محمدآزاد جلالی زاده
گروه مقالات: اندیشمندان حوزههای گوناگون در تاریخ اندیشه و عمل بشری؛ از نظرگاه خوش بینی یا بدبینی به انسان و آینده اش نظرات مختلفی دارند؛ اما از منظرگاه کلان و از نظر جهان بینی و انسان بینی میتوان از آنها با عناوین کلی همچون تلخ اندیشان و امید اندیشان یاد کرد. تلخ اندیشان به انسان و جهان و آینده و تغییرات مثبت بدگمانند و اگر این پروسهها را ناممکن ندانند؛ آنها را دست نیافتنی میدانند و در دیگر سو امید اندیشان پیشرفت و بهتر شدن وضعیت بشر را ممکن و دست یافتنی و حتی این پروسه را حتمی میدانند.
الغرض:
در انتخابات مجلس دهم در مرحلهی اول و کنون در مرحلهی دوم؛ آنهایی دل در گرو امیداندیشی و تغییر و پیشرفت این ملت و این سرزمین دارند؛ چینش لیست خود را امید نام نهادهاند که این نام خود به وضوح نماد کنش و واکنشهای امیدوارانه و بهبود طلبانه است همهی آنهایی که دستی بر آتش عالم سیاست ورزی در ایران دارند به خوبی آگاهند که اصلاح طلبی در حوزههای گوناگون با چه دردها و مشکلات و دشواری هایی روبروست و عبور از گذرگاههای اصلاح چه همتهای والایی میطلبد.
اما با این وجود کمینهی انتظار مردمان از راه یافتگان لیست امید آن است که در برابر مسایلی همچون حل گرهی بدفرم حصر؛ ردصلاحیت مینو خالقی؛ وضعیت نابسامان امید کوکبی و دیگر امیدها و مینوها و آنهایی که به نحوی از انحإ دچار دردی شدهاند؛ فریادی برآورند و در کاهش دردهاشان بکوشند؛ از سیاستورزان انتظار تقریر حقیقت و یا حتی تفصیل واقعیت نیست؛ بل تلاش در تقلیل مرارت هاست، حال چه این تلاشها به سرانجام رساند یا نه. . .
اما استفادهی عدهای از پوشش امید برای کسب قدرت و حال سکوت ناامیدانهشان در برابر این مرارتها به بهانهی مثلاً ترجیح مصلحت، به هیچ وجهی قابل توجیه نیست. امیدها و آرزوهای بیشماری به شما رای دادهاند تا اندکی از مرارت هاشان کاسته شود و امیدوارانه آینده را بنگرند و امید خواهان باید در برابرشان پاسخگو باشند.