ربات‌های هوشمند حافظ و شکسپیر عصر آینده

گروه فرهنگی: تاثیر هوش مصنوعی در دنیای کنونی بشر انکارنشدنی است؛ اما آیا ما به سمتی می‌رویم که ربات‌های نویسنده خلق کنیم؟ این گزارش روایتی از سرگذشت ربات‌های نویسنده است. روزی را تصور کنید که مشهورترین نویسندگان جهان، آن‌هایی که موفق به دریافت جوایزی چون نوبل ادبی و پولیتزر شدند، هیچکدامشان انسان نباشند و تنها از چند قطعه فلز و سیم تشکیل شده باشند. اما داستان‌هایشان به قدری زیبا نوشته شده است که از انسان‌ها جایزه دریافت می‌کنند.

اینکه ربات‌ها به جای انسان کاری را انجام دهند چند دهه‌ای می‌شود که در دنیای فناوری عمیقاً رسوخ پیدا کرده و فناوران روز‌به‌روز به دنبال گستردگی آن هستند از گارسون‌های رستورانی گرفته تا ربات‌هایی که به ازدواج با انسان در می‌آیند، همگی این موارد نمونه‌هایی است از انتظارات بشر در دنیای هوش مصنوعی. اما آیا روزی فرا می‌رسد که این ربات‌ها به جای انسان داستان بنویسند و ما به آن ها جایزه بدهیم؟

احسان رضایی، نویسنده و منتقد ادبی در گفتگویی درباره آینده داستان در عصر هوش مصنوعی توضیح می‌دهد که بنابر پژوهش آلن تورینگ در سال 1951 می‌توان گفت؛ یک ماشین وقتی هوشمند تلقی می‌شود که بتواند با انسان حرف بزند و ضمن این گفت‌وگو مخاطب آن تشخیص ندهد که این انسان است که سخن می‌گوید یا ماشین. این معیار بسیار ساده است اما در عین حال از پیچیدگی‌های زیادی برخوردار است. چراکه زبان ابزار انتقال دانش و احساسات است اما این محصولی که برای تبادل اطلاعات بشر اخترع شده است، خودش به اندازه دانشی که می‌خواهد از طریق آن انتقال دهد پیچیده است.

به گفته رضایی، اجزای سازنده زبان کلمات هستند و از طرفی اساس کار ماشین‌های هوشمند هم محاسبه است؛ در واقع محاسبه‌ حالت‌های ممکن در یک اتفاق و اینکه کدام یک از حالت‌ها احتمال وقوع بیشتری دارد؟ حال پرسشی مطرح می‌شود که آیا ما می‌توانیم توالی کلمات را حدس بزنیم؟ پاسخ دقیق این است که خیر؛ چراکه علاوه بر همه واژگانی که در بزرگترین فرهنگ‌نامه‌های زبان‌های زنده دنیا درج شده است؛ همواره واژگان جدیدی زاده می‌شود و در پس آن معانی جدیدی به وجود می‌آید. حتی یکی از وجوه عظمت هر ادیبی به این است که چه تعداد واژه و معنای جدید برای واژگان کهن به کار می‌برد.

رضایی نمونه می‌آورد: ویلیام شکسپیر بزرگترین ادیب زبان انگیسی را در نظر بگیرید؛ پژوهشگران در پژوهشی با یکی حساب کردن کلمات تکراری و هم‌ریشه، فهمیدند این نویسنده شهیر انگلیسی کل آثار خود را با 15هزار واژه نوشته است. این بیشترین تعداد واژگانی است که یک نویسنده انگلیسی استفاده کرده است. در رتبه بعدی جان میلتون خالق «بهشت گمشده» است که کل آثار خود را با 9هزار واژه و چارلز دیکنز با پنج هزار و هفتصد واژه و در نهایت آگاتا کریتسی با 2860 واژه تمام آثار خود را نوشته‌اند.

به گفته رضایی، شکسپیر از هفت هزار واژه تنها یک بار استفاده کرده است. به علاوه که معانی متعدد هر واژه و کنار هم چیدن آن‌ها، همچنین ایهام در واژه‌ها و چند معنایی بودن بعضی واژه‌ها در یک اثر، معجونی عجیب و غریب می‌سازد مانند دیوان حافظ که برای هر بیت می‌توان سه مقاله درباره آن پیدا کرد که تازه به جمع‌بندی نهایی هم نرسیده‌اند. حال با این گستردگی زبانی آیا ربات‌ها می‌توانند آثار ادبی خلق کنند؟