گروه سیاسی: روزنامه آرمان ملی نوشت: واقعا انسان حیرت میکنـــد و جــــای حـــیرت نیز دارد که در سطوح بالای مدیریت مبارزه با کرونا چه میگذرد؟ بیاعتنایی محض به همه هشدارها راجعبه چهارشنبهسوری و خریدهای نوروزی و از همه بدتر تعطیلات عید جای خود، اما معلوم نیست حالا که عوارض رو به افزونی است، بهکدام دلیل آن همه سهلانگاریهای مخرب بروز و ظهور مییابد؟ چرا اعمال سختگیریها و محدودیتها نسبت به پیکهای اول و دوم و سوم هم کمتر است؟! با اینکه تقریبا کل کشور نارنجی و قرمز شده است و تعداد مبتلایان رسمی، روزانه از ۲۰ هزار نفر تجاوز کرده و هنوز عوارض و تبعات اصلی دورهمیها و تعطیلات آشکار نشده است و این بار با نوع جهشیافته ویروس روبهرو هستیم، محدودیتهای ۱۰ روزه اعلامی ستاد ملی مبارزه با کرونا با جدیت و جامعیت اجرائی نمیشود؟ متاسفانه گزارشها از تراکم مسافران اتوبوس و مترو خبر میدهد و ادارات دولتی به فعالیتهای خود ادامه میدهند و در شهر هیچ نشانی از خلوتی و خلل در آمد و شدهای روزانه به چشم نمیخورد. آمارهایی که فرمانده عملیات ستاد مقابله با بیماری کرونای کلانشهر تهران میدهد تکاندهنده است و وقتی توجه کنیم که این آمارها رسمی هستند و قطعا آمارهای واقعی بسیار بیشترند سوالهای جدی و ناباورانه در ذهن انسان منتشر میشود که دلیل این همه تعلل و عدم ورود قاطعانه در اجرای پروتکلها چیست؟
اکنون از هرسو که به موضوع بنگریم کانون این سوالها متوجه شخص رئیسجمهور است و متاسفانه ایشان یا بخشهای جمعی دولت هنوز توضیحات لازم و ضروری پیرامون بحرانی که در آن غوطهوریم ندادهاند! اگر آمارها از دقت لازم برخوردار نیستند، اگر میلیونها سفر و چندبرابر آن دورهمی، هیچ اثر قابل ملاحظهای در فوران تعداد مبتلایان و پس از آن مرگومیرها ندارد، رئیسجمهور محترم در تلویزیون حاضر شود و توضیحات لازم را به مردم بدهد و مسئولیت عدم قاطعیت در اجرای محدودیتهای ضروری را رسما بهعهده گیرد. قطعا درست است که مردم را نباید بیهوده ترساند و بلاوجه آنها را نگران ساخت، ولی وقتی موج گردابی چنین حائل پدید آمده است و تختهای بیمارستانی پر شدهاند و کادر درمان بیشاز هرزمان دیگری به مشقت گرفتار شده و میشوند کدام عقلانیت حکم میکند که از ترس مردم جلوگیری بعمل آوریم تا آنها بدون محافظتهای لازم در خیابانها و ادارات و بازارها حاضر شوند و از عواقب رفتار پرخطر خود نگرانی به دل راه ندهند. هزاربار گفته شد که مردم واقعا بیشاز آنکه به توصیهها و سخنرانیها و خواهشها توجه کنند به اعمال و رفتار مسئولان مینگرنند و براساس میزان جدیت عملی آمران و ناهیان رفتار خود را تنظیم میکنند. مردم بدرستی میگویند اگر درجه خطر بالا باشد دلیلی ندارد که جادهها باز باشند، اگر تماسهای اجتماعی بیماریزا باشند حتما مسئولان از تراکم مسافران در اتوبوسها و مترو جلوگیری بعمل میآورند، اگر امکان طغیان بیسابقه کرونا وجود داشته باشد مسئولان بلندپایه که جان انسانها برایشان در صدر اولویتها قرار دارد حتما تعطیلی سراسری اعلام میکنند و نمیگذارند که زن و مرد و پیر و جوان در مقابل هیولای اپیدمی تنها بمانند. معنا ندارد دشمنی خونریز و موذی و هزارسر در شهر جولان بدهد و مسئولان به تو بمیری و من بمیرم اکتفا کنند. یک شهروند عادی حق دارد که معیار خویش در احساس خطر را عملکرد دولتهایی، چون چین و نیوزلند قرار دهد. آنها کاملا موفق شدند، چون عملا خطر را جدی گرفتند و لحظهای را از دست ندادند و اتفاقا هزینههای اقتصادی بسیار کمتری پرداخت کردند. درکل جهان یکی از کشورها که باید بیشاز همه سخت میگرفت و باسرعت وارد عمل میشد و امکان شیوع را در همان شهر قم میبست ایران بود. ما که در تحریم شدید و ظالمانه بهسر میبریم و حتی برای خرید واکسن با مانعتراشی روبهرو میشویم چگونه ممکن است از ابتدا و حتی تاکنون این همه اهمال را در کار خود دخالت دهیم و از جاری شدن سیل عظیم بیماری در مسافرتهای بالای ۲۰ میلیون در تعطیلات ۱۵ روزه هراسی به دل راه ندهیم و حالا هم همچنان در اهمال خود مصر بمانیم؟! در این ماجراست که قطعا دولتها و ملتهای دیگر حیرت و این حیرت را به دولتمردان ما منتقل خواهند کرد، امید است که اگر وزیر بهداشت حیرتهای پیشین را اعلام کرد این نوع حیرتها را نیز رسانهای کند.