تاریخ انتشار : ۱۳۹۸/۰۴/۱۹ ساعت ۱۷:۳۴
کد مطلب : ۱۸۲۳۱۲
سکوت اشتباه در مقابل سریال تخیلی
محمد توکلی
سریالی که سی شب در پر تماشاگرترین شبکه و ساعت جدول پخش شبکه‌های سیمای جمهوری اسلامی به بینندگان عرضه می‌شد بالاخره به ایستگاه پایانی خود رسید اما ظاهراً این پایان، آغاز جنجالی رسانه‌ای شده و حرف و حدیث‌های مرتبط با آن تازه شروع شده است.
از توییت‌های پر شمار اعتراضی حسام‌الدین آشنا، مشاور رییس‌جمهور به محتوای سریال و سازندگان پشت و روی پرده آن تا نقل قولی جنجالی از نویسنده «گاندو» که هشتاد درصد داستان سریال را نشأت گرفته از «تخیل» خود دانسته است؛ از اعتراض سیدعباس موسوی، سخنگوی وزارت امور خارجه ایران نسبت به تصویر ارائه شده از جواد ظریف، وزیر و سایر دیپلمات‌های دستگاه دیپلماسی ایران در این سریال تا شنیده‌های تایید نشده‌ای درباره پرونده‌های باز برخی از عوامل، بازیگران و سازندگان این سریال جنجالی در نهادهای امنیتی و قضایی کشور!
فارغ از همه این حواشی پر رنگ‌تر از متن واقعیت آن است که سریال «گاندو» روایت یکی از مراکز امنیتی کشور از پرونده جیسون رضاییان، شهروند ایرانی - آمریکایی بود که بنا بر این روایت در پوشش خبرنگار روزنامه آمریکایی واشنگتن‌پست با نفوذ به مراکز تصمیم‌گیری کشور و بالاترین سطح در دولت به «جاسوسی» مشغول بوده است.
آنچه در این میان حائز اهمیت به نظر می‌آید آن است که نهادهایی همچون وزارت امور خارجه، وزارت اطلاعات، دبیرخانه شورایعالی امنیت ملی و نهاد ریاست‌جمهوری چندان با این روایت، چه بخشی از آن که در این سریال بازتاب داده شده است و چه در مسیر واقعی این پرونده همراه و هم‌داستان نبوده‌اند و می‌توان ریشه انتقادات و اعتراضات مقامات دولتی به سریالی که صداوسیما تنها محل پخش آن و نه تولیدش بوده است را در همین اختلاف روایت عمیق میان آنان و دیگران از این پرونده جنجالی جستجو کرد.
با نگاهی به واکنش‌های منفی دولتی، چه آنچه در فضای مجازی از سوی مشاور روحانی منتشر شده است و چه اظهارات سخنگوی وزارت امور خارجه نوعی انفعال مشاهده می‌شود که شاید سبب آن بشود که افکار عمومی چنین عکس‌العمل‌های اعتراضی را جدی تلقی نکند و حتی شاید برخی حق را به گاندوسازان بدهند.
در این ارتباط به نظر می‌رسد که ضرورت دارد که اکنون و با گذشت بیشتر از سه سال از تبادل جیسون رضائیان با تعدادی از زندانیان ایرانی در زندان‌های آمریکا مصلحت‌سنجی‌ها کنار گذاشته شود و مقامات دولتی نیز همچون سایرین روایت خود از این پرونده را به شکل رسمی و نه با کنایه و ابهام‌گویی‌های مرسوم مشاوران آشنای دولت در اختیار مردم قرار دهند تا آنان خود به قضاوت بنشینند که واقعیت این پرونده جنجالی چه بوده است و پاسخ این پرسش را دریابند که آیا معترضان گاندو درست می‌گویند و یا سفارش‌دهندگان این سریال؟!
شاید انتشار بیانیه‌هایی رسمی از سوی وزارت امور خارجه ایران، وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی و از این دو مهم‌تر دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی کشور در کنار آزادسازی اسناد محرمانه مرتبط با این پرونده بسته شده بتواند ابهام‌ها و پرسش‌های بی‌شمار در این ارتباط را که این سریال کمکی به حل آن‌ها نکرده و حتی بر آن افزوده است را پاسخ دهد.
سریالی که سی شب در پر تماشاگرترین شبکه و ساعت جدول پخش شبکه‌های سیمای جمهوری اسلامی به بینندگان عرضه می‌شد بالاخره به ایستگاه پایانی خود رسید اما ظاهراً این پایان، آغاز جنجالی رسانه‌ای شده و حرف و حدیث‌های مرتبط با آن تازه شروع شده است.
از توییت‌های پر شمار اعتراضی حسام‌الدین آشنا، مشاور رییس‌جمهور به محتوای سریال و سازندگان پشت و روی پرده آن تا نقل قولی جنجالی از نویسنده «گاندو» که هشتاد درصد داستان سریال را نشأت گرفته از «تخیل» خود دانسته است؛ از اعتراض سیدعباس موسوی، سخنگوی وزارت امور خارجه ایران نسبت به تصویر ارائه شده از جواد ظریف، وزیر و سایر دیپلمات‌های دستگاه دیپلماسی ایران در این سریال تا شنیده‌های تایید نشده‌ای درباره پرونده‌های باز برخی از عوامل، بازیگران و سازندگان این سریال جنجالی در نهادهای امنیتی و قضایی کشور!
فارغ از همه این حواشی پر رنگ‌تر از متن واقعیت آن است که سریال «گاندو» روایت یکی از مراکز امنیتی کشور از پرونده جیسون رضاییان، شهروند ایرانی - آمریکایی بود که بنا بر این روایت در پوشش خبرنگار روزنامه آمریکایی واشنگتن‌پست با نفوذ به مراکز تصمیم‌گیری کشور و بالاترین سطح در دولت به «جاسوسی» مشغول بوده است.
آنچه در این میان حائز اهمیت به نظر می‌آید آن است که نهادهایی همچون وزارت امور خارجه، وزارت اطلاعات، دبیرخانه شورایعالی امنیت ملی و نهاد ریاست‌جمهوری چندان با این روایت، چه بخشی از آن که در این سریال بازتاب داده شده است و چه در مسیر واقعی این پرونده همراه و هم‌داستان نبوده‌اند و می‌توان ریشه انتقادات و اعتراضات مقامات دولتی به سریالی که صداوسیما تنها محل پخش آن و نه تولیدش بوده است را در همین اختلاف روایت عمیق میان آنان و دیگران از این پرونده جنجالی جستجو کرد.
با نگاهی به واکنش‌های منفی دولتی، چه آنچه در فضای مجازی از سوی مشاور روحانی منتشر شده است و چه اظهارات سخنگوی وزارت امور خارجه نوعی انفعال مشاهده می‌شود که شاید سبب آن بشود که افکار عمومی چنین عکس‌العمل‌های اعتراضی را جدی تلقی نکند و حتی شاید برخی حق را به گاندوسازان بدهند.
در این ارتباط به نظر می‌رسد که ضرورت دارد که اکنون و با گذشت بیشتر از سه سال از تبادل جیسون رضائیان با تعدادی از زندانیان ایرانی در زندان‌های آمریکا مصلحت‌سنجی‌ها کنار گذاشته شود و مقامات دولتی نیز همچون سایرین روایت خود از این پرونده را به شکل رسمی و نه با کنایه و ابهام‌گویی‌های مرسوم مشاوران آشنای دولت در اختیار مردم قرار دهند تا آنان خود به قضاوت بنشینند که واقعیت این پرونده جنجالی چه بوده است و پاسخ این پرسش را دریابند که آیا معترضان گاندو درست می‌گویند و یا سفارش‌دهندگان این سریال؟!
شاید انتشار بیانیه‌هایی رسمی از سوی وزارت امور خارجه ایران، وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی و از این دو مهم‌تر دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی کشور در کنار آزادسازی اسناد محرمانه مرتبط با این پرونده بسته شده بتواند ابهام‌ها و پرسش‌های بی‌شمار در این ارتباط را که این سریال کمکی به حل آن‌ها نکرده و حتی بر آن افزوده است را پاسخ دهد.
