچ به رتق و فتق واقعی امور و مشکلات کشور مشغول باشد تا دست کم اندکی از دردهای مردم بکاهد.
و» نگارنده باور دارد، هر کسی-- حتی مخالفان دولت--با اندک تفکر دلسوزانه و عملگرایانه و در جهت منافع امنیتی و ملی کشور، یک دولت و کابینه اجرایی و عملیاتی را به هر چیز دیگری ترجیح می دهند و ایجاد رفاه نسبی و عمومی و امنیت و آرامش در حوزه های گوناگون، خواست اکثریت قاطع ملّت است.
ج» بحث اصلی این روزهای میدان بازی سیاست ایران، چینش کابینه است و سهم خواهی افراد و جریانات و گروه ها و کار به جایی رسیده است که یکی از نمایندگان مجلس علناً رییس جمهور را تهدید کرده که اگر سهم قومیتی مورد نظر وی در کابینه دولت افزایش پیدا نکند، فراکسیون وی به کابینه رای نخواهد داد. از سویی دیگر جامعه زنان و اقوام و اصولگرایان و اعتدال گرایان و تحول خواهان و اصلاح طلبان و ... همه در پی گرفتن صندلی ای در هیأت دولت هستند و کارزارها بپاست و کار تقریباً دارد به یقه کشی!می رسد.
د» ممکن است بیشینه ما عاشق «جومونگ» باشیم و الگوی ما برای اداره مُلک و سرزمین «جومونگیسم» باشد و بخواهیم با حرکات جومونگ وار، اقوام و زنان و دگراندیشان و اعتدالیون و ... را وارد کابینه کنیم، امّا چه بخواهیم و چه نخواهیم واقعیت عالم سیاست در دوران معاصر تغییر کرده و الگو در این حوزه نه توهمات فانتزی «جومونگی» که میمیک سرد و خشک و بی رحم و برنامه محور، «فرانک آندروود» در خانه ی پوشالی است، نه زره و نیزه و عربده «جومونگ» که نقشه و استراتژی و تاکتیک و از همه مهمتر ایجاد آرامش برای پیشبرد امور است.
ه » دو حالت می توان برای تشکیل کابینه متصور شد، یکی آنکه با اصرار و پافشاری بر ورود یک زن، یا فردی از یک قومیت یا فرضاً یک اصلاح طلب یا فردی اعتدالی و حتی اصولگرایی که حساسیت های-- درست یا نادرست—در مورد وی وجود دارد، کابینه جومونگی تشکیل شود و هر روز دولت و رییس جمهور مشغول زره پوشی و نیزه به دست گرفتن ! و پاسخگویی به این و آن و حمله و فحش و دشنام کاری و شکایت و شکایت کاری مابین مصبوعات این طرفی و آن طرفی باشند، و دیگر آنکه حداقل ما طرفداران دولت بگذاریم رییس جمهوری در فضایی آرام و بدور از تنش، کابینه ای کارکردی، عملیاتی و دارای کمترین حاشیه تشکیل دهد و فارغ از هیاهوهایی برای هیچ به رتق و فتق واقعی امور و مشکلات کشور مشغول باشد تا دست کم اندکی از دردهای مردم بکاهد.
و» نگارنده باور دارد، هر کسی-- حتی مخالفان دولت--با اندک تفکر دلسوزانه و عملگرایانه و در جهت منافع امنیتی و ملی کشور، یک دولت و کابینه اجرایی و عملیاتی را به هر چیز دیگری ترجیح می دهند و ایجاد رفاه نسبی و عمومی و امنیت و آرامش در حوزه های گوناگون، خواست اکثریت قاطع ملّت است.
