بخش‌های منتشر نشده مصاحبه احمدی‌نژاد

- من این را رد نمی‌کنم. منتها واقعیت این است که در دوره دولت فعلی ما طرح و لایحه ای نمی بینیم که از طرف دولت به مجلس رفته و تصویب نشده باشد یا عینا تصویب نشده باشد. ظاهر قضیه این است که هم در قوه قضاییه و هم در مجلس همراهی زیاد است. نمی خواهم بگویم هرکاری قوه قضاییه انجام می‌دهد لزوما می‌خواهد به دولت کمک کند اما یادم هست سال ۹۱-۹۰ که آن تحریم ها اعمال شده بود، وضع به هم ریخته بود، اما قوه قضاییه همراهی نمی کرد. می‌گفتیم یک بخشی را هم او مدیریت کند اما اصلاً این کا را قبول نداشت. یا مجلس مثلاً واقعا پشتیبانی نکرد. ما پنج برنامه داشتیم، گفتیم بالاخره تحریم است دیگر، تحریم می‌شوی یعنی شرایط عوض می‌شود، ما مثل شرایط عادی نمی توانیم کشور را اداره کنیم. نمی گویم زندگی مردم را غیرعادی کنیم، بالاخره دشمن چند تا ضربه زده، خلاءهای ما را هدف گرفته، معنی اش این است ما باید یک مقدار آرایش را عوض کنیم، برنامه های جدیدی بیاوریم. وقتی منابع ارزی ما را محدود می‌کند باید دنبال برنامه دیگری بگردیم و این نیازمند چند برنامه جدید است. محکم ایستادند و نگذاشتند. سه فوریتی مفصل آماده کردیم. اصلاً تریبون مجلس هر روز تخریب دولت بود. می‌گفتیم آقا بالاخره ما شش سال کشور را اداره کردیم مشکلی نبود حالا تحریم شدیم شما هم کمک بدهید و اگر کمک نمی دهید مزاحمت نکنید. یادم هست یک جلسه ای بود، روسای کمیسیون‌های مجلس بودند، رئیس مجلس هم بود، خیلی بحث کردیم، گفتیم آقا این سه تا کار را حداقل بگذارید ما انجام بدهیم و فشار را از روی دوش مردم برداریم. وقتی فشار را برداشتیم و تحریم ها بی اثر شد دیگر اعمالش هم بی فایده است و می‌بینند یک تیری زدند و بی فایده است و زخمی نکرده است چرا دوباره بزنیم؟ گفتند نمی گذاریم.

* این سه طرح چه بود؟
- بله ما باید بخش کشاورزی را فعال کنیم. ما ثروت طبیعی داریم و این ثروت طبیعی ارزشش خیلی زیاد است. وقتی محدود می‌شویم باید این ثروت را فعال کنیم. بخشی از آن زمین است، بخش دیگر معادن است، خود انرژی ای که در اختیار داریم کمی بهتر استفاده کنیم، بودجه دولت از درونش درمی آید. چون بخش اصلی اثر گذاری تحریم ها روی بودجه دولت است، دولت به دست و پا می‌افتد زندگی مردم مختل می‌شود. دولت خودش را از قضایا بیرون بکشد، تحریم هم بشود مردم خودشان اداره می‌کنند. به هرحال می‌روند جنس می‌آورند و کارشان را انجام می‌دهند و زندگی مردم می‌چرخد ولی دولت چون گرفتار است و می‌خواهد بودجه خودش را تامین کند، تصمیماتی می‌گیرد که اثر منفی روی زندگی مردم و چرخش طبیعی اقتصاد می‌گذارد. مخصوصا کشور ما که بخش عمده اقتصاد دست دولت و حکومت است. این‌ها وقتی می‌خواهند خودشان را جمع و جور کنند دیگر چیزی به مردم نمی رسد و اوضاع خراب می‌شود. واقعا در آن شرایط هم قوه قضاییه مقابل ما بود. وقتی بانک مرکزی تحریم شد رییس کل بانک مرکزی هر روز یا مجلس بود یا دستگاه قضایی. معاون هایش دستگیر شدند. معاون وزیر اقتصاد دستگیر شد. خیلی از مدیران دولت هم همینطور. هیچی هم نبود، هیچی هم ثابت نشد. جو بیرون هم سنگین و تمام تریبون ها علیه دولت بود. این واقعا چیز خوبی نبود. کشور آسیب دید. خوشبختانه در پنج سال گذشته اینطور نبوده است و نوعی همراهی ولو در ظاهر و بیان از طرف قوه قضاییه و مجلس با دولت وجود داشته است.

