چالش «۱۲۰ دقیقه‌ای‌ها» در اکران ۹۸

جشنواره سی‌وهفتم فیلم فجر را در قیاس با دوره‌های اخیر این رویداد می‌توان رکورددار فیلم‌هایی با زمان بالا دانست، هرچند تصور غالب در سینمای ایران چنین بوده و است که فیلم‌های سینمایی باید در زمان ۹۰دقیقه‌ای تولید شوند، اما در این دوره از جشنواره شاهد فیلم‌هایی با زمان بیش از دو ساعت بودیم که اتفاقا جزو آثار پرمخاطب و شاخص جشنواره هم بودند.فیلم سینمایی «شبی که ماه کامل شد» ساخته نرگس آبیار با ۱۴۰دقیقه، «ماجرای نیمروز، رد خون» ساخته محمدحسین مهدویان با ۱۴۰دقیقه و «متری شیش و نیم» ساخته سعید روستایی با ۱۳۰دقیقه فیلم‌های پرسروصدای جشنواره سی‌وهفتم بودند که از میان آن‌ها اکران آخری به جهت دریافت سیمرغ بهترین فیلم از نگاه تماشاگران، برای نوروز ۹۸ قطعی شده است. این‌ها فیلم‌هایی هستند که به نظر می‌رسد قاعده «زمان استاندارد فیلم در سینمای ایران» را به چالش کشیده‌اند.

نرگس آبیار کارگردان «شبی که ماه کامل شد» در نشست رسانه‌ای این فیلم پس از نمایش در سالن رسانه‌ها درباره زمان این اثر گفت: «نمی‌توان چنین فیلم‌هایی را در ۹۰دقیقه روایت کرد، ضمن اینکه کم‌کم باید از فیلم‌های ۹۰دقیقه‌ای عبور و قبول کنیم که می‌شود آثاری را در دو ساعت هم تولید کرد.»، اما فارغ از قبول یا رد مخاطبان، سینمای ایران به ویژه در چرخه اکران عمومی چقدر از نظر زیرساختی آماده قبول این گزاره است؟جالب است بدانید این سه فیلم تنها فیلم‌هایی نیستند که زمان استاندارد ۹۰دقیقه را به چالش کشیده و در زمانی طولانی‌تر تولید شده‌اند، برای مثال فیلم سینمایی «معکوس» با ۱۰۲دقیقه، «روز‌های نارنجی» با ۱۰۲دقیقه، «سونامی» با ۱۰۵دقیقه، «درخونگاه» با ۱۰۷دقیقه، «سمفونی نهم» با ۱۰۵دقیقه، «۲۳ نفر» با ۱۱۰دقیقه و «جمشیدیه» با ۱۰۶دقیقه از این دسته از آثار بودند.با وجود این موارد، اما نکته مهم این است که این آثار با زمان روایتی بالای ۱۲۰دقیقه، کار جدول‌بندی اکران را برای سینماداران سخت می‌کنند، به طوری که این امر باعث می‌شود آن‌ها سانس‌های ۵/۲ ساعته برای چنین فیلم‌هایی تعریف کنند؛ امری که به لحاظ اقتصادی برای سینماداران مقرون به صرفه نیست چراکه در نهایت آن‌ها یک یا دو سانس نمایش را در برنامه روزانه خود از دست می‌دهند و همین موضوع باعث می‌شود آن‌ها نسبت به اکران چنین فیلم‌هایی تمایل نداشته باشند.