سجادخداکرمی- روزنامه بهار:
روز گذشته حکم ۳ زن برای حضور در کابینه دوازدهم از سوی رئیس جمهور صادر شد، دو معاون و یک دستیار؛ این در حالی بود که یک روز پیش از آن فهرست اسامی وزرای کابینه دوازدهم از سوی حسن روحانی به مجلس معرفی شده بود، فهرستی که نام هیچ زنی در آن دیده نمیشد و همین موضوع انتقادات زیادی را به همراه داشت. اقدام روحانی در معرفی این سه زن و تلاش او برای پوشش عدم معرفی وزیر زن و اینکه دولت دوازدهم ازترکیب مردانه خود خارج شود اما یک سوال اساسی به همراه دارد و آن هم اینکه آیا این اقدام او با مطالبات رای دهندگانش و خواست زنان برای حضور پررنگتر از پیش در دولت همسو است؟ حضورزنان و برقراری توازن سیاسی در کابینه دوازدهم همواره یکی از مطالبات اصلی و مهم زنان و اصلاحطلبان بوده و است؛ یکی از شعارهای اصلی انتخاباتی روحانی استفاده از زنان در کابینه بود، اما زمانی که لیست کابینه به دست بهارستانیها رسید در کمال ناباوری نام هیچ زنی در لیست دیده نشد و همین موضوع باعث گلهمندی بسیاری از نمایندگان و فعالین سیاسی شد؛ تا جایی که صدای عارف را هم درآورد. عارف با بیان اینکه انتظار ما حضور حداقل یک خانم در جمع وزرای پیشنهادی بودگفت:حضور چند وزیر زن انتظار بالایی نیست، رئیس فراکسیون امید مجلس همچنین از عدم تامین انتظارات اصلاح طلبان و فراکسیون امید در این زمینه گفت و افزود:بنده هم درباره علت این که هیچ وزیر زنی به مجلس معرفی نشده، شخصا دلیل خاصی را نمیدانم. همچنین این اقدام روحانی 68 ساله که با کسب حمایت اصلاح طلبان توانست برنده دور دوازدهم انتخابات ریاست جمهوری شود، از سوی معاون وی در امور زنان در دولت یازدهم و معاون تازه معرفی شده وی برای سازمان محیط زیست نیز مورد انتقاد قرار گرفت و شهین دخت ملاوردی گفت:عدم وجود زن در کابینه دولت دوزادهم نشان میدهد که هیچ پیشرفتی نداشته ایم.
در کنار این دو رئيس فراکسیون زنان مجلس نیز از عدم معرفی زنان برای کابینه دوازدهم به تندی انتقاد کرد و گفت:اگر برنامه توسعه برای کشور مینویسیم باید بدانیم بدون حضور زنان توسعه محقق نخواهد شد. پروانه سلحشوری در تذکر شفاهی خود در مجلس با اشاره به معرفی اسامی وزرای دولت دوازدهم به مجلس، گفت:در کمال بهت و ناباوری نیمی از جامعه ایران از سوی رئيسجمهور نادیده گرفته شدند، زنان فرهیخته ایران در میان کشورهای جهان از معدود کشورهایی هستند که در سطوح مدیریت کلان سیاسی حضور ناچیزی دارند این درحالی است که در سایر سطوح مشارکت سیاسی و اجتماعی بسیار فعال بودهاند. فرصتهای برابر و منع تبعیض جنسیتی از وعدههای ریاست جمهوری به زنان بوده است، متاسفانه در اولین گام هیچگونه فرصتی به زنان داده نشد، حال فرصت برابر بماند.