* شباهت هایی در این مسئله نوسانات ارزی بین ۹۱ و ۹۷ وجود دارد. همانطور که اشاره کردید به دستگیری های مسئولین در آن سال ۹۱ و ۹۲ البته خیلی محترمانه تر و پنهانی تر انجام می‌شد در مقایسه با دستگیری هایی که در سال جاری داشتیم. معاون ارزی بانک مرکزی و …
- در این پنج سال نبود ولی آن موقع قائم مقام بانک مرکزی و معاون و معاون وزیر اقتصاد، بعضی از مدیران عامل بانک هایی که موثر بودند. برخورد با دولت خیلی وسیع بود ولی در این پنج سال لااقل روسای قوا با دولت همراهی دارند. من نمی خواهم بگویم واقعا عملیاتی می‌شود اما آنچه از بیرون دیده می شود این است که همراهی وجود دارد. این شاید مقداری مسئولیت دولت را سنگین تر می‌کند. روز حساب کشی خواهند گفت که این‌ها که همراه بودند. من معتقدم از فرصت ها دولت ها می‌توانند استفاده کنند و کارهایی را انجام دهند ولی اگر ساختارها اصلاح نشوند هرچه جلو می‌رویم ، تصمیم های کلان و ملی به مشکلات بیشتری برخورد می کنند و امکان پذیری آن‌ها کمتر می‌شود.

* سخن از اصلاح ساختارها شد. بحثی هم وجود دارد که همین امروز مجمع تشخیص مصلحت نظام در حال تبدیل شدن به مجلس سنا است.
- این نمی‌شود و نیازمند تغییر قانون اساسی است. بالاخره هرجا ما خود را به جای قانون اساسی نشاندیم نتیجه اش مفید نبوده است. شما خودتان مصادیقش را در مقالاتتان دارید. حکومت حق مردم و قانون اساسی نیز برای مردم است، متعلق به ما نیست که بنشینیم هرجوری دلمان می‌خواهد یا هر طور مصلحت می دانیم به آن عمل کنیم. اینطور نیست که اگر با تعداد تشخیص مصلحت ها اصول متعدد قانون اساسی به کرات زیر پا گذاشته شود، در ظاهر مشکل کشور را حل کرده ایم! ، باطنش را که نگاه کنید، نشان می دهد ما هیچ اصول ثابتی نداریم. وقتی اصول سیال شد شما چطور می‌توانید یک بنا را روی پایه های سیال ایجاد کنید؟ شما پایه ثابت می‌خواهید تا بنای اقتصاد، بنای علم، بنای سیاست، بنای مدیریت را روی آن‌ها بگذارید. اگر این پایه ها دائما بلرزد یا بچرخد، آن بنا فرو می ریزد. تعداد مصلحت ها باید خیلی کم باشد و به ندرت اتفاق بیفتد تا آن هم به صورت موقت از قانون اساسی عبور کنیم ولی حالا اگر راهش باز باشد و هرکس هرچه خواست بیاید و از اصول عبور کند، این قانون به چه دردی می‌خورد؟ قانون اساسی فونداسیون و پی محکم ساختمان نظام است و اگر قرار باشد هر روز این پی را تغییر دهیم، ساختمانی باقی نمی ماند. متأسفانه ما این مشکل را داریم. اگر قرار است تغییراتی باشد حتما باید قانون اساسی آگاهانه و عالمانه و به صورت جامع بازنگری شود و حتما با رأی بالای مردم باشد. مردم به قانون اساسی در سال ۶۸ رأی دادند. با این کارهایی که ما می‌کنیم بارها این پی تغییر کرده است. باید رأی مردم پای آن باشد. تعداد این تغییرات نباید از تعداد اصول قانون اساسی بیشتر باشد و یا همینطور تعداد تفسیرهای شورای نگهبان. مثلاً میگوییم ۱۷۷ اصل داریم و روزی برسد که ۲۰۰ تا تفسیر داشته باشیم. هر تفسیر خودش در واقع یک اصل قانون اساسی است و باید به رأی مردم مستظهر شود. وقتی هم نمی شود می‌گوییم چه مشکلی پیش می‌آید؟ مشکل اصلی این است که اراده مردم باید پشت حاکمیت باشد. وقتی مردم اصلاً خبر ندارند و برایشان علی السویه است، اراده مردم پشت آن قرار نمی گیرد و کشور هم جلو نمی رود. یک عده هم این بالا با هم مدام دعوا می‌کنند، موتور خاموش است، این‌ها دارند با هم دعوا می‌کنند. موتور زمانی روشن می‌شود که مردم قانون را مال خود بدانند و پشتش باشند و راجع به آن فکر کنند.

