دلالانی که به پناهندگان کره شمالی کمک می‌کنند

گروه بین الملل: هوانگ جی سونگ کارگزار کره‌ای است که بیش از ده سال است به پناهندگان اهل کره شمالی کمک می‌کند تا پولی را که سخت بدان نیاز است به خانه بفرستند. او می‌گوید: «این کار مثل فیلم‌های جاسوسی است و مردم جان‌شان را برای آن به خطر می‌اندازند.»
 هوانگ می‌گوید سال‌ها پیش، مردم کره شمالی اصطلاح «شاخه هالاسان» را برای افرادی به کار می‌بردند که از پناهندگان ساکن در جنوب کمک دریافت می‌کردند.
هالاسان به کوه هالا اشاره دارد که کوهی است آتشفشانی در جزیره خوش‌منظره جِجو در کره جنوبی.
او می‌گوید: «کسی که اهل خانواده‌ای از شاخه هالاسان باشد مطلوب‌ترین همسر به شمار می‌رود حتی بهتر از اعضای حزب کمونیست.»
طبق یک نظرسنجی در سال ۲۰۲۳ که مرکز پایگاه داده‌های حقوق بشر کره شمالی انجام داده است و از حدود ۴۰۰ پناهنده کره شمالی نظرخواهی کرده است، حدود ۶۳ درصد برای خانواده‌های‌شان در شمال پول فرستاده‌اند.اما حالا با محدودیت‌های فزاینده از شمال و جنوب، ارسال پول از جنوب به شمال در معرض خطرات فزاینده‌ای قرار گرفته است.
این کار همین الآن هم کار پیچیده و دشواری است و مستلزم شبکه‌ای مخفی از دلالان و پیک‌هایی است که در سراسر کره جنوبی، چین و کره شمالی پخش شده‌اند.
تماس‌هایی مخفیانه با استفاده از تلفن‌های قاچاقی چین در نقاط دورافتاده انجام می‌شوند. از اسم‌ رمز استفاده می‌شود.اوضاع بسیار پرمخاطره است چون این نوع ارسال پول هم در کره شمالی و هم در کره جنوبی ممنوع است.از سال ۲۰۲۰،‌کیم جونگ اون رهبر کره شمالی سرکوب دلالان را برای متوقف ساختن گردش پول و «ایدئولوژی‌ها و فرهنگ ارتجاعی» از کره جنوبی شدت بخشیده است.
خطر این کار فرستاده شدن به اردوگاه‌‌های خوفناک زندان‌های سیاسی کشور موسوم به کوان-لی-سو است که گمان می‌رود صدها هزار نفر در آن جان خود را از دست داده‌اند.
جو سو-یون همسر  هوانگ می‌گوید: «تعداد دلالانی که در کره شمالی فعالیت می‌کردند در مقایسه به چند سال پیش ۷۰ درصد کاهش یافته است». خانم  هوانگ نیز خود کارگزار است.
کره جنوبی نیز این نقل و انتقالات را ممنوع کرده است ولی در گذشته مسئولان عمدتاً آن را نادیده می‌گرفتند. حالا وضع فرق کرده است.
آوریل سال گذشته، چهار مامور پلیس به منزل  هوانگ و خانم جو واقع در استان گاینوگی – که نزدیک به سئول است – هجوم بردند و او را متهم به نقض قانون تراکنش‌های ارزی خارجی کردند.
حداقل هفت نفر دلال دیگر نیز تحت تفحص قرار دارند.
مقامات کره جنوبی به  هوانگ گفته‌اند که هر انتقال پولی به کره شمالی باید از طریق یک «بانک قانونی» انجام شود.او می‌گوید: «خوب اگر چنین بانکی هست به من هم بگویید!» و می‌افزاید که هیچ نهادی نمی‌تواند قانوناً به کره شمالی پول بفرستند چون دو کره به لحاظ فنی هنوز در حال جنگ‌ هستند.
روابط بین دو کره از وقتی که کره شمالی دفتر هماهنگی مشترک با کره جنوبی را در سال ۲۰۲۰ منفجر کرد رو به وخامت رفته است. اوایل این ماه، کیم جونگ اون رهبر کره شمالی حتی گفت که دیگر ممکن نیست که با جنوب متحد و یکپارچه شد – و این هدفی است که در قانون اساسی مندرج است.
ماجرا با تماسی تلفنی بین پناهندگان ساکن در جنوب و خانواده‌های‌شان در شمال آغاز می‌شود – که امکان آن را فراوانی تلفن‌های قاچاق‌شده چینی در استان‌های مرزی فراهم می‌کند که می‌توانند به شبکه‌های مخابراتی چینی متصل شوند.تماس‌ها را دلالان ساکن در کره شمالی که ناگزیر به سفرهای دوردست می‌شوند تسهیل می‌کنند و این افراد گاهی حتی برای برقراری این تماس‌ها از کوه‌ها بالا می‌روند.پس از ساعت‌ها انتظار، تماس برقرار می‌شود و پناهنده روی مبلغی با خانواده‌ها توافق می‌کند. اما تماس باید بسیار سریع باشد تا گرفتار شنود وزارت امنیت نشوند.
پناهنده‌ مزبور در این مرحله مبلغی به حسابی چینی از طریق دلالی در کره جنوبی می‌ریزد. این کار نیز خطرناک است چون چین نیز به دقت گردش ارز خارجی را تحت نظر دارد.
بردن پول به کره شمالی کار دلالان چینی است.
