پای صحبت کسانی که فضا را به زمین می‌آورند

گروه علمی: «متیو دومینیک» و «دان پتیت» فضانوردان ناسا، مهارت‌های عکاسی خود را در ثبت تصاویر زمین از منظر «ایستگاه فضایی بین‌المللی» توصیف کرده‌اند و توضیح داده‌اند که چگونه امکان دیدن پدیده‌های فضایی را برای ساکنان زمین فراهم می‌کنند.
  پتیت گفت: برای این کار نمی‌توانید به سادگی دوربین را از پنجره بیرون ببرید. یکی از مشکلات این است که ایستگاه فضایی بین‌المللی با سرعت حدود ۲۸ هزار کیلومتر در ساعت حرکت می‌کند و این بدان معناست که ویژگی‌های زمین در تصویر محو می‌شوند.

مشکل دیگر ستاره‌ها هستند. در زمین، چرخش سیاره ما ستاره‌ها را به رگه‌های طولانی تبدیل می‌کند که دور قطب می‌چرخند. از آنجا که ایستگاه فضایی بین‌المللی روی زمین قرار نگرفته، لازم نیست نگران چرخش زمین باشیم اما با حرکت کردن ایستگاه به دور سیاره ما یک مشکل دیگر به وجود می‌آید. پتیت گفت: نگه داشتن ستاره‌ها در تصویر به عنوان نقاط دقیق در نوردهی‌ سخت است. این فقط به دلیل سرعت ایستگاه است و باعث می‌شود ستاره‌ها به‌ جای اینکه به‌ عنوان نقطه ظاهر شوند، به شکل دنباله‌دار درآیند. بنابراین، شما نمی‌توانید برای مدت طولانی نوردهی کنید. با وجود این، پتیت که علاقه‌اش به عکاسی از کودکی با الهام از مادرش که عکاس مستقل چندین مجله بود آغاز شد، چند ترفند دارد. هنگامی که او در ماه سپتامبر به ایستگاه فضایی بین‌المللی پرتاب شود، در میان وسایل شخصی‌اش یک دستگاه کوچک وجود خواهد داشت که با یک چرخش در هر ۹۰ دقیقه حرکت می‌کند. این مدت زمانی است که طول می‌کشد تا ایستگاه فضایی بین‌المللی به طور کامل به دور زمین بچرخد.

پتیت گفت: این دوربین با سرعت ایستگاه مطابقت دارد و من می‌توانم به آن سرعت ببخشم و سرعت آن را کم یا زیاد کنم. من امیدوارم که بتوانم از آن برای دریافت نوردهی ستاره‌ها بین ۳۰ ثانیه تا یک دقیقه استفاده کنم.

سپس می‌توان این نوردهی‌ها را در نرم‌افزار پردازش تصویر وارد کرد تا تصاویر تماشایی از میدان ستاره به دست بیایند؛ به ‌ویژه میدان‌های نشان‌دهنده رنگ ستاره‌هایی که می‌توانید با چشم خود ببینید.
دومینیک گفت: یک روز فضاپیمای «استارلاینر»(Starliner) شرکت «بوئینگ»(Boeing) جلوی ایستگاه بود و قرار بود یک آزمایش را پشت سر بگذارد. مدیر پرواز با من تماس گرفت و پرسید که آیا می‌توانم از آزمایش فیلم بگیرم. ما در حال حرکت کردن بر فراز قطب جنوب بودیم و یک جریان شفق سبز آنجا بود که می‌توانستم بگویم به سمت استارلاینر حرکت می‌کند و به نظر می‌رسید این شفق سبز از استارلاینر بیرون می‌آید. من خیلی هیجان‌زده بودم و می‌دانستم باید عکس بگیرم. خوشبختانه، من عکس‌های زیادی را از شفق شبانه گرفته بودم و تقریبا می‌دانستم با چه تنظیماتی شروع کنم.

پتیت از تجهیزات دوربینی که در طول سال‌ها توسط فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی استفاده می‌شد، عبور کرده است. عکس مورد علاقه پتیت در اوایل دوران فضانوردی او در سال ۲۰۰۳ گرفته شد و پتیت برای ثبت آن از مسیرهای ستاره‌ای استفاده کرد که معمولا نامناسب در نظر گرفته می‌شوند. آن عکس خیلی وقت پیش به ثبت رسید و حتی با دوربین دیجیتال هم گرفته نشده بود.