* سوال بعدی این است که در فرآیند بودجه ‌نویسی، نقش دولت چقدر است؟ ما خیلی در ایام بودجه می‌بینیم که راهروهای مجلس شلوغ می‌شود، می‌روند و می‌آیند و عدد زیاد و کم می‌کنند و جداولی بود که هر سال به تعدادشان هم اضافه می‌کردند. به شما هم حتما مراجعه می‌کردند. می‌توانید چند مصداق را توضیح بدهید؟
- مصداق نخواهید. بگذارید ما ریشه را درست کنیم. اصلاً برنامه‌ریزی ما در بودجه هم تحت تأثیر همان نگاه بخشی و محلی است. این دو تا در هنگام بودجه ‌نویسی در مجلس، با هم تعامل می‌کنند نه نگاه کلان و ملی. وزرا می‌خواهند بروند بودجه وزارتخانه خودشان را بالا ببرند، یعنی نتوانسته‌اند دولت را قانع کنند لذا  از طریق نمایندگان وارد می شوند. نماینده هم می‌خواهد برای منطقه خودش یک چیزی بگیرد، این‌ها با هم تفاهمی می‌کنند، این یک رأی به او می‌دهد، او هم مثلاً برای منطقه اش، آب یا برق، یک جاده، یا مدرسه و وسیله رفت‌ وآمد فراهم می کند. چرا این‌طوری است؟ من این را به رهبری هم نوشتم، ایشان هم گفتند من این را قبول دارم. گفتم مجلس حق بودجه‌نویسی ندارد بلکه باید بودجه را با یک سند بالادستی تطبیق بدهد. هرجایش انطباق نداشت بدهد دولت تا انطباق بدهد و برگرداند. مجلس فقط به بودجه بگوید بله یا خیر. اینکه مجلس در آن دخالت کند و آن را بین کمیسیون‌های مختلف تقسیم نماید و از صفر بودجه بنویسد کار اشتباهی است. چه کسی مسئول بودجه است؟ مسئول بودجه دولت است یا مجلس؟