مرزها نسبتاً نفوذپذیرند چون چین مهم‌ترین متحد کره شمالی است. ارسال پول از سوی پناهندگان گاهی اوقات در پوشش تراکنش‌هایی بین شرکت‌های تجاری چینی و کره شمالی انجام می‌شود.
آنها از چندین پیک در کره شمالی برای تحویل پول به خانواده‌ها استفاده می‌کنند.
کیم جین-سوک که پیش از فرار از کشور در سال ۲۰۱۳ در کره شمالی به عنوان پیک کار می‌کرد می‌گوید: «کسانی که پول را تحویل می‌دهند همدیگر را نمی‌شناسند و نباید هم بشناسند چون جان‌شان در خطر است.»
دلالان باید از نام مستعار استفاده کنند و رمزهایی را برای ارسال پیام ابداع کنند تا نشان دهند که چه زمانی دریافت پول برای خانواده‌ها امن است.
 هوانگ که حدود ۸۰۰ مشتری دارد می‌گوید که حتی با خانواده‌هایی مواجه شده است که پول را نپذیرفته‌اند.
«آنها می‌ترسند که شاید این دامی باشد که پلیس امنیتی گذاشته باشد و چیزهایی می‌گویند از قبیل اینکه 'ما از خائنان پول قبول نمی‌کنیم'.»
وقتی پول تحویل شد، دلالان حدود ۵۰ درصد حق‌الزحمه از روی آن برمی‌دارند.
 هوانگ می‌گوید: «دلالان کره شمالی برای کسب ۵۰۰ هزار تا ۶۰۰ هزار ووون در هر انتقال، جان خود را به خطر می‌اندازند.»
«این روزها اگر مأموری امنیتی شما را دستگیر کند و محکوم شوید، با ۱۵ سال حبس روبرو خواهید شد. اگر محکوم به جاسوسی شوید،‌ شما را به کوان-لی-سو می‌فرستند.»
 هوانگ نظرهای افرادی از کره شمالی را که از طریق این دلالان پول دریافت کرده‌اند به ما نشان می‌دهد.در یکی از این پیام‌ها، زنی مسن با گریه می‌گوید: «من هر روز از گرسنگی در حال مرگ بودم و علف می‌خوردم». دست‌های او به خاطر جست‌وجو در پی غذا در جنگل متورم شده‌اند.در همان ویدیو، زنی دیگر می‌گوید: «اینجا اوضاع چنان سخت است که می‌خواهم ۱۰۰ بار از شما تشکر کنم.»
خانم جو می‌گوید هر بار که این ویدیوها را می‌بیند دلش می‌شکند.
«عده‌ای از پناهندگان والدین و بچه‌های‌شان را تنها گذاشته‌اند. آنها فقط می‌خواهند اطمینان حاصل کنند که خانواده‌های‌شان در کره شمالی زنده می‌مانند تا بتوانند روزی آنها را ببینند.»
او می‌گوید یک میلیون وون برای تأمین غذای یک خانواده به مدت یک سال در شمال کفایت می‌کند.
روشن نیست که چرا کره جنوبی سرکوب و تعقیب دلالان را آغاز کرده است ولی پارک وان-یون که وکیلی است که به پناهندگان حمایت حقوقی ارایه می‌کند، معتقد است که ممکن است یک دلیل‌اش اشتیاق بیش از حد باشد چون قدرت تحقیق درباره پرونده‌های امنیت ملی مثل جاسوسی امسال از سوی سرویس امنیت ملی به پلیس منتقل شده است.او می‌گوید: «اگر پلیس نتواند اتهامات جاسوسی را ثابت کند، افراد را طبق قانون تراکنش‌های ارز خارجی تعقیب می‌‌کند.»تحت فشارهای فزاینده از سوی هر دو دولت، این شریان حیاتی خانواده‌های پناهندگان کره شمالی ممکن است قطع شود.
 هوانگ آماده است که پرونده همسرش را در صورت محکومیت او تا دیوان عالی پیگیری کند. او معتقد است که دریافت پول از پناهندگان فقط مسئله پول نیست.
او می‌گوید: «این تنها راه به زانو در آوردن کره شمالی بدون جنگ است. در کنار پول، اخباری هم از جنوب می‌رسد مبنی بر اینکه چقدر مرفه و ثروتمند هستند ... به این دلیل است که کیم جونگ-اون از آن هراس دارد.» کیم معتقد است که پناهندگانی مثل او ارسال پول برای عزیزان‌شان در وطن را متوقف نخواهند کرد هر چند مقامات هر دو طرف می‌خواهند این کار متوقف شود. او می‌گوید که اگر لازم باشد خودش برای تحویل پول به چین سفر خواهد کرد.او می‌گوید: «من این خطر را به جان خریدم که ممکن است دیگر بچه‌هایم را نبینم ولی حداقل بچه‌های من زندگی خوبی خواهند داشت.»
«هیچ مهم نیست چطور ولی به هر طریقی که بتوانیم پول خواهیم فرستاد.»او در کره جنوبی راننده کامیون است و پنج روز هفته در خودروی خود می‌خوابد.
او تا جایی که می‌تواند پول پس‌انداز می‌کند تا چهار میلیون وون هر سال برای همسرش و دو پسرش به شمال بفرستند. او پیامی صوتی را از خانواده‌اش مرتب پخش می‌کند.
یکی از پسرانش می‌گوید: «چطوری بابا؟ چقدر بهت سخت گذشته؟ سختی‌های ما قابل مقایسه با سختی‌های تو نیستند.»