تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۷/۱۷ ساعت ۱۷:۱۲
کد مطلب : ۱۳۷۹۷۰
نتیجه این هیاهو، هیچ است!
رضا صادقیان
واکنش‌های منتشر شده پس از بازداشت برادر معاون اول رئیس جمهور قبل از آنکه انعکاس دهنده اجرا شدن عدالت و کشف حقیقت را فریاد بزند، نشانه یک کنش سیاسی در برابر جریان مقابل سیاسی جلوه‌گر شده است. هیاهوی بسیاری در میان نشریات مخالف دولت و منتقدان طیف اصلاح‌طلب در فضای مجازی به راه افتاده است، ولی سوال اصلی اینجاست؛ کسانی که در مورد این بازداشت و یا مسائل فساد مالی و اداری که صدایشان در این برهه از زمان بسیار بلند شده است در مقابل دیگر بازداشت‌ها، احضارها و احکام قضایی درباره فساد مالی هم طیفی‌های خود چنین رفتاری داشته‌اند؟با توجه به مطالب منتشر شده در نشریات کشور و موضع‌گیری شماری از سیاسیون، پاسخ چنین سوالی خیر است.
هنور از مسئله املاک واگذار شده توسط شهرداری تهران به مدیریت قالیباف چندان نگذشته است، به راستی در همان روزهایی که بحث این واگذاری‌ها و قانونی بودن و یا غیرقانون چنین بخشش‌هایی در رسانه‌های کشور مطرح شده بود چرا بسیاری از شخصیت‌های سیاسی نزدیک به طیف اصولگرا در برابر چنین گزارش رسمی سکوت اختیار کردند و تنها سخن از بازرسی و صبر می‌گفتند؟اگر دامن زدن به نابرابری‌هایی اجتماعی و به مسلخ بردن عدالت اجتماعی رفتاری ناصواب معنا می‌شود، چرا در برابر یک گزارش سکوت و در مقابل احضار و بازداشت خبر از فتح‌الفتوح‌ها به میان می‌آید؟
مبارزه با رانت و فساد مالی شوخی بردار نیست، مسئله ارتباطی با جریان سیاسی ندارد، دامنه فساد، افزایش و یا کاهش چنین امری ارتباط مستقیم با باورهای مردم و زیست آنان در کشور دارد. جلوگیری از فساد مالی و بستن دریچه‌های سودجویی و مال اندوزی از طریق روش‌های غیرصحیح، مطالبه تمام شهروندان است، مردمی که گاه برای راه افتادن یکی از عادی‌ترین مسائل زندگی خویش ناچار از پرداخت زیرمیزی-رومیزی می‌شوند و همین مردم شاهد و ناظر چنین موضع‌گیری‌هایی هستن، برخوردهایی که گاه در روزهای نخست با سر و صدای زیادی همراه است و پس از چند روز گویی هیچ اتفاقی رخ نداده است.
بگو و مگوهای شکل گرفته بعد از هر بازداشت و دادگاه مادامی که فقط احوالات دیگری را در بر بگیرد و شامل حال خودمان و نزدیکان نسبی و سببی نشود در عمل فایده‌ای نخواهد داشت. وقتی از تمام این موضع‌گیری‌های نتیجه‌ای قابل لمس برای عموم مردم در مقابله با فساد اداری و مالی رخ ندهد، تکرار صدها هزار از این سخنان شنیده نخواهد شد. هر کدام از جریان‌های سیاسی زمانی می‌توانند درباره رفتارهای همه جانبه علیه فساد سخن بگویند و به حریف سیاسی فخر بفروشند و دامان خود را پاکیزه از فساد مالی بدانند که ذره‌ای فساد در میان هم طیفی‌ها یافت نشود، در غیر اینصورت نتیجه این هیاهو به هیچ منجر می‌شود و در این میان آنچه مورد بی‌مهری و کم توجهی واقع شده است نگاه‌های خیره مردم به چنین کشمکش‌هایی در فضای سیاسی کشور است.
انتخاب تیترهای هیجانی و متهم کردن دیگری به بهانه حمایت از چهره‌های اقتصادی مفسده انگیز، نشر یادداشت علیه معاون رئیس دولت و برخی شخصیت‌ها تا هنگامی که بدون چشم پوشی با مسئله فساد مالی برخورد نشود و چنین بحث‌هایی دستمایه موضع‌گیری‌های بی‌فایده می‌گردد، نه تنها در به فرجام رساندن مبارزه با فساد راه به جایی نمی‌بریم، بلکه امیدهای اندک را با رواج ناامیدی، نتوانستن‌ها، نشدن‌ها و عدم توانایی در برخورد با فسادهای سازمان یافته پاسخ می‌دهیم و رسیدن به این نقطه نتیجه قابل پیش بینی مناقشه‌های نادرست در فضای سیاسی کشور است.