* فعلاً که مخلوط است
- احسنت. مخلوط کردند. ولی در واقع مجلس بودجه را می‌نویسد. وقتی بودجه را می‌دهند سه ماه و نیم در مجلس پخش می‌کنند. دل و روده‌اش را بیرون می‌ریزند و بند و تبصره می‌نویسند. من گفتم اگراین جوری است چرا دیگر دولت زحمت بکشد، ما تمام ساختارهای دولت در تمام کشور را به کار می‌گیریم بودجه را می‌نویسیم، انطباقش با برنامه و با اهداف کلان و با چشم‌انداز را انجام می‌دهیم بعد می‌بریم آنجا، ده نفر آن را به هم می ریزند. بهتر است از اول خودشان بنویسند و مسئولیتش هم با خود آن‌ها باشد. بودجه را می‌نویسند بعد ایرادش را به دولت می‌گیرند. یک خاطره برایتان بگویم. زمانی مجلس تصویب کرده بود که به فلان محل‌ها پول ندهیم، یک نماینده، نامه‌ای نوشت که نمی‌شود. آنها می گویند که ما آزادیم . این نماینده رفت پشت تریبون و هرچه دلش خواست گفت، ما هم طبق معمول جواب ندادیم. آمد در ملاقاتی که نماینده‌ها دارند وقت گرفت، گله کرد که آقای احمدی‌نژاد من ده تا نامه نوشته‌ام، چرا کاری نکردید! گفتم خودتان در بودجه ما را محدود کردید، گفت کِی؟ کو؟ کجا؟ ما نکردیم، چرا الکی حرف می‌زنید! گفتم بیا اینجا را بخوان، گفت من آن روز در مجلس نبودم. گفتم حالا بودی یا نبودی، اطلاع نداری چه چیزی تصویب شده؟ این هم یک لطیفه‌ای است. متأسفانه مجلس ما رأی‌گیری را هم مخفی کرده است. این بزرگ‌ترین ظلم به ملت است. نظارتی که بر مجلس نیست. چه کسی نظارت می‌کند؟ هیچ‌کس! امکان نظارت مردمی هم سلب شده است. همه جای دنیا پذیرفته اند که کار دولت باید شفاف باشد. شورای امنیت ملی، بله، یک چیزهایی مصوب می‌کند شاید لازم نباشد همان موقع به اطلاع مردم برسد، آن هم وقتی زمان اضطرارش گذشت موظف است به اطلاع مردم برساند. ما چیز مخفی از مردم نداریم. سرنوشت مردم  است، پول مردم است. آنوقت رای مجلس به صورت مخفی است! شما بپرسید می‌گوید نه، من رأی ندادم، یک طرحی صد و پنجاه رأی آورده تصویب شده، بعد عین دویست و نود نفر می‌گویند من رأی ندادم. خاطره از این موارد زیاد دارم. یک دفعه وزیر را برای رأی اعتماد می‌بردیم. آنجا از صبح تا ظهر مثلاً ۲۵۰ تا نماینده در مجلس بود، ۴۰۰ بار می‌آمدند که احمدی‌نژاد نگران نباش رأی می‌آورد، بعد رأی می‌گرفتند رأی نمی‌آورد. هر که را می‌دیدی می‌گفت من که رأی دادم. این خیلی بد است. پایه‌ی دوگانگی را می‌گذارد. باید اسم‌ها منتشر شود که کدام نماینده به چه چیزی رأی داده است.

