پایان تراژیک دولت تدبیر و امید

گروه سیاسی: دولت سیزدهم جایگزین دولت دوازدهم شد و عمر دولتی كه به نام تدبیر و امید آمد پس از ۸ سال به پایان رسید. دولتی که بررسی كارنامه اقتصادی،‌سیاسی،‌ بین‌المللی و كرونایی‌اش حداقل در این سال‌های پایانی هیچ‌كس را راضی نمی‌كند؛‌ نه مردم و آنان كه برای بار دوم به او رای دادند و نه منتقدین و كارشناسان. بحران كرونا كه این روزها به اوج رسیده و روز گذشته و در آستانه خداحافظی حسن روحانی از پاستور، ركورد مرگ 400 نفر از هموطنان را شكسته است، خود به تنهایی می‌تواند نشان‌دهنده میزان موفقیت و یا شكست یك دولت باشد. حالا به این وضعیت شوم كرونایی، وضعیت اسفناك محیط‌زیست كشور را كه خوزستان در روزهای گذشته، تاریك‌ترین نقطه آن بوده است را به همراه وضعیت سیستان و بلوچستان در بخش آب شرب اگر ضمیمه این كارنامه 8 ساله كنیم، نیاز به اعداد و ارقام را كمتر هم خواهد كرد.

تازه این فقط چند بحرانی است كه دولت روحانی در حال تقدیم آن به دولت آینده است! وضعیت اقتصادی كه خودش مثنوی كامل و جامعی است. انتخاب ضعیف‌ترین و بی‌خاصیت‌‌ترین وزرایی كه در تصور هر كسی می‌گنجد و سرآمد همه آنان سعید نمكی در وزارت بهداشت است هم از تاریك‌ترین بخش‌‌های حاكمیت روحانی در 8 سال گذشته بوده است. شاید اگر روحانی بتواند بسیاری از كمبودها و كارهای عقب‌افتاده را به هر نحوی توجیه كند (كه احتمالا هم مورد قبول كسی واقع نخواهد شد) اما جدا انتخاب برخی از وزرا و مدیران ارشد دولت در سطح استانداران و مدیران كل هیچ گونه توجیهی ندارد. حتی بر فرض اینكه گفته شود برخی از مدیران با فشارهایی به دولت روحانی تحمیل شده‌اند هم پافشاری و اصرار او و هزینه دادنش برای انتخاب انسان‌های شایسته می‌توانست شرایط را بسیار متفاوت‌تر از حالا كند و هم اینكه آنقدر تعداد این افراد بی‌كفایت در دولت او شدت داشت كه واقعا نمی‌توان با چنین توجیهی از زیر بار مسئولیت انتخاب اشخاصی همچون نمكی كه این روزها مسئول اول قلع و قمع ایرانیان است، چشم بست.

كارنامه اقتصادی دولت روحانی هم كه گویای همه چیز است. زمانی كه روحانی با آن شعارهای زیبای من سرهنگ نیستم و من حقوقدانم و چنان زندگی برایتان بسازم كه اصلا به جز اقشاری اندك كسی نیاز به دریافت یارانه نداشته باشد، آمد و سكان دولت را در دست گرفت، هر چند خانه خریدن در تهران و كلان‌شهرها سخت بود اما هنوز آرزویی دست‌نیافتنی نشده بود اما این روزهایی كه جشن رفتن روحانی برپا شده است، اجاره یك خانه هم برای بسیاری از مردم رویا شده است و چه بسیارند كسانی كه به دلیل گرانی اجاره‌بها به حاشیه شهرها پناه برده‌اند تا بلكه اندك حقوقشان كفاف خورد و خوراک خانواده را بدهد. این روزها خرید خودرویی مثل پراید هم برای بسیاری از ما سخت شده است چرا كه قیمتی حدود 14میلیون تومان دارد و حقوق ما با این همه حرف و حدیث هنوز به 4 میلیون تومان در ماه هم نمی‌رسد! اگر آن زمان خاویار و میگو غذای اعیانی بود و بسیاری از پس خرید آن برنمی‌آمدند،‌حالا دیگر،‌گوشت، مرغ و ماهی هم جز غذاهای لاكچری محسوب می‌شوند و در روهای گذشته قیمت تخم‌مرغ به عنوان نخستین گزینه بی‌بضاعتان برای سیر كردن شكم به دانه‌ای 3 هزار تومان رسیده است!

برای ما به عنوان شهروندان درجه چندم این مملكت كه تجربه پاندمی كرونا نشان داد،‌مرگ و زندگی مان برای كسی خیلی هم فرقی ندارد، همین اندك مواردی كه شمارش كردم، كارنامه روحانی است؛ نه برجامی كه سودش را آقازاده‌ها بردند و در نهایت هم به جایی نرسید، امتیازی برای روحانی به حساب می‌آید و نه توافقی كه هنوز روی هواست و آخرش مشخص نیست! تنها امید بسیاری از مردم این روزها این است كه ورود ابراهیم رئیسی به پاستور، حداقل بخشی از مشكلات عدیده زندگی آنها را كم‌رنگ كند،ما هم به جز امیدواری كاری از دستمان برنمی‌آید اما این امید به شدت تقلیل یافته و در انتظار معجزه است!