جنایتی که جو «خواب‌آلود» در حق مردم افغانستان کرد

گروه بین‌الملل: خفت و خواری دموکرات‌های آمریکا در مقابل یک گروه تروریستی! با انتقادهای گسترده بین‌المللی مواجه شده است. بسیاری از منتقدان، می‌گویند جو بایدن (که پزشک سابق کاخ سفید او را دچار بیماری زوال عقل و همچنین آلزایمر دانسته و دونالد ترامپ به او لقب خواب‌آلود داده بود) با دستور عقب‌نشینی مفتضحانه و تحقیرآمیز نیروهای آمریکایی، نه تنها اعتبار این کشور را در نزد متحدان خود از بین برد، بلکه خیانتی بزرگ در حق 36 میلیون مردم مظلوم افغانستان کرد و یک کشور بزرگ را دو دستی به زندانیان سابق گوانتانامو (سران طالبان و القاعده) تقدیم کرد، آن هم با صدها میلیارد دلار سلاح‌های پیشرفته از جمله هلیکوپترهای مدرن بلک‌هاک! و ... دو هزار خودروی نظامی هامر!
از سوی دیگر، سایت دیلی بیست در گزارشی نوشت: افغانستان طی ۲۰ سال گذشته به زمینی برای آموزش فناوری تبدیل شد. افغانستان جایی بود که آمریکا تسلیحات جدید جنگی از جمله پهپاد "پردیتور" را در آن آزمایش کرد که غالبا همراه با نتایج هولناک بودند. افغانستان همچنین جایی بود که ما نسخه‌های جدید سیستم‌های نظارتی و شناسایی چه نظامی و چه انسانی را در آن امتحان کردیم. آمریکا محله به محله با اسکن داده‌های بیومتریک افغان‌ها به صورت تصادفی و رندوم امیدوار بود که ابزارهای مقابله با شبه‌نظامی‌گری جدیدی ایجاد کند. این تلاش در متوقف کردن طالبان هیچ ثمره‌ای نداشت اما چیزهایی را به وجود آورد که وقتی در دستان طالبان هستند، بسیار خطرناک محسوب می‌شوند. تقریبا ۸۰ درصد از جمعیت افغانستان یعنی حدود ۲۵ میلیون تن جزء پایگاه داده بیومتریک ارتش آمریکا هستند.
در حال حاضر، "تجهیزات تشخیص هویت بین سازمانی دستی" می‌تواند اثر انگشت، چهره و عنبیه چشم افغان‌ها را اسکن کند و اطلاعات مربوط به بیوگرافی افراد را نشان دهد. این وسیله ساخته شده توسط کمپانی ماکروسافت همچنین می‌تواند به یک پایگاه داده اطلاعات ملی بسیار بزرگ‌تری در مورد میلیون‌ها افغان که توسط آمریکا طی دو دهه جنگ جمع‌آوری شده است، وصل شود. با این فناوری، طالبان کنترل یکی از پیشرفته‌ترین سیستم‌های شناسایی و نظارتی در جهان را در دست خواهد گرفت. اوضاع بدتر هم می شود. در حالی که تعداد اندکی انتظار داشتند که ارتش آمریکا بر حمایت از حقوق مدنی افغان‌ها تمرکز کند، تعداد بیشتری انتظار عملکرد بهتری از سوی سازمان ملل به ویژه آژانس آوارگان سازمان ملل را داشتند.
در عوض، کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل کمپین دو دهه‌ای را برای دریافت داده‌های بیومتریک به منظور ارسال کمک ترتیب داد و باعث ایجاد یک پایگاه داده خطرناک دیگر برای طالبان برای کنترل افغانستان شد. از سال ۲۰۰۲ میلادی، افغانستان به عنوان یک زمین آزمایشی دوفاکتو برای فناوری بیومتریک جدید از جمله یکی از اولین سیستم‌های اسکن عنبیه چشم در جهان خدمت کرد. برای آژانس‌های امدادرسان، این راهی بود که از طریق آن نه تنها هویت کارمندان را تایید می‌کردند بلکه افرادی را که کمک‌های غذایی و دیگر اقلام را دریافت می‌کردند، رهگیری کرده و مانع برخی افراد از دریافت مواد غذایی بیشتر تحت اسامی مختلف می‌شدند.
شکایت‌های گروه‌های حامی حقوق مدنی و حریم خصوصی به عنوان افرادی که ترس و وحشت بی‌مورد ایجاد می‌کنند، رد شدند اما اکنون بهای این مساله را افغان‌ها خواهند پرداخت. در تعداد بیشمار دیگری از کشورهای کم درآمد نیز، نظارت و شناسایی بیومتریک به جایگزینی برای جامعه مدنی و اجرای قانون تبدیل شده است. درست است، کلاهبرداری و اختلاس مشکلاتی واقعی هستند. درست است، ما باید مطمئن شویم که کمک‌ها به دست افراد نیازمند می‌رسد. اما وقتی با ابزار پادآرمان‌شهر همچون سیستم‌های تشخیص چهره و اسکنرهای عنبیه چشم به بحران‌های انسانی پاسخ می‌دهیم، اصول دموکراتیکی را که ظاهرا برای حمایت از آنها مبارزه می‌کردیم، متزلزل می کنیم. هر بار که سیستم نظارت و شناسایی بیومتریک بیشتر جا در جامعه افغانستان باز کرد، خطر سوء استفاده از آن بیشتر شد اما نتایج معکوس و منفی‌اش نادیده گرفته شد. هنگامی که تشخیص چهره برای شرکت در انتخابات یک امتیاز ورودی محسوب شد،
افراد حاضر در افغانستان و طرفدارانشان در سراسر جهان بار دیگر این خطر را نادیده گرفتند. امروز شبکه مفصل نظارت و شناسایی بیومتریک که عمدتا با پول مالیات‌دهندگان امریکایی خریداری شده‌اند، یکی از خطرناک ترین ابزارهای طالبان محسوب می‌شود. امدادرسانان، مترجمان و دیگر متحدان آمریکا می توانند اسناد جعلی دریافت کنند، می توانند شماره تلفن‌های خود را عوض کنند اما نمی‌توانند چهره‌های خود را تغییر دهند. و برای آنهایی که جان خود را برای رسیدم به فرودگاه کابل و آخرین امید زودگذر برای رسیدن به امنیت به خطر می‌اندازند، هر ایست بازرسی طالبان خطر اسکن صورت و عواقب مرگبار را به همراه دارد.