* بعضی از نمایندگان می‌گویند که همین می‌شود مبنای فشار توسط برخی نهادها یا رد صلاحیت توسط شورای نگهبان در انتخابات بعدی
- این چه حرفی است. ببخشید، یعنی در کل دنیا که این کار را می کنند و ما این مجلس را از آن‌ها گرفته ایم نمی‌فهمند؟! این حق مردم است. حتی دادگاه هم حق مردم است. مردم باید بدانند در دادگاه‌ها چه چیزی می‌گذرد. آقای نماینده، شما باید تابع قانون اساسی باشید، تمام مذاکرات مجلس نیز باید از رادیوتلویزیون پخش بشود. دلیلش این است که حقوق ما دارد آنجا تصویب می‌شود. باید بدانیم که هر نماینده چه رأیی داده است. بعد مدعی فشار می شوند. فشار بیاورند، مگر فقط شما باید فشار بیاورید، مرد باشید بایستید و از حق ملت دفاع کنید ، آن وقت معلوم می‌شود، عیارتان چند است. و الا مخفیانه رأی می‌دهید، امتیازات را هم می‌گیرید و بعد می‌گویید من رأی ندادم. اینکه نشد. اصلاً نماینده‌ها قابل ارزیابی نیستند. چطور قابل ارزیابی اند؟ ارزیابی در دو جا ممکن می شود. یکی در اظهارنظرها و مواضع و یکی هم در رأی دادنها در مجلس. مهمترینش در رأی است. اخیرا هم مد شده است و جلسات رو غیرعلنی می‌کنند. تمام مباحث و موضوعات که سرنوشت مردم است، موضوع اقتصاد است، ارز است، سکه است، غیرعلنی بحث می‌کنند، بعد میکروفون را روشن می‌کنند رأی بدهید. این رفتار خلاف قانون اساسی است. این تضییع حق ملت ایران است. این منشا فساد است. یک موقعی یک قانونی مجلس گذاشت، طرح ساماندهی اراضی معدنی و بافت های مسکونی روستایی را تصویب کردند. ما مخالفت کردیم. اما دیدیم یک شورایی درست کردند، یک نفر از دستگاه قضایی، یک قاضی، یک نفر از ثبت، یک نفر هم از بنیاد مسکن، تمام زمین هایی که دست هر کسی هست سند بدهید. هرکسی زمین دستش است سند بگیرد، ولی این اضافه کرده اگر زمین وقفی هست یا مال دولت هست و تصرفاتی هست، سند بدهند، اوقاف و دولت بروند شکایت کنند و پی بگیرند.
من نوشتم که این را تایید نمی‌کنم زیرا تایید غارت ثروت ملت و تشویق به اشغالگری و قانونی کردن تصرف است. هرکس تصرف عدوانی کرد مال خودش است، بعد دولت برود شکایت کند! کسی که تصرف کرده بالاخره دستش توی دست کسی هست، حالا دولت برود شکایت کند! پرونده هایی داریم سی سال دولت می‌دود چیزی هم گیرش نمی آید. چون دولت است دیگر، تازه این دارد دنبال می‌کند که مدیر بعدی می‌آید تا این یادش بیفتد که این را باید دنبال کند عمرش گذشت. من نوشتم چنین چیزی را تایید نمی‌کنم. این خلاف قانون اساسی است. غلط است. این که می‌گفتند فلانی قانون ها را امضا نمی‌کند یکی از آنها همین بود. این خلاف حقوق ملت است که هر کسی تصرف کرد، برنده است! یکی از پایه های اصلی ثروت های سنگین در کشور ما زمین است. کسانی که زمین تصرف کردند و ارزش افزوده اش را بردند، حالا داشتند آن را قانونی می‌کردند. معلوم است که غلط است. مردم باید در جریان باشند، بلند باید داد بزنیم که مردم این کار قرار است انجام شود، آیا آن را قبول دارید؟ چون این زمین برای شماست. مال شما را دارند بذل و بخشش میکنند، حق دارند؟ ولی رأی چیست؟ مخفی است. یک جا که نتیجه کار خوب باشد همه می‌گویند ما رأی دادیم اما یک جا که کار خراب بشود، همه مدعی هستند که رأی نداده اند. این نمی‌شود. متأسفانه مجلس از وقتی آمد در این ساختمان هرمی اینجور شد. ساختمان قبلی یا با نشست و برخاست یا با دست بلند کردن یا با کارت و اسم، رأی می‌دادند و مشخص بود. این خبرگزاری خانه  ملت که این همه فقط موضع سیاسی می‌گیرد این‌ها را منتشر کند که لایحه فلان مطرح بود، در این بندش این آرای موافق، مخالف، ممتنع و این افراد هم غایب بودند.

* به نظر می‌رسد ما از گذشته درس چندانی نمی‌گیریم و برای مثال تاحدودی اشتباهات و دستپاچگی دولت در قبال بازار ارز در ماههای گذشته شبیه به رفتار دولت شما در سال ۹۱ بود.
- درست می‌گویید. ما ساختارها را به گونه ای چیده ایم که پیوستگی ندارد. این باید در ساختارهایی که در قانون اساسی و قوانین عادی است اصلاح شود تا این تجربیات منتقل گردد. یک راه آن این است که ما یک تفاهم ملی کنیم و آن را به رأی مردم بگذاریم که مثلاً این ده تا کار باید در اقتصاد ایران انجام شود. هر دولتی که می‌آید باید این ده تا را رعایت کند و مبتنی بر این حرکت کند. این بسیار مهم است. وگرنه هر دولتی که می‌آید کار دیگری می‌کند. البته ما برنامه چهارم را اجرا کردیم ولی دیدگاه های دیگری داشتیم کما اینکه امروز هم من دیدگاه های دیگری دارم. من معتقدم ثروتی که ما داریم هیچ‌کس در دنیا ندارد اما این ثروت را به بدترین شکل ممکن مدیریت و مصرف می‌کنیم. علتش هم این است که ملت را کنار زده ایم.

