مصیبت‌های کولبران تمامی ندارد

گروه جامعه: کولبران قربانی مین، برای پوشش هزینه‌های درمانی خود، هیچ چتر حمایتی ندارند.به گزارش ایلنا، کولبران در هنگام عبور از کوهستان‌های مرزی با خطرات بسیار دست و پنجه نرم می‌کنند که یکی از این خطرات، مین‌های به جامانده از سالهای جنگ تحمیلی است.این کولبران در صورت برخورد با مین و از دست دادن سلامتی، زیر چتر بیمه نیستند و باید همه هزینه‌های درمان را از جیب خالی خود بپردازند. لقمان وحید، کولبری پیرانشهری است که در سال ۹۶، روی مین رفت و بینایی یک چشم و یک پا را از دست داد.او که تا امروز، عمل‌های جراحی بسیاری را با کمک گرفتن از خیرین و فعالان مدنی انجام داده؛ می‌گوید: هنوز سوی چشمانم برنگشته و پزشکان می‌گویند باید عمل پیوند قرنیه را انجام دهم؛ این در حالیست که تنها بیمه‌ای که دارم، بیمه روستاییان و عشایر است و بیمارستانها آن را برای مداوای من نمی‌پذیرند.

لقمان که سالهاست درگیر مداوا و هزینه‌های آن است، هیچ منبع درآمدی ندارد؛ او می‌گوید: من در خانه استیجاری زندگی می‌کنم؛ همسرم کارگر روزمزد کشاورزی است و تنها منبع درآمد خانواده ما، درآمد ناچیزی است که از این راه به دست می‌آید.او با بیان اینکه برادرهایم هم کولبر هستند و خانواده استطاعت کمک به من را ندارند، ادامه می‌دهد: بعد از رفتن روی مین، دیگر نتوانستم کار کنم و پول دربیاورم؛ دو فرزند دارم که هزینه‌های تحصیل آن‌ها هم هست؛ تا امروز اگر مردم و خیرین نبودند، نمی‌توانستم طاقت بیاورم و ادامه بدهم. من خانه‌نشین شده‌ام با اینهمه هزینه که روی دستم مانده است!او خواستار تحت پوشش قرار رفتن بیمه است و می‌گوید: کاش لااقل، بخشی از هزینه‌های درمانی من و امثال من را بیمه قبول می‌کرد. من برای امرار معاش و درآوردن هزینه‌های خانواده، مجبور به کولبری و عبور از مرز شدم؛ برای تفریح که روی مین نرفتم! چرا هیچ نهادی از ما حمایت نمی‌کند؟! چرا ما را به امان خدا رها کرده‌اند؟!