تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۵/۲۵ ساعت ۱۷:۲۷
کد مطلب : ۱۳۵۲۳۰
نقطه قوت کابینه دوازدهم
داریوش احمدیان
در چند روز اخیر درباره نقاط ضعف کابینه و جنبه‌های منفی گزینه‌های پیشنهاد شده از طرف رییس‌جمهور برای کابینه دوازدهم مطالب گوناگونی مطرح شده است و با کمی اغراق می‌توان گفت که انتقادات و مطالب منفی مطرح شده درباره کابینه از جانب دوستان و همراهان سیاسی روحانی بیشتر از مخالفان دولت بوده است. همین همراه شدن با جوّ منفی ایجاد شده علیه برخی وزرای پیشنهادی سبب آن شده است که به نقاط مثبت کابینه کمتر توجهی شود و برخی به گونه‌ای با انتخاب‌های روحانی برای دولت دوازدهم مواجه شده‌اند که گویی این کابینه ضعیف‌ترین کابینه در چهل سال پس از انقلاب بوده است! دو نقطه قوت کابینه دوازدهم که در فضای سیاسی - رسانه‌ای این روزها تقریبا مغفول مانده است عبارت است از:
۱- انتخاب بر اساس عملکرد
با نگاهی به کارنامه دولت یازدهم شاهد آن هستیم که وزرای امور خارجه، نفت، بهداشت و درمان، جهاد کشاورزی، راه و شهرسازی نسبت به سایر وزرا نمره‌هایی بالاتر را کسب کرده اند. تکرار مجدد نام این چند وزیر برای کابینه دوازدهم و البته حذف برخی از وزرای ناموفق کابینه یازدهم و عدم معرفی مجددشان نشانگر آن است که انتخاب‌ها نه بر اساس روابط و دوستی‌ها و یا جهت گیری‌های سیاسی بلکه بر مبنای کار کارشناسی و ارزیابی عملکردهای چهار سال گذشته وزرا بوده است. از طرف دیگر جلب رضایت وزرای موفق همچون بیژن زنگنه، حسن قاضی‌زاده هاشمی و محمد جواد ظریف که به دلیل فشارهای جریانی خاص و تندرو دیگر تمایلی به ادامه حضور در دولت نداشتند به هیچ عنوان کار آسانی نبوده است و این مسئله نیز خودش یکی دیگر از نقاط قوت عملکرد روحانی در چینش کابینه است.
۲- انتخاب‌هایی از درون وزارتخانه‌ها
از جمله ایراداتی که معمولا درباره کابینه‌های چند دوره اخیر مطرح می‌شد این بود که چرا به نیروهایی که سال‌ها در درون ساختار وزارتخانه‌ها حضور داشته‌اند و پله پله مسیر پیشرفت را طی کرده توجه کافی نمی‌شود و آن‌ها به عنوان رأس هرم مدیریتی وزارت استفاده نمی‌شوند. با نگاهی به وزرای معرفی شده در وزارتخانه‌های آموزش و پرورش، ارتباطات و فناوری اطلاعات، نیرو، دفاع، اقتصاد و. . . شاهد آن هستیم که وزرای پیشنهادی نه تنها نسبت به وزارتخانه‌های مربوطه ناآگاه نیستند بلکه بخش عمده سال‌های فعالیتشان را در همان وزارتخانه‌هایی که برای آن معرفی شده‌اند گذرانده‌اند. با وجود آن که هر کدام از ما می‌توانیم نسبت به سید محمد بطحایی، جواد آذری جهرمی، حبیب‌الله بیطرف، امیر حاتمی، مسعود کرباسیان و... نظری موافق یا مخالف داشته باشیم اما در این باره جای هیچگونه شکی نیست که هر کدام از این افراد حداقل چهار سال و برخی از آن‌ها بسیار بیشتر در وزارتخانه‌هایی که به عنوان وزیر پیشنهادی برای اداره آن معرفی شده‌اند فعالیت داشته‌اند و به اصطلاح «با زیر و بم کار آشنا هستند»