* دغدغه ای وجود دارد مبنی بر اینکه نظرات کارشناسی و ایده های مختلفی در کشور مطرح می‌شود اما در سطح همین حرف و تعدادی جلسه و کمیته باقی می‌ماند و با تعدد مراکز تصمیم گیرنده درباره اقتصاد کشور نیز رو به رو هستیم. شما عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام هستید. این مجمع تا چه میزان در این تصمیم گیری‌ها دخیل است؟
- اسم این مجمع جوری است که عده ای تصور می‌کنند این مجمع صبح تا شب دنبال این است که ببیند کجا اشکالی هست که آن را درست کند. این مجمع دو وظیفه دارد. یکی حل اختلافات مجلس و شورای نگهبان است که اکثر قریب به اتفاق آن، مسائل معمولی است و کمتر موردی مثل همین مورد اخیر پالرمو مطرح می‌شود. دومین وظیفه اش هم این است که دفتر رهبری سیاست هایی را تنظیم می‌کند و به مجمع می‌فرستد، مجمع نظر مشورتی اش را می‌دهد و برمی گرداند. این مجمع که نمی تواند برود ببیند کجای اقتصاد کشور مشکل دارد، آن را درست کند.

* برخی معتقدند مجلس تا حدود زیادی در تصمیم‌گیری‌های اقتصادی موثر است اما چندان پاسخگو نیست
- در دوره ریاست آقای لاریجانی در مجلس، روند به هم خوردن توازن اختیار و مسئولیت خیلی سرعت پیدا کرد. واقعا قبل از آن به این شدت نبود. با قوانین عادی که گذاشت، شورای نگهبان هم مراقبت نکرد. برای شما مثال می‌زنم. یک طرحی در مجلس نوشتند که مصوبات دولت را اگر رئیس مجلس ایراد گرفت خود به خود باطل است. اول گفتند رییس مجلس باطل می‌کند، بعد گفتند خود به خود باطل می‌شود. این خلاف اصل ۱۳۸ است. این یعنی حاکم شدن رییس مجلس بر دولت. بعد هم گفتند قابل ارجاع به هیچ مرجعی هم نیست. یعنی ما نمی توانیم برویم به دیوان عدالت اداری یا قوه قضاییه بگوییم رییس مجلس برخلاف قانون عمل کرده است. رییس مجلس یک نماینده است. در قانون اساسی ما رئیس مجلس فقط مسئول تنظیم مجلس است و اختیاری ندارد ولی همینطوری آمدند گفتند رئیس قوه است و اختیار به آن دادند. قانون عادی این توازن را به هم زده است. رییس مجلس وقتی می‌تواند بدون پاسخگویی به جایی مصوبات دولت را باطل کند معنایش این است که حاکم بر دولت است.

* آن طرف هم مجلسی ها همیشه شاکی هستند که دولت ها از مصوبه هیئت وزیران برای قانون گذاری استفاده می‌کنند
- اینطور نیست. اگر دولت وارد حیطه قانون گذاری شد، رییس مجلس می‌تواند با استدلال آن را رد کند. اگر توافق نکردند، بروند دیوان عدالت اداری. هیئت عمومی دیوان هست و نظر می‌دهد. نه اینکه به خود رئیس مجلس بسته باشد. اول اینکه کاش بدهند به مجلس. دولت یک تصمیمی گرفته  که خلاف قانون است، این تصمیمش با کل مجلس است یا یک نفر؟

* منطقا با کل مجلس
- این را در اصلاح قانون اساسی به رئیس مجلس تبدیل کردند. طبق اصل ۱۳۸ هم، رئیس مجلس با ذکر دلایل باید بدهد به دولت تا خودش تجدید نظر کند. این ها اختیار را دادند به خودش و خودش باطل می‌کند. یک جای دیگر داریم که رئیس جمهور ملزم است قوانین را ابلاغ کند. ما تفسیر قانون اساسی داریم از شورای نگهبان که اگر رئیس جمهور هرچیزی را خلاف مصالح کشور و اسلام تشخیص داد حق ندارد امضا کند. این‌ها دادند، من هم گفتم این هنوز قانون نشده و ورود به اختیارات رئیس دولت است و پدر کشور را در می‌آورد که حالا مثالش را خواهم زد. گفتند نخیر باید امضا کنید. گفتم رییس جمهور ماشین امضا نیست و مجری قانون اساسی است، من می‌گویم در این قانونی که نوشتید قانون اساسی رعایت نشده است لذا حق ندارم امضا کنم، نمی توانم خیانت کنم به کشور، باید برگردد شما اصلاح کنید. رفتند یک قانون درست کردند که اگر رئیس جمهور امضا نکرد رییس مجلس امضا کند. این اختیار در قانون اساسی نیامده است. اصلاً. یعنی چه که رییس مجلس اجرا کند؟! رئیس جمهور مجری قانون اساسی است و تشخیص داده است که این خلاف قانون اساسی است لذا باید بروید اصلاحش کنید، نمی‌شود بگویید بروید یکی دیگر امضایش کند. این کار برهم زدن توازن و دادن اختیارات اضافه است. در قانون اساسی اسم رئیس مجلس فقط دو جا آمده است. رئیس قوه هم نیست. در قانون اساسی رئیس قوه مجریه و قضاییه مشخص است اما قوه مقننه رئیسش معلوم نیست. قوه مقننه مجمع تشخیص مصلحت نظام درونش هست، شورای نگهبان هست، مجلس هست، نهادهایی مثل شورای امنیت ملی هم هست، شورای انقلاب فرهنگی هم که امام و رهبری پایه گذاری کردند، رییس همه این‌ها کیست؟ قانون اساسی مشخص نکرده اما همینطوری خودشان گفتند که رئیس مجلس رئیس قوه است و به او اختیارات دادند. این غلط است. ایشان سخنگو است، رییس مجلس نماینده یک شهر است که سخنگوی مجلس است. این اختیارات با وضع قانون عادی و خلاف قانون اساسی توازن را بهم زده است. اینکه رئیس جمهور باید برود دم در اتاق رئیس مجلس غلط است. رئیس جمهور بالاترین نمایندگی از ملت را دارد که هیچ‌کس دیگری ندارد و مستقیم با رأی مردم انتخاب شده است. رییس مجلس چقدر رأی دارد؟ ۱۶۰ هزار تا مثلاً، اصلاً از تهران بیاید ۲ میلیون رأی. ۲میلیون کجا ۲۰میلیون کجا؟  رییس جمهوری نماینده کل ملت است و رئیس مجلس نماینده یک شهر است. شما اختیارات را می‌گذارید روی دوش رئیس مجلس! بسیار خوب بگذارید روی دوش کل مجلس. اگرچه مجلس ما هم نماینده اقلیت است، چون نمایندگانش با ۲۵ درصد آرا بالا می‌آیند و حد نصاب ۲۵ درصد است. کل رأیی که نمایندگان دارند مجموعا ۷ یا ۸ میلیون است درحالیکه رییس جمهور ۲۴-۲۵ میلیون رأی دارد. و تازه مجلس مسلط بر رییس جمهور است. اگر یک اختیاری به مجلس دادیم در برابرش اختیاری هم به رئیس جمهور باید بدهیم که بتواند مصوبات آن را وتو کند، یا انتخابات زودرس بگذارد. ما یک طرفه کردیم و هی داریم تشدیدش می‌کنیم. در این مناسبات امکان تصمیم گیری های بزرگ وجود ندارد، رییس جمهور و دولت باید هی باج بدهد، چون طرف مقابلش اختیارات دارد و مسئولیت ندارد و نگاهش هم محلی است. این را باید درست کنیم. یعنی عزیزانی که دلسوز کشورند و جامعه نخبگان کشورند باید بدانند که این باید درست شود وگرنه ما این بالا، بر سر چه موضوعی داریم دعوا میکنیم؟ حالا باز خدارا شکر ما وارد این بازی نشدیم که یک فحش این بدهد و یک فحش ما. چون من می‌دانم واقعا اطلاعات ندارند دوستان، یعنی یک جوری بستیم ما که کسی اصلاً به این حوزه زیرساخت ها وارد نمی‌شود.

