تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۳/۱۶ ساعت ۲۱:۱۷
کد مطلب : ۱۳۱۳۸۸
دیدار دو یار در غبار اغیار!
داریوش احمدیان
نامحرمان می‌خواستند و هنوز هم می‌خواهند با گزافه گویی، اتهام افکنی و‌ترفندهای رسانه‌ای بین یاران انقلاب اختلاف بیفکنند و این قصه، قصه امروز و دیروز نیست و از سال‌های دور می‌توان این شیوه همیشگی جماعت تندرو را به یاد آورد. اما این بار تیرشان به سمت و سوی سردارِ دفاع و سردارِ دیپلماسی نشانه رفته بود. بالای منبری نشستند و با حرارت از غیرت دم زدند و گفتند وزیری که در نگاه رهبری «امین و غیور» است می‌خواهد سردار سلیمانی را کت بسته به امریکایی‌ها تحویل دهد!
در نگاه اول شنیدن این سخن، مضحک است اما با به یاد آوردن سخنانی مشابه می‌توان متوجه شد که این «رشته سر دراز دارد» و بر خلاف برداشت و ادعای الیاس نادران ارتباطی به «سهو لسان» گوینده ندارد. اقلیتی تندرو در سپهر سیاسی ایران بیش از سه سال است که در تلاشند با هر روشی که می‌توانند بین دو بال دیپلماسی و توانمندی‌های نظامی کشور فاصله بیندازند و برخی نیز در بعضی نهادها به طور ناخواسته و به واسطه پیشداوری هایی ناصواب در خصوص تیم سیاست خارجی دولت اعتدال به این فضای غبارآلود کمک می‌کنند.
انتشار تصویر دیدار جواد ظریف و قاسم سلیمانی یک اقدام نمادین به موقع و صحیح بود و پیامی روشن را به همه آنان که می‌خواهند این دو بال اصلی نظام را در حوزه مسائل سیاست خارجی و بین الملل هدف قرار دهند منتقل کرد. همه آنان که چه در داخل کشور برای دست یافتن به اهداف کودکانه سیاسی شان به دنبال بر هم زدن همکاری‌های مشترک بین نهادهای نظامی و تیم سیاست خارجی دولت هستند و هم آنان که در خارج از کشور این هدف را دنبال می‌کنند. این دو گروه با همه تفاوت‌های ظاهری که با هم دارند در این نقطه مشترکند که هدفی جز حذف نیروهای کارآمد نظام از طریق اختلاف افکنی هایی که گاه موهوم است ندارند.
اختلافات طبیعی بین نظامیان و دیپلمات‌ها در برخی موضوعات واقعیتی غیر قابل انکار است که در هر اقدام گروهی امکان بروز آن وجود دارد، اما محل حل و فصل آن در پشت درهای بسته در اتاق‌های گفتگوست نه بال و پر دادن به افرادی که‌تریبون‌های عمومی را ملک طلق خود تصور کرده‌اند و به واسطه مماشات نابخشودنی صورت گرفته در همه این سال‌ها هر «سخن شرم آوری» را بر زبان می‌آورند. انتشار تصویر ظریف در کنار سلیمانی به معنای عدم وجود اختلاف نیست، بلکه پاسخی روشن برای افرادی است که بر اساس توهمات خود در چنین تصوری به سر می‌برند که اختلافات طبیعی در درون نظام همان جنگ حق و باطل است.
نامحرمان می‌خواستند و هنوز هم می‌خواهند با گزافه گویی، اتهام افکنی و‌ترفندهای رسانه‌ای بین یاران انقلاب اختلاف بیفکنند و این قصه، قصه امروز و دیروز نیست و از سال‌های دور می‌توان این شیوه همیشگی جماعت تندرو را به یاد آورد. اما این بار تیرشان به سمت و سوی سردارِ دفاع و سردارِ دیپلماسی نشانه رفته بود. بالای منبری نشستند و با حرارت از غیرت دم زدند و گفتند وزیری که در نگاه رهبری «امین و غیور» است می‌خواهد سردار سلیمانی را کت بسته به امریکایی‌ها تحویل دهد!
در نگاه اول شنیدن این سخن، مضحک است اما با به یاد آوردن سخنانی مشابه می‌توان متوجه شد که این «رشته سر دراز دارد» و بر خلاف برداشت و ادعای الیاس نادران ارتباطی به «سهو لسان» گوینده ندارد. اقلیتی تندرو در سپهر سیاسی ایران بیش از سه سال است که در تلاشند با هر روشی که می‌توانند بین دو بال دیپلماسی و توانمندی‌های نظامی کشور فاصله بیندازند و برخی نیز در بعضی نهادها به طور ناخواسته و به واسطه پیشداوری هایی ناصواب در خصوص تیم سیاست خارجی دولت اعتدال به این فضای غبارآلود کمک می‌کنند.
انتشار تصویر دیدار جواد ظریف و قاسم سلیمانی یک اقدام نمادین به موقع و صحیح بود و پیامی روشن را به همه آنان که می‌خواهند این دو بال اصلی نظام را در حوزه مسائل سیاست خارجی و بین الملل هدف قرار دهند منتقل کرد. همه آنان که چه در داخل کشور برای دست یافتن به اهداف کودکانه سیاسی شان به دنبال بر هم زدن همکاری‌های مشترک بین نهادهای نظامی و تیم سیاست خارجی دولت هستند و هم آنان که در خارج از کشور این هدف را دنبال می‌کنند. این دو گروه با همه تفاوت‌های ظاهری که با هم دارند در این نقطه مشترکند که هدفی جز حذف نیروهای کارآمد نظام از طریق اختلاف افکنی هایی که گاه موهوم است ندارند.
اختلافات طبیعی بین نظامیان و دیپلمات‌ها در برخی موضوعات واقعیتی غیر قابل انکار است که در هر اقدام گروهی امکان بروز آن وجود دارد، اما محل حل و فصل آن در پشت درهای بسته در اتاق‌های گفتگوست نه بال و پر دادن به افرادی که‌تریبون‌های عمومی را ملک طلق خود تصور کرده‌اند و به واسطه مماشات نابخشودنی صورت گرفته در همه این سال‌ها هر «سخن شرم آوری» را بر زبان می‌آورند. انتشار تصویر ظریف در کنار سلیمانی به معنای عدم وجود اختلاف نیست، بلکه پاسخی روشن برای افرادی است که بر اساس توهمات خود در چنین تصوری به سر می‌برند که اختلافات طبیعی در درون نظام همان جنگ حق و باطل است.