در چند روز اخیر درباره نقاط ضعف کابینه و جنبه‌های منفی گزینه‌های پیشنهاد شده از طرف رییس‌جمهور برای کابینه دوازدهم مطالب گوناگونی مطرح شده است و با کمی اغراق می‌توان گفت که انتقادات و مطالب منفی مطرح شده درباره کابینه از جانب دوستان و همراهان سیاسی روحانی بیشتر از مخالفان دولت بوده است. همین همراه شدن با جوّ منفی ایجاد شده علیه برخی وزرای پیشنهادی سبب آن شده است که به نقاط مثبت کابینه کمتر توجهی شود و برخی به گونه‌ای با انتخاب‌های روحانی برای دولت دوازدهم مواجه شده‌اند که گویی این کابینه ضعیف‌ترین کابینه در چهل سال پس از انقلاب بوده است! دو نقطه قوت کابینه دوازدهم که در فضای سیاسی - رسانه‌ای این روزها تقریبا مغفول مانده است عبارت است از:
۱- انتخاب بر اساس عملکرد
با نگاهی به کارنامه دولت یازدهم شاهد آن هستیم که وزرای امور خارجه، نفت، بهداشت و درمان، جهاد کشاورزی، راه و شهرسازی نسبت به سایر وزرا نمره‌هایی بالاتر را کسب کرده اند. تکرار مجدد نام این چند وزیر برای کابینه دوازدهم و البته حذف برخی از وزرای ناموفق کابینه یازدهم و عدم معرفی مجددشان نشانگر آن است که انتخاب‌ها نه بر اساس روابط و دوستی‌ها و یا جهت گیری‌های سیاسی بلکه بر مبنای کار کارشناسی و ارزیابی عملکردهای چهار سال گذشته وزرا بوده است. از طرف دیگر جلب رضایت وزرای موفق همچون بیژن زنگنه، حسن قاضی‌زاده هاشمی و محمد جواد ظریف که به دلیل فشارهای جریانی خاص و تندرو دیگر تمایلی به ادامه حضور در دولت نداشتند به هیچ عنوان کار آسانی نبوده است و این مسئله نیز خودش یکی دیگر از نقاط قوت عملکرد روحانی در چینش کابینه است.
۲- انتخاب‌هایی از درون وزارتخانه‌ها
از جمله ایراداتی که معمولا درباره کابینه‌های چند دوره اخیر مطرح می‌شد این بود که چرا به نیروهایی که سال‌ها در درون ساختار وزارتخانه‌ها حضور داشته‌اند و پله پله مسیر پیشرفت را طی کرده توجه کافی نمی‌شود و آن‌ها به عنوان رأس هرم مدیریتی وزارت استفاده نمی‌شوند. با نگاهی به وزرای معرفی شده در وزارتخانه‌های آموزش و پرورش، ارتباطات و فناوری اطلاعات، نیرو، دفاع، اقتصاد و. . . شاهد آن هستیم که وزرای پیشنهادی نه تنها نسبت به وزارتخانه‌های مربوطه ناآگاه نیستند بلکه بخش عمده سال‌های فعالیتشان را در همان وزارتخانه‌هایی که برای آن معرفی شده‌اند گذرانده‌اند. با وجود آن که هر کدام از ما می‌توانیم نسبت به سید محمد بطحایی، جواد آذری جهرمی، حبیب‌الله بیطرف، امیر حاتمی، مسعود کرباسیان و... نظری موافق یا مخالف داشته باشیم اما در این باره جای هیچگونه شکی نیست که هر کدام از این افراد حداقل چهار سال و برخی از آن‌ها بسیار بیشتر در وزارتخانه‌هایی که به عنوان وزیر پیشنهادی برای اداره آن معرفی شده‌اند فعالیت داشته‌اند و به اصطلاح «با زیر و بم کار آشنا هستند»