تصویر سال ۲۰۰۳ یک روش دست‌وپاگیرتر را به تصویر می‌کشد که ایستگاه فضایی برای حرکت به دور زمین از آن استفاده می‌کرد و در نتیجه، همه دنباله‌دارها هنگام حرکت ایستگاه یک حرکت جزئی داشتند. پتیت گفت: الگوریتم‌هایی که اکنون برای کنترل ایستگاه فضایی مورد استفاده قرار می‌گیرند، در سال ۲۰۰۳ وجود نداشتند اما این تصویر، فیزیک و بسیاری از پدیده‌های طبیعی را نشان می‌دهد.

با وجود این، گاهی اوقات یک فضانورد فقط باید دوربین خود را کنار بگذارد و منظره مقابل خود را تماشا کند و از این که خوش‌شانس است تا در چنین موقعیت ممتازی قرار بگیرد و شاهد چنین رویدادهایی باشد، خوشحال شود. دومینیک زمانی را به یاد می‌آورد که ایستگاه فضایی بین‌المللی از بالای سواحل آفریقای جنوبی عبور می‌کرد و رعد و برق بزرگی در حال وقوع بود.

وی گفت: شدیدترین رعد و برق را دیدیم. دوربین را برداشتم تا عکس بگیرم اما متوقف شدم زیرا می‌دانستم که قرار نیست دوربین را به موقع تنظیم کنم و آن لحظه را از دست خواهم داد. من باور دارم که گاهی اوقات خوب است دوربین را کنار بگذاریم.

۹۰ دقیقه بعد، ایستگاه فضایی بین‌المللی بر فراز آفریقای جنوبی بازگشت و دومینیک با دوربینش آماده بود. طوفان تا آن زمان کمی کاهش یافته بود اما او به هر حال توانست تصویر تایم‌لپس خود را بگیرد. فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی آن قدر عکس می‌گیرند که وقت ندارند همه آنها را بررسی کنند اما همه عکس‌ها در اینترنت آپلود می‌شوند تا همه بتوانند آنها را ببینند. دومینیک در رسانه‌های اجتماعی درباره چیزی که مشاهده کرده بود، نوشت: یک شبح سرخ‌. شبح‌ها پدیده‌هایی هستند که با رعد و برق‌، به ‌ویژه تخلیه‌های الکتریکی ناشی از ابرهای عامل رعد و برق به سمت بالا حرکت می‌کنند. برای یک قرن، مشاهدات ثبت‌شده پیرامون شبح‌ها نادر بود تا این که برای اولین بار در سال ۱۹۸۹ توسط دوربین عکاسی ثبت شدند.

از آن زمان، بیشتر از هواپیما و از منظر فضا از شبح‌ها عکس گرفته شده است اما آنها آن قدر کوتاه هستند که اغلب حتی فضانوردان نیز آنها را در لحظه نمی‌بینند و تنها پس از مشاهده تصاویر متوجه آنها می‌شوند. پتیت گفت: شگفت‌انگیز است که هر چند وقت یک بار می‌توانید یک شبح را در تصویری ببینید که وقتی در آنجا بودید هرگز فرصت دیدن آن را نداشتید.

عکاسی از ایستگاه فضایی مزایای علمی آشکاری را مانند عکس گرفتن از شبح‌ها دارد اما چیزی که دومینیک و پتیت بیشتر از آن لذت می‌برند، این است که می‌توانند عکس‌های خود را با مردم به اشتراک بگذارند. پتیت گفت: یکی از لذت‌هایی که من از عکاسی نجومی از منظر ایستگاه فضایی به دست می‌آورم، این است که می‌توانم آنچه را به عنوان فضانورد می‌بینیم، در عکس‌ها نشان دهم. البته این دقیقا یکسان نیست زیرا رنگ و پویایی را نمی‌توان در تصاویر ثبت کرد.

تلاش برای ثبت زندگی در ایستگاه فضایی بین‌المللی و منظره فضا از پنجره‌ها با دقت و وضوحی که خود فضانوردان تجربه می‌کنند، عکاسی دومینیک را هدایت می‌کند. وی افزود: من هنوز چیزهایی را که با چشمانم می‌بینم، به طور کامل با دوربین عکاسی ثبت نکرده‌ام اما احساس می‌کنم وظیفه دارم این کار را انجام دهم. احساس می‌کنم باید تجربه‌ای را که در اینجا دارم، با دیگران به اشتراک بگذارم.