اسیدپاش شهریار، ما هنوز هم باید بترسیم؟

گروه جامعه: «اسید پاشی به زنان»، زمانی‌که این خبر را می‌شنویم به یاد اتفاق سال مهر سال ۹۳ می‌افتیم که در جریان اسیدپاشی سریالی در اصفهان، چندین زن، صورتشان قربانی این اتفاق غیرانسانی شد و یک نفر از آن‌ها جانش را از دست داد.

پس از گذشت ۷ سال از آن اتفاق، هنوز مقصران این حمله شناسایی نشدند و پرونده این اسیدپاشی باز است، تا اینکه چند روز پیش سه زن دیگر در کیلومتر‌ها دورتر از اصفهان، بار دیگر قربانی اسیدپاشی شدند. هرچند آن‌ها آسیب جدی از این اتفاق ندیدند و یکی از زنان از ناحیه پشت پا و دست دچار سوختگی شد، اما بار روانی این حمله، جامعه و شبکه‌های اجتماعی را تحت‌الشعاع قرار داد.

حوالی ساعت ۱۰ صبح روز سه‌شنبه (۷ دی)، گزارش اسیدپاشی در بوستانی در شهرک مریم شهریار به پلیس داده شد و سه زن که برای ورزش صبحگاهی به این بوستان رفته بودند، مورد حمله اسیدپاش قرار گرفتند. همین امر باعث شد که پرونده هفت سال پیش اصفهان توسط مردم باز شود و آن‌ها از مسئولان خواستند با اصلاح قانون، مرتکبان به این جرم را به اشد مجازات تنبه کنند، تا شاید زن یا دختران قربانی این رفتار نشوند.

این‌بار بازداشت فرد اسید پاش
در حالی که خبرگزاری مهر در این باره از قول مهدی سرپناه، معاون اجتماعی نیروی انتظامی غرب استان تهران، نوشت که این حمله توسط «مرد جوانی که ماسک به صورت و یک پالتو بلند به تن داشت»، به زنانی انجام شد که برای ورزش صبحگاهی به این بوستان محلی رفته بودند، یکی از روزنامه‌ها از قول همین مقام مسئول نوشته است که این اسیدپاشی «توسط یک زن که ماسک به صورت داشت، انجام گرفته است.»

ظاهرا فرد اسیدپاش از پشت سر به زنان نزدیک شده و محتوی یک بطری را روی آن‌ها خالی کرده است و لحظاتی بعد سه زن با فریاد مردم دیگران را متوجه حادثه کرده‌اند. در این شرایط کیوان ظهیری، فرمانده انتظامی غرب استان تهران، اعلام کرد: «فردی که به سه زن در پارکی در شهریار اسیدپاشی کرده بود، دستگیر شد. عامل این اسیدپاشی یک مرد است که دارای سابقه سرقت، تخریب و حمل موادمخدر بوده و اخیر از کمپ ترک اعتیاد آزاد شده است.»

۲۵ سال، کافی است؟
این اتفاق در شرایطی رخ می‌دهد که در ایران سالانه ۵۲ تا ۵۵ نفر قربانی اسیدپاشی می‌شوند و طبق آماری که انجمن حمایت از قربانیان اسیدپاشی اعلام کرده، ۶۰ درصد زنان و ۴۰ درصد مردان هستند و بیشتر آمار ما برای شهر‌های تهران و اصفهان است. سن متوسط این قربانیان هم ۳۵ سال است. این آمار در شرایطی مطرح می‌شود که در کشور ما، اغلب این اتفاق از روی کینه و نفرت است، هرچند که در موضوع اسیدپاشی اصفهان، شائبه‌هایی در رابطه با برخورد زنان و دختران بدحجاب وجود داشت. امری که هیچگاه ثابت نشد، اما قربانیان این اتفاق، شامل زنان و دختران بدحجاب بودند.

با این حال اکثریت اسید پاشی از مرحله کینه و نفرت شخصی (مانند پاسخ نه به ازدواج یا مشکلات خانوادگی)، در حال تبدیل به یک امر روانی است، همان‌طور که در عامل اسید پاشی در شهریار، از مشکلات روانی (بنا به گفته پلیس) رنج می‌برد. در این میان، عدم مجازات قطعی در این رابطه که زندگی قربانیان را تا آخر عمر دچار دگرگونی می‌شود، وجود دارد. سرنوشت آمنه بهرامی، که خواستگار سابقش با اسیدپاشی در ۱۲ آبان ۸۳ صورت و بینایی هر دو چشم او را نابود کرد، از معروف‌ترین نتایج انتخاب میان اجرا یا عدم اجرای قصاص است.

در این پرونده، با درخواست قربانی برای قصاص، دادگاه پس از ۷ سال حکم به ریختن اسید در چشمان اسیدپاش داد و افکار عمومی خواستار گذشت آمنه از قصاص شد. نهایتا هم او در آخرین لحظات پیش از قصاص، اعلام کرد مایل به اجرای حکم نیست. در پاییز ۹۸، قانونی برای تشدید مجازات اسیدپاشان به تصویب مجلس و تایید شورای نگهبان رسید که در آن، از جمله برای «جنایت منجر به تغییر شکل دائمی صورت» تا ۲۵ سال حبس پیش بینی شده بود. هرچند این قانون، عطف به ما سبق نمی‌شد و در وضعیت کسانی، چون آمنه بهرامی که پیش از آن قربانی اسیدپاشی شده بودند تاثیر نداشت.