این واکنشها اولین جرقههای تصمیم روحانی برای عدم پاسخ به مطالبات بخش وسیعی از رای دهندگانش بود و او با این عقب نشینی امیدهای بخشی از حامیاناش را به سرخوردگی و بهت تبدیل کرد و تمایلی برای برآورده کردن این مطالبه از خود نشان داد. همه اینها در شرایطی است که رئیسجمهور برای برآورده کردن این خواست به دلایل متعددی دست بازتری نسبت به دور اول ریاستجمهوریاش داشت. او که در طول رقابتهای انتخاباتی انجام برخی کارها را به اخذ رای بیشتر از مردم موکول کرده بود در 29اردیبهشت 93 رای به مراتب بیشتری به نسبت دور گذشته انتخابات کسب کرد و حمایت بدنه اجتماعی را به شکل قویتر پشت سر داشت. همچنین در این دور در برابر روحانی نمایندگانی همسوتر و هماهنگتر در مجلس حضور دارند؛ اما با همه و به رغم وجود همه زمینههای مساعد در نهایت باز هم چون دور یازدهم ریاست جمهوری اش به حضور زنان در همان سطح پیشین و عدم شکستن این سد خود ساخته روی آورد، مسئلهای که اگر عقبگرد نتوان نامش نهاد درجازدن تنها نام برازنده اش خواهد بود.
شخصیت انتخاباتی روحانی که تم غلیظ اصلاح طلبی به خود گرفته بود و با شعارهای پررنگی حول آزادیهای اجتماعی، حقوق زنان، حقوق اقلیت ها، گسترش آزادیهای سیاسی، شفافیت اقتصادی و... و همچنین بهرهگیری تمام عیار از پتانسیل سیاسی و اجتماعی اصلاح طلبان به پیش میرفت، با موج بلندی از امید و توقعات بسیار در رای دهندگان همراه شد؛ موجی که تا به اینجای کار و حداقل در یک حوزه مشخص که میدان دادن بیشتر به زنان باشد به سد انفعال از سوی شخص رئیسجمهور خورده است.
محمود احمدی نژاد رئیسجمهور پیش از او که چندان با شعارهای انتخاباتی روحانی نیز قرابتی نداشت اولین کسی بود که سد عدم انتخاب وزیر زن پس از انقلاب اسلامی را شکسته بود و مرضیه دستجردی را در مقام وزیر بهداشت و درمان کابینه اش انتخاب کرده بود؛ اقدامی که گمان میرفت با حضور روحانی ادامه یابد. هرچند رئیسجمهور در دور اول ریاستش بر مسند اول اجرایی کشور این کار را نکرد و خود و دیگر دولتیها برای آن بهانههاتراشیدند اما گمان میرفت دور دوم حضور روحانی رئیسجمهور دیگر گونه باشد که نشد. حسن روحانی بارها از تلاش برای انتخاب شایستگان در مقام وزارت در دولتش گفته است اما او که نیمی از رای دهندگانش را زنان تشکیل دادند و بسیاری از فعالان حقوق زنان هم برای به ثمرنشستن خواسته هایشان در کمک به هرچه بیشتر رای آوردن او در کارزار تبلیغاتی اش تلاش مضاعف کردند با این سوال از ناحیه زنان روبهرو است که چطور زن شایستهای برای وزارت نیافته است اما معاونت رئیسجمهور که بر روی کاغذ از مقام وزارت فراتر است را به زنان میسپارد؟
یکی از برجستهترین پیامهای اقدام اخیر رئیسجمهور این است که وی در چینش کابینه دوازدهم محافظهکارتر شده است؛ یعنی نه تنها آشکارا شعارهای هوادارانش را در کمپینها، نامهها، فهرستهای پیشنهاد شده از زنان دارای قابلیت وزیر شدن و مذاکرات پیش و پشت پرده فعالان زنان را نادیده گرفته، بلکه اینجا و آنجا از او نقل میشود که خطر مخالفت علما با وزارت زنان را بسیار جدی میداند و نمیخواهد خود را با این چالش روبهرو کند. علاوه بر این، او پیام روشنی به جامعه زنان فرستاده است: زنان، اولویت کابینه او نیستند و حتی اگر اعتقادی به حضور زنان داشته باشد، حاضر به چانهزنی بر سر آن و چالشگری برای آن نیست.