افغانستان تنها وجهان بی رحم

گروه بین الملل:روزنامه اعتماد نوشت:درست یک هفته پس از انفجار هفته گذشته در مسجد سیدآباد قندوز افغانستان که۱۵۰ نفر را شهید و ۲۰۰ نفر را زخمی کرد، دیروز هم وقوع یک انفجار انتحاری در شهر قندهار ۳۵ تن شهید و ۶۸ نفر زخمی در پی داشت.
از سویی این حملات تروریستی مثل حمله به دانشگاه و مدرسه دخترانه در کابل جنایت علیه بشریت اعلام و محکومیت جهانی را به دنبال خواهد داشت و از سوی دیگر طبق اعلام دبیر کل سازمان ملل حدود ۱۸ میلیون نفر از مردم افغانستان برای زنده ماندن نیاز به کمک‌های بشردوستانه دارند و اگر این کمک‌ها هرچه زودتر به مردم این کشور نرسد فاجعه انسانی در پیش خواهد بود و شوربختانه امکان رساندن کمک به اهالی آن کشور با دشورای‌ها و سوال‌های فراوان روبروست. همه این‌ها هست ولی هیچ‌کسی کاری نمی‌کند! طالبان انگیزه و توان لازم برای ایجاد امنیت در این کشور را ندارد و مردم در برابر هر جنایت و بلایی بی‌دفاع مانده‌اند و تو گویی یک ملت در محاصره عجیب و بن‌بست قرار گرفته است. شیعیان دنیا هم به شاهدان بی‌عمل شیعه‌کشی در افغانستان مبدل شده‌اند و فقط شعار می‌دهند و بیانیه صادر می‌کنند! امریکا مقصر شماره یک اوضاع کنونی افغانستان است و تاکنون برای جبران خیانتی که در حق یک ملت کرده و آن‌ها را لب پرتگاه کشانده و رها کرده است هیچ کاری انجام نمی‌دهد. دیگر دولت‌ها هم نه تنها کمترین احساس مسوولیتی نشان نمی‌دهند که هرکدام پیگیر اهداف و منافع خود هستند و حقوق میلیون‌ها انسان برای‌شان اولویت عملی ندارد.
راستی تصور کنیم که اگر این جنایت در یکی از کشور‌های غربی و حتی در کشور‌های غیرغربی ولی قدرتمند اتفاق می‌افتاد عکس‌العمل‌ها چگونه بود؟ در سال ۲۰۱۵ که یک حمله تروریستی جان ۱۷ فرانسوی را گرفت رهبران ۵۵ کشور جهان برای ابراز همدردی و همبستگی با ملت فرانسه در یک راهپیمایی تاریخی و میلیونی و بی‌سابقه در پاریس شرکت کردند و پس از آن هواپیما‌های جنگی فرانسه بار‌ها حملات گسترده‌ای به پایگاه‌های داعش در سوریه و عراق ترتیب دادند. اما اکنون انفجار از پی انفجار در افغانستان رخ می‌دهد و جز محکومیت‌های رسانه‌ای از هیچ دولتی کاری ساخته نیست و بشریت با این اتهام جدی روبرو شده است که در سطح جهان یک آپارتاید تمام‌عیار حاکم است و گروه تروریستی مثل داعش از این شرایط برای ارضای حس جنایت‌آمیز و ضدانسانی خود کمال استفاده را می‌برد. اگر روزی انسان‌ها فارغ از هر دین و مذهب و مرام و قومیتی برای جان همدیگر ارزش یکسان قائل شوند آن روز بشریت به بلوغ خود رسیده است و صلح و دوستی جهان را فرا خواهد گرفت. جنایت علیه انسان‌های بی‌گناه زمان و مکان نمی‌شناسد و همان‌گونه که هولوکاست محکوم است، کشتار صبرا وشتیلا، حمله به مردم یمن، نسل‌کشی ارامنه، مسلمان‌کشی در میانمار، نقض حقوق مسلمانان ایغور و هر جنایتی علیه افراد بی‌گناه خصوصا با انگیزه‌های سیاسی و قومی و ایدئولوژیک محکوم است. مسلما رهبران جهان نه در پاریس که در هیچ کشور دیگری برای اعلام همدردی و همبستگی خود با ملت افغانستان گردهم نمی‌آیند ولی کاش حداقل همه دولت‌ها واقعا این ملت را به جز در زمینه کمک‌های بشردوستانه و ارسال مواد غذایی و بهداشتی و دارویی به حال خود رها کنند تا خود چاره درد‌های خویش را بیابند.
قطعا طالبان بدون کمک دولت‌های خارجی امکان حیات طی ۲۰ سال حضور امریکا در افغانستان را نداشت و اکنون هم اگر سازمان‌های اطلاعاتی و برخی از کشور‌ها کمک‌های خود به طالبان را قطع کنند و این کشور صحنه مانور و زورآزمایی قدرت‌های بیگانه نشود چه بسا خود ملت افغانستان بالاخره توان ایجاد یک دولت فراگیر را پیدا کند. اما نکته بسیار مهمی که در این میان مطرح است اینکه ظاهرا دولت‌ها از حادثه ۱۱ سپتامبر در امریکا درس عبرت نگرفتند و ندانستند که بازی قدرت‌ها با سرنوشت یک ملت همیشه قابل پیش‌بینی و محاسبه نیست. ملتی که این‌گونه شاهد مناسبات بی‌رحمانه جهان است ممکن است روزی عکس‌العملی نشان دهد که هیچ‌کس انتظارش را نداشته باشد، کما اینکه همین حالا هم امکان ظهور و قدرت یافتن انواع گروه‌های مسلح با انگیزه‌های مختلف در افغانستان بسیار زیاد است و اغلب ناظران سیاسی احتمالش را کاملا تایید می‌کنند. شاید یک‌جا لازم باشد دولت‌ها برای یک‌بار هم که شده اخلاق انسانی را در رابطه با ملت افغانستان دخالت دهند و از آینده‌ای که پر از ابهام و تهدید است بترسند.