تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۱۱/۱۷ ساعت ۱۰:۳۱
کد مطلب : ۱۲۴۹۳۵
اما و اگرهای نشست آستانه
روزنامه بهار
با نگاهی به آنچه در نشست آستانه رخ داد می توان با اندکی خوشبینی امیدوار بود که شاید چنین الگوهایی که بر مبنای مذاکره بین رژیم اسد و مخالفان شکل می گیرد بتواند در آینده بحران سوریه را به سامانی برساند و تا حدودی از آلام مردم رنج دیده این کشور که قربانی بی تدبیری حاکمان، دخالت های خارجی و افراط و تروریسم شده اند بکاهد. برای به ثمر نشستن واقعی چنین نشست هایی الزامات دیگری هم به جز مذاکره دو طرف درگیر در بحران وجود دارد که لزوما مرتبط با میز مذاکره نیست و باید آن را در حواشی اثر گذار بر اصل مذاکره جستجو کرد.
یکی از این گونه مسائل حضور همه قدرت های اثرگذار بر بحران سوریه است. به این معنا که اصرار ایران بر عدم حضور ایالات متحده در چنین نشست هایی می تواند اصل نشست را هم تحت تاثیر منفی خود قرار دهد. همانطور که روس‌ها به دلایل مختلفی حضور ترکیه در آستانه را پذیرفتند و حتی نقشی تعیین کننده نیز برای ترکیه قائل شدند، نقشی که برای عده ای در ایران غافلگیرکننده بود، ایران هم اگر خواهان حل و فصل بحران جنگ داخلی در سوریه است می‌بایست حضور امریکا در این گونه نشست‌ها را به رسمیت بشناسد و اختلافات و تنش‌های گسترده بین دو کشور را وارد این موضوع نکند.
در این روزها که شاهد حضور پدیده ای مثل دونالد ترامپ در کاخ سفید هستیم و با توجه به دیدگاه نزدیک دولت جدید امریکا با روس ها در موضوع سوریه به نظر می رسد که نیاز به حضور امریکایی ها در نشست هایی مانند نشست آستانه بیش از پیش احساس می شود. در صورت ادامه مخالفت ایران با نقش آفرینی امریکا در موضوع مذاکرات اسد و مخالفانش این امکان وجود دارد که روس ها با کنار گذاشتن ایران به سمت امریکای ترامپ حرکت کرده و این بار شاهد حذف ایران از معادله مذاکرات درباره سوریه باشیم.
البته این پیش بینی شاید تا حدودی رادیکال و بدبینانه تلقی شود اما روس ها در طول تاریخ همواره نشان داده‌اند که در مواجهه با کشورهای مختلف رفتارهایی غیرقابل پیش‌بینی از خود بروز می‌دهند. به هر حال آنچه اهمیت دارد این است که همه قدرت‌های درگیر در بحران سوریه باید این واقعیت را بپذیرند که حل و فصل این پرونده در گرو نقش آفرینی همه آنانی است که در این بحران دخیل هستند و اقدامات تک بعدی و یکجانبه گرایانه ره به جایی نخواهد برد.
با نگاهی به آنچه در نشست آستانه رخ داد می توان با اندکی خوشبینی امیدوار بود که شاید چنین الگوهایی که بر مبنای مذاکره بین رژیم اسد و مخالفان شکل می گیرد بتواند در آینده بحران سوریه را به سامانی برساند و تا حدودی از آلام مردم رنج دیده این کشور که قربانی بی تدبیری حاکمان، دخالت های خارجی و افراط و تروریسم شده اند بکاهد. برای به ثمر نشستن واقعی چنین نشست هایی الزامات دیگری هم به جز مذاکره دو طرف درگیر در بحران وجود دارد که لزوما مرتبط با میز مذاکره نیست و باید آن را در حواشی اثر گذار بر اصل مذاکره جستجو کرد.
یکی از این گونه مسائل حضور همه قدرت های اثرگذار بر بحران سوریه است. به این معنا که اصرار ایران بر عدم حضور ایالات متحده در چنین نشست هایی می تواند اصل نشست را هم تحت تاثیر منفی خود قرار دهد. همانطور که روس‌ها به دلایل مختلفی حضور ترکیه در آستانه را پذیرفتند و حتی نقشی تعیین کننده نیز برای ترکیه قائل شدند، نقشی که برای عده ای در ایران غافلگیرکننده بود، ایران هم اگر خواهان حل و فصل بحران جنگ داخلی در سوریه است می‌بایست حضور امریکا در این گونه نشست‌ها را به رسمیت بشناسد و اختلافات و تنش‌های گسترده بین دو کشور را وارد این موضوع نکند.
در این روزها که شاهد حضور پدیده ای مثل دونالد ترامپ در کاخ سفید هستیم و با توجه به دیدگاه نزدیک دولت جدید امریکا با روس ها در موضوع سوریه به نظر می رسد که نیاز به حضور امریکایی ها در نشست هایی مانند نشست آستانه بیش از پیش احساس می شود. در صورت ادامه مخالفت ایران با نقش آفرینی امریکا در موضوع مذاکرات اسد و مخالفانش این امکان وجود دارد که روس ها با کنار گذاشتن ایران به سمت امریکای ترامپ حرکت کرده و این بار شاهد حذف ایران از معادله مذاکرات درباره سوریه باشیم.
البته این پیش بینی شاید تا حدودی رادیکال و بدبینانه تلقی شود اما روس ها در طول تاریخ همواره نشان داده‌اند که در مواجهه با کشورهای مختلف رفتارهایی غیرقابل پیش‌بینی از خود بروز می‌دهند. به هر حال آنچه اهمیت دارد این است که همه قدرت‌های درگیر در بحران سوریه باید این واقعیت را بپذیرند که حل و فصل این پرونده در گرو نقش آفرینی همه آنانی است که در این بحران دخیل هستند و اقدامات تک بعدی و یکجانبه گرایانه ره به جایی نخواهد برد.
