غوغای رمان تازه هاروکی موراکامی در ژاپن

موراکامی زمانی که تازه کارش را آغاز کرده بود، داستانی از یک شهر محصور شده نوشت. بعد از بیش از چهار دهه، به عنوان یک رمان نویس باتجربه و تحسین شده، به کتاب شهر و دیوارهای نامطمئن آن جان تازه ای به آن بخشید.

پذیرفتن فرهنگ غربی در ادبیات داستانی و همچنین سبک نوشتاری محاوره‌ای، موراکامی را از بسیاری از نویسندگان ژاپنی دیگر متمایز می‌کنداین اولین رمان موراکامی در شش سال پس از رمان کشتن کمنداتور است (این کتاب در ایران با عنوان مردی که می‌خواست پرتره نیستی را بکشد ترجمه شد) و همچنین طولانی‌ترین رمان او و بلندتر از کتاب ۱Q۸۴ است زیرا بیش از هزار صفحه دارد.

نویسنده ۷۴ ساله، رمان جدیدش را در انزوا و در طول همه‌گیری نوشته است. موراکامی با مجموعه گسترده‌ای از کتاب‌های موفق بین‌المللی خود مانند کافکا در کرانه، چوب نروژی و همچنین مجموعه مقالاتی مانند من چه هستم نام خود را به ثبت رسانده است.

موراکامی پس از انتشار موفقیت‌آمیز چوب نروژی به یک نویسنده محبوب در ژاپن تبدیل شد و مدت زیادی نگذشت که آثارش در دیگر کشورها کشف شد. پذیرفتن فرهنگ غربی در ادبیات داستانی و همچنین سبک نوشتاری محاوره‌ای، موراکامی را از بسیاری دیگر از نویسندگان ژاپنی متمایز می‌کند. همچنین ترجمه آثار او به زبان‌های دیگر کمک بزرگی به شناخته‌تر شدن او می‌کند.

فکر کردم زمان نوشتن فرا رسیده است
موراکامی در توضیح سال‌هایی که مشغول نوشتن رمان شهر و دیوارهای نامطمئن آن بود، به خبرنگار ای.بی.سی نیوز گفت: به دلیل ویروس کرونا و مسائل دیگر، به سختی از خانه بیرون می‌رفتم، بیشتر اوقات در خانه می‌ماندم و تمایل داشتم به درونم نگاه کنم. سپس فکر کردم، شاید زمان نوشتن آن داستان فرا رسیده باشد.این نویسنده نوشتن رمان شهر و دیوارهای نامطمئن آن را در ژانویه ۲۰۲۰ آغاز کرد و در دسامبر ۲۰۲۲ به پایان رساند، سال‌هایی که با چندین رویداد زمین لرزه همپوشانی داشتند. او گفت: وقتی رمانی می‌نویسم، فقط می‌دانم که زمان آن فرا رسیده است.

داستان‌هایم بدبینانه نیستند
موراکامی با تاکید بر اینکه داستان‌هایش به هیچ وجه بدبینانه نیستند، ادامه داد: با وجود چیزهای عجیب، غریب و جنبه تاریک، داستان‌های من در اساس مثبت هستند. فکر می کنم داستان‌ها باید مثبت باشند. در برخی از داستان‌های قبلی او، قهرمانان داستان بین دو جهان، از طریق یک دیوار، یک چاه یا یک غار سفر می‌کنند.

موراکامی درباره این اتفاق در داستان‌هایش توضیح داد: فکر می‌کنم پریدن از روی دیوار، فرآیندی که شامل رفتن به آن سوی جهان و بازگشت از آنجا است، گامی بسیار مهم است. انواع مختلفی از دیوارها وجود دارد - بین خودآگاه و ناخودآگاه، واقعی و غیرواقعی، و دیوارهای فیزیکی که جوامع را از هم جدا می‎‌کند، مانند آنچه در برلین وجود داشت.موراکامی گفت: در حین نوشتن این داستان مدام به معنای دیوار فکر می‌کردم. دیوارها می‌توانند معانی و اهداف مختلفی داشته‌باشند، بسته به اینکه چه کسی آن طرف دیوار است.

متن را بارها بازنویسی کردم
سایه هم مانند دیوار، در داستان‌های موراکامی مهم هستند. او درباره استفاده از سایه در داستان‌هایش توضیح داد: سایه شکلی از ناخودآگاه است که به جنبه منفی افراد شباهت دارد. نوشتن یک رمان، برای من، کاوش در عمق وجود افراد است. گاهی در طول داستان تمایز بین بدنه اصلی و سایه در کتاب مبهم می‌شود و این مساله گستره داستان را وسیع کرد. نوشتن این روند دشوار بود و مجبور شدم متن را بارها بازنویسی کنم.

در حین نوشتن مدام به معنای دیوار فکر می‌کردم. دیوارها می‌توانند معانی و اهداف مختلفی داشته‌باشنداین نویسنده افزود: در اواسط دهه ۷۰ زندگی هستم و نمی‌دانم چند رمان دیگر می‌توانم بنویسم. بنابراین شدیدا احساس کردم که باید این داستان را با محبت بنویسم و زمان زیادی را برای این کار صرف کنم.

سبک‌های مختلفی مانند رئالیسم جادویی، علمی-تخیلی و عاشقانه در آثار موراکامی مشاهده می‌شود، این جنبه آثار او باعث شده از آن‌ها در فیلم، تئاتر و آلبوم موسیقی استفاده شود. به عنوان مثال ماشین من را رانندگی کن که برگرفته از داستان کوتاه موراکامی است و برنده بهترین فیلم‌نامه در جشنواره کن ۲۰۲۱ و جایزه بهترین فیلم بلند بین‌المللی در جوایز اسکار ۲۰۲۲ شد.رمان شهر و دیوارهای نامطمئن آن به صورت چاپی و دیجیتالی توسط شرکت انتشارات شینچوشا منتشر شد، هنوز ترجمه انگلیسی آن مشخص نیست.