واکنش‌های منتشر شده پس از بازداشت برادر معاون اول رئیس جمهور قبل از آنکه انعکاس دهنده اجرا شدن عدالت و کشف حقیقت را فریاد بزند، نشانه یک کنش سیاسی در برابر جریان مقابل سیاسی جلوه‌گر شده است. هیاهوی بسیاری در میان نشریات مخالف دولت و منتقدان طیف اصلاح‌طلب در فضای مجازی به راه افتاده است، ولی سوال اصلی اینجاست؛ کسانی که در مورد این بازداشت و یا مسائل فساد مالی و اداری که صدایشان در این برهه از زمان بسیار بلند شده است در مقابل دیگر بازداشت‌ها، احضارها و احکام قضایی درباره فساد مالی هم طیفی‌های خود چنین رفتاری داشته‌اند؟با توجه به مطالب منتشر شده در نشریات کشور و موضع‌گیری شماری از سیاسیون، پاسخ چنین سوالی خیر است.
هنور از مسئله املاک واگذار شده توسط شهرداری تهران به مدیریت قالیباف چندان نگذشته است، به راستی در همان روزهایی که بحث این واگذاری‌ها و قانونی بودن و یا غیرقانون چنین بخشش‌هایی در رسانه‌های کشور مطرح شده بود چرا بسیاری از شخصیت‌های سیاسی نزدیک به طیف اصولگرا در برابر چنین گزارش رسمی سکوت اختیار کردند و تنها سخن از بازرسی و صبر می‌گفتند؟اگر دامن زدن به نابرابری‌هایی اجتماعی و به مسلخ بردن عدالت اجتماعی رفتاری ناصواب معنا می‌شود، چرا در برابر یک گزارش سکوت و در مقابل احضار و بازداشت خبر از فتح‌الفتوح‌ها به میان می‌آید؟
مبارزه با رانت و فساد مالی شوخی بردار نیست، مسئله ارتباطی با جریان سیاسی ندارد، دامنه فساد، افزایش و یا کاهش چنین امری ارتباط مستقیم با باورهای مردم و زیست آنان در کشور دارد. جلوگیری از فساد مالی و بستن دریچه‌های سودجویی و مال اندوزی از طریق روش‌های غیرصحیح، مطالبه تمام شهروندان است، مردمی که گاه برای راه افتادن یکی از عادی‌ترین مسائل زندگی خویش ناچار از پرداخت زیرمیزی-رومیزی می‌شوند و همین مردم شاهد و ناظر چنین موضع‌گیری‌هایی هستن، برخوردهایی که گاه در روزهای نخست با سر و صدای زیادی همراه است و پس از چند روز گویی هیچ اتفاقی رخ نداده است.
بگو و مگوهای شکل گرفته بعد از هر بازداشت و دادگاه مادامی که فقط احوالات دیگری را در بر بگیرد و شامل حال خودمان و نزدیکان نسبی و سببی نشود در عمل فایده‌ای نخواهد داشت. وقتی از تمام این موضع‌گیری‌های نتیجه‌ای قابل لمس برای عموم مردم در مقابله با فساد اداری و مالی رخ ندهد، تکرار صدها هزار از این سخنان شنیده نخواهد شد. هر کدام از جریان‌های سیاسی زمانی می‌توانند درباره رفتارهای همه جانبه علیه فساد سخن بگویند و به حریف سیاسی فخر بفروشند و دامان خود را پاکیزه از فساد مالی بدانند که ذره‌ای فساد در میان هم طیفی‌ها یافت نشود، در غیر اینصورت نتیجه این هیاهو به هیچ منجر می‌شود و در این میان آنچه مورد بی‌مهری و کم توجهی واقع شده است نگاه‌های خیره مردم به چنین کشمکش‌هایی در فضای سیاسی کشور است.
انتخاب تیترهای هیجانی و متهم کردن دیگری به بهانه حمایت از چهره‌های اقتصادی مفسده انگیز، نشر یادداشت علیه معاون رئیس دولت و برخی شخصیت‌ها تا هنگامی که بدون چشم پوشی با مسئله فساد مالی برخورد نشود و چنین بحث‌هایی دستمایه موضع‌گیری‌های بی‌فایده می‌گردد، نه تنها در به فرجام رساندن مبارزه با فساد راه به جایی نمی‌بریم، بلکه امیدهای اندک را با رواج ناامیدی، نتوانستن‌ها، نشدن‌ها و عدم توانایی در برخورد با فسادهای سازمان یافته پاسخ می‌دهیم و رسیدن به این نقطه نتیجه قابل پیش بینی مناقشه‌های نادرست در فضای سیاسی کشور است.
مرجع : روزنامه بهار
