فیلمنامه چینی برای تحریک احساسات ضد ژاپنی

گروه بین الملل: جیمز پالمر، معاون سردبیر فارین پالسی در گزارشی نوشت: چین اغلب تحریم های غیررسمی را به عنوان نوعی اهرم محبور سازنده اقتصادی برای اعمال خواسته هایش مورد استفاده قرار می دهد. هدایت این کارزار از سوی رسانه های دولتی چین صورت می گیرد و با اقدامات رسما اعلام نشده همراه است و به خشم عمومی دامن می زند. به دلیل ادعاهای اغراق آمیز مطرح شده در رسانه های چینی ترسی واقعی در چین در مورد تحلیه فاضلاب ژاپن وجود دارد. مانند فاجعه فوکوشیما در سال ۲۰۱۱ میلادی چینی‌ها در حال احتکار نمک هستند تا در برابر تشعشات احتمالی از خود مخافظت کنند. تمام این رخدادها در حالی در جریان است که چین به طور منظم فاضلاب تصفیه شده را از نیروگاه های هسته ای خود به اقیانوس رها می کند.
واکنش چین احتمالا نشانه‌ای از آینده است. اعتبار حزب کمونیست چین  بر سه پایه استوار است: ایدئولوژی، اقتصاد و ناسیونالیسم. اعتبار ایدئولوژیک پس از انقلاب فرهنگی دهه ‌ها پیش از بین رفت و علی‌رغم لفاظی های مارکسیستی شی و اظهارات او درباره جانباختگان راه کمونیسم هنوز بهبود نیافته است. حزب کمونیست چین برای مدت زمانی طولانی به شدت به اقتصاد متکی بود. کیفیت زندگی در آن کشور هر ساله بهبود می‌یافت و این موضوع به رهبری حزب نسبت داده می شد. با این وجود، رکود اقتصادی فعلی مهر پایانی بر پذیرش این ایده؛ به طور خاص در میان جوانان چینی بوده است.
در نتیجه، تنها رکن باقی مانده برای حزب کمونیست چین "ناسیونالیسم" (ملی گرایی) است و با توجه به سابقه وحشیانه ژاپن در اقدام علیه چین در قرن بیستم ضربه زدن به ژاپن از طریق تبلیغات گزینه آسانی برای پکن می باشد. هر دانش‌آموز چینی در مورد جنایات ژاپن در زمان جنگ و هم‌چنین درباره این که ژاپن ظاهرا هرگز برای اشتباهات گذشته خود عذرخواهی نکرده در کلاس درس می‌آموزد. در نتیجه، حزب کمونیست چین می تواند رهاسازی فاضلاب تصفیه شده ژاپن را به عنوان شکل دیگری از ظلم و نفوذ خارجی به تصویر بکشد و این گونه القا کند که تنها آن حزب است که می تواند در برابر این ظلم ایستادگی کند. هم‌چنین، حزب کمونیست چین با این کار قصد دارد خشم عمومی مردم چین را از رهبری آن کشور دور کرده و معطوف به کشوری دیگر کند. با توجه به وضعیت اقتصادی چین و خشم ناشی از سیاست های دولت چین در مورد سیاست سخت گیرانه کووید صفر در سال گذشته معطوف کردن خشم عمومی به سوی ژاپن سوپاپ اطمینانی است که برای مقام‌های چینی جذاب به نظر می‌رسد.
کسب ‌و کارهایی که در چین با نام‌های آشکارا ژاپنی فعالیت می ‌کنند نگران فضای ایجاد شده فعلی هستند. در جریان آخرین تظاهرات ضد ژاپنی در چین پس از آن که توکیو کنترل جزایر مورد مناقشه سینکاکو (که چینی ها آن را دیایو می نامند) را در سال ۲۰۱۲ میلادی در دست گرفت معترضان چینی به کارخانه‌ها و فروشگاه‌ها آسیب رساندند و آن مراکز را مورد غارت قرار دادند. د
دولت چین تا حد زیادی دست معترضان را برای انجام حملات باز گذاشت و پلیس نظاره‌گر رخدادها بود و دخالتی نکرد. رستوران‌های ژاپنی در چین در حال حاضر اقدامات پیشگیرانه را انجام داده‌اند و تاکید می‌‌کنند که به چین تعلق خاطر دارند و توکیو را به طور علنی محکوم می کنند.
خشونت هم چنین در سال ۲۰۰۵ در چین شعله‌ور شد پس از آن که ژاپن کتاب درسی ناسیونالیستی افراطی را برای استفاده در مدارس مورد تایید قرار داد اما آن را اجباری نساخت و کتاب‌های درسی مورد بحث توسط تعداد انگشت شماری از مدارس خصوصی دست راستی در ژاپن مورد استفاده قرار گرفتند. با این وجود، معترضان چینی با کتاب‌های درسی به گونه‌ای رفتار کردند که گویی برای استفاده در همه مدارس توصیه شده اند.
به نظر می رسد مردم چین به قدری به دروغگویی یا مبهم‌گویی های دولت خود در مورد مسائل مرتبط با بهداشت عمومی عادت کرده‌اند که تصور می کنند دولت ژاپن نیز در زمینه تخلیه فاضلاب نیروگاه نیز چنین رویکردی دارد.