* بالاخره همواره دولت میل به اختیارات بیشتر دارد.
- وقتی تصمیم‌گیری این‌جوری است طبیعی است دولت سعی می‌کند اختیار بگیرد از مجلس منتها در دوره‌ی ما واقعاً بودجه‌هایی که نوشتند سعی کردند دولت را ببندند. یعنی هی محدودیت برای دولت درست کنند. اولین بودجه برای ۱۲۸۶ است لذا برای اولین بار در تاریخ صد و ده ساله‌ی بودجه‌نویسی کشور، این را در پرانتز بگویم که من از اولین بودجه‌ی کشور تا کنون را خوانده ام. یعنی رفتم سیر تغییرات بودجه را خواندم. ببینید در دوره‌ی ما هم مجلس هفتم، هم مجلس هشتم و هم یک مقدار مجلس نهم واقعاً پدر دولت را درآوردند. برای اولین بار نوشتند که باید این‌قدر دربیاورید و این‌قدر خرج کنید! اگر این را نکردید تصرف در اموال دولتی است. خیلی عجیب است! شما پیش‌بینی در آمد می‌کنید که ممکن است محقق نشود و اگر نشد باید دادگاه بروید. در خصوص قانون بودجه ، کلی پرونده برای همکاران من در دیوان محاسبات و دادگاه درست کرده‌اند.

* یادم هست که آن موقع نمایندگان می‌گفتند آقای احمدی‌نژاد اصلاً بودجه را اجرا نمی‌کند برای همین این کارها را می‌کنیم.
- بهتر است گزارش تفریغ بودجه را بیایند بدهند. آخر چرا همین‌طور می‌گویند؟ تفریغ بودجه را قانون اساسی هم گفته است عیناً باید در اختیار عموم قرار بگیرد. اگر من جایی دستوری خارج از بودجه دادم معلوم می‌شود. وجود ندارد. همین‌طوری ادعاهای بی اساسی را مطرح می کنند! یک‌چیزهایی که قانون بوده قانونش را نمی‌آورند و ارائه نمی کنند. تفریغ بودجه برای همین است دیگر منتشر کنید بگویید ما دویست بند بودجه نوشته‌ایم صدتایش را احمدی‌نژاد اجرا نکرده است. کدامش را من اجرا نکردم؟ همین‌طوری مثل همین خصوصی‌سازی، ادعا می کنند که دولت بد اجرا کرده است، داده است به خصولتی ها، هر چه می‌گوییم آقا دولت بد اجرا نکرده؟ کدام بند و تبصره را می گویید؟

* به عنوان سوال آخر، آقای احمدی‌نژاد، بیایید فرض کنیم که شما هرگز رئیس‌جمهور ایران نبوده‌اید و امروز هم به عنوان یک سیاستمدار دارید این‌ها را توضیح می‌دهید و ما هم می‌پذیریم که حرف های شما درست است، از طرفی نهایت قدرتی که امروز می‌توان با رأی مردم به دست آورد ریاست جمهوری است و الان شما دارید توضیح می‌دهید که زمانی که رئیس جمهور بودید توان کافی برای حل این مشکلات نداشتید. به چه نتیجه ای می رسیم؟
- ما حداکثر استفاده را از فرصت ها کردیم. اشاره کردم در قسمت اول که پنج شش طرح سراسری اجرا کردیم بالاخره. این ها استفاده از ظرفیت ها بود. جریان های سیاسی وقتی متوجه شدند، مقابل ما در درون حکومت صف آرایی کردند.