تاریخ انتشار : ۱۳۹۸/۰۸/۲۶ ساعت ۱۷:۳۳
کد مطلب : ۱۹۲۲۰۱
راه جایگزینی نبود؟!
گروه اقتصادی
با نگاهی به دلایلی که موافقان طرح افزایش قیمت بنزین برای توجیه این تصمیم سران قوا مطرح می‌کنند شاهد هستیم که آنان تاکید دارند که دولت در شرایط حاضر راهی جز حرکت در مسیر واقعی کردن قیمت بنزین نداشته و به عبارتی این تصمیم یک جبر اقتصادی بوده است اما آیا به واقع راهی جز افزایش سه برابری قیمت بنزین پیش روی دولت نبوده است و این مسیر، تنها راه ممکن است؟!
با نگاهی به آنچه در اقتصاد ایران به ویژه در بخش بودجه می‌گذرد می‌توان به این پرسش، پاسخی دقیق‌تر داد. واقعیت آن است که علت‌العلل تصمیم اتخاذ شده در خصوص افزایش قیمت بنزین به کاهش منابع درآمدی دولت بازمی‌گردد. حتی اگر روایت مسئولان دولتی مبنی بر پرداخت تمامی منابع حاصل از «اصلاح سوخت مصرف» به مردم را بپذیریم نیز همین امر هم به معنای کمبود منابع درآمدی تلقی می‌شود و در این باره می‌توان گفت حتی این اظهارات رسمی مقامات دولتی نیز گواهی دیگر بر اثبات این موضوع است.
با نگاهی به سقوط درآمدهای دولت در دو سال اخیر که بخش عمده آن نیز به دلیل تحریم‌ها به ویژه در حوزه صادرات نفت بوده است، از سال گذشته می‌شد به آسانی پیش‌بینی کرد که اواسط سال ۹۸ زمانی است که سنگینی کفه هزینه‌های دولت به نسبت درآمدهای آن، اقتصاد کشور را دچار قفل‌شدگی کرده و کسری بی سابقه بودجه را سبب می‌شود.
با نگاهی به گزینه‌های پیش رو برای ترمیم این سقوط منابع مالی ناشی از تحریم فروش نفت ایران می‌توان به این نتیجه رسید که دستکاری این چنینی در قیمت بنزین نه تنها گزینه دولت، بلکه ساده‌ترین مسیر برای دولت و البته مسیری پر سنگلاخ برای ملت بوده است. توضیح بیشتر آن که اقداماتی نظیر کوچک‌سازی دولت و کاهش هزینه‌های زائد، افزایش مالیات‌ها، جلوگیری از فرار مالیاتی، حذف معافیت‌های فراقانونی مالیاتی هلدینگ‌های بزرگ اقتصادی وابسته به مراکز قدرت، تغییر سیاست‌های حوزه دیپلماسی به قصد رفع تحریم‌ها و... از دیگر گزینه‌هایی بودند که انتخاب هر یک و به سرانجام رسانیدن آن می‌توانست جایگزین این تصمیم تنش‌آفرین اقتصادی که سبب نارضایتی عمومی شده است شود.
اگر با دولتی پر توان و با برنامه روبرو بودیم قطعاً به جای آن که فشار کاهش منابع مالی را بر دوش مردم بیندازد، این مسیرهای جایگزین را انتخاب کرده و با تصمیماتی که فشار آن به جای مردم، به قوه مجریه و دیگر اجزای ساختاری سیاسی وارد می‌آمد راهی جز مسیر ساده اما صدمه‌زننده به جامعه همچون افزایش قابل توجه قیمت بنزین را برگزیده بود.
با نگاهی به دلایلی که موافقان طرح افزایش قیمت بنزین برای توجیه این تصمیم سران قوا مطرح می‌کنند شاهد هستیم که آنان تاکید دارند که دولت در شرایط حاضر راهی جز حرکت در مسیر واقعی کردن قیمت بنزین نداشته و به عبارتی این تصمیم یک جبر اقتصادی بوده است اما آیا به واقع راهی جز افزایش سه برابری قیمت بنزین پیش روی دولت نبوده است و این مسیر، تنها راه ممکن است؟!
با نگاهی به آنچه در اقتصاد ایران به ویژه در بخش بودجه می‌گذرد می‌توان به این پرسش، پاسخی دقیق‌تر داد. واقعیت آن است که علت‌العلل تصمیم اتخاذ شده در خصوص افزایش قیمت بنزین به کاهش منابع درآمدی دولت بازمی‌گردد. حتی اگر روایت مسئولان دولتی مبنی بر پرداخت تمامی منابع حاصل از «اصلاح سوخت مصرف» به مردم را بپذیریم نیز همین امر هم به معنای کمبود منابع درآمدی تلقی می‌شود و در این باره می‌توان گفت حتی این اظهارات رسمی مقامات دولتی نیز گواهی دیگر بر اثبات این موضوع است.
با نگاهی به سقوط درآمدهای دولت در دو سال اخیر که بخش عمده آن نیز به دلیل تحریم‌ها به ویژه در حوزه صادرات نفت بوده است، از سال گذشته می‌شد به آسانی پیش‌بینی کرد که اواسط سال ۹۸ زمانی است که سنگینی کفه هزینه‌های دولت به نسبت درآمدهای آن، اقتصاد کشور را دچار قفل‌شدگی کرده و کسری بی سابقه بودجه را سبب می‌شود.
با نگاهی به گزینه‌های پیش رو برای ترمیم این سقوط منابع مالی ناشی از تحریم فروش نفت ایران می‌توان به این نتیجه رسید که دستکاری این چنینی در قیمت بنزین نه تنها گزینه دولت، بلکه ساده‌ترین مسیر برای دولت و البته مسیری پر سنگلاخ برای ملت بوده است. توضیح بیشتر آن که اقداماتی نظیر کوچک‌سازی دولت و کاهش هزینه‌های زائد، افزایش مالیات‌ها، جلوگیری از فرار مالیاتی، حذف معافیت‌های فراقانونی مالیاتی هلدینگ‌های بزرگ اقتصادی وابسته به مراکز قدرت، تغییر سیاست‌های حوزه دیپلماسی به قصد رفع تحریم‌ها و... از دیگر گزینه‌هایی بودند که انتخاب هر یک و به سرانجام رسانیدن آن می‌توانست جایگزین این تصمیم تنش‌آفرین اقتصادی که سبب نارضایتی عمومی شده است شود.
اگر با دولتی پر توان و با برنامه روبرو بودیم قطعاً به جای آن که فشار کاهش منابع مالی را بر دوش مردم بیندازد، این مسیرهای جایگزین را انتخاب کرده و با تصمیماتی که فشار آن به جای مردم، به قوه مجریه و دیگر اجزای ساختاری سیاسی وارد می‌آمد راهی جز مسیر ساده اما صدمه‌زننده به جامعه همچون افزایش قابل توجه قیمت بنزین را برگزیده